Nie znam imion Twoich wspomnień.
Nie rozumiem ciszy,
co zastępuje puste godziny.
Pozostanę tu,
żebyś pożegnał sny.
Moje łzy czekają na prawdę –
tę zapisaną w zatrutych gwiazdach.

Milczenie jest najlepszym alibi –
dzięki niemu unikniesz
krzyku i zawziętych łez.
Twoje niebo jest dziś przygniecione chmurami –
słońce szuka drogi na skróty.

Być może nauczę się, żeby nie wierzyć
Twoim wspomnieniom;
to, co spodziewa się kresu,
pozostanie na zawsze.

Z nieba sypią się kamienie – jesień spóźni się
dziesięć minut. Otwieram szeroko
okno – na parapecie czeka księżyc,
obleczony w kir.

Może napotkam tę jedyną gwiazdę,
jakiej zadedykuję ciąg dalszy?
A może zrozumiem ziemię, co znosi
ciężar moich iluzji?