jej piękno
gwiazdą syriusza
usta szkarłatną żądzą
i oczy jasne punkciki
wołały zagubionych
a oni lojalni wyznawcy
 
jej słowa
och słowa pachniały bzem
słońcem o nagim ciele
były seledynową namiętnością
przepite martwą miłością
sercem nabrzmiałym
nisko lecącym i marzącym 
o kosmosie
 
umarła w październiku
wiele chwil przede mną
 
żałuję
 
mogłem wcześniej poznać świat
ucałować jej aksamitne policzki
szepcząc do ucha o śmierci
i kłamliwych sprawcach nadziei
ale odebrałeś mi ją thanatosie
 
kobietę
 
kobietę ze snu o miłości
kochałbym ją czule
oplótł dłońmi sosny
i pieścił purpurą ust
 
ale nie byłbym godzien
jej myśli
jej serca słabego
jej oczu
oczu widzących ponad nas
każdego z ludzi i drzew
czy zwierząt małych i dużych
 
tęsknię za nią
choć nigdy jej nie poznam
i kocham ją
dawno przez świat strawioną
była wiecznością –
żyjącą tak krótko