Wyzwalacze

 Mur milczenia runął

jak stara cegła, po latach ucisku.

Komornik, ten sędziwy statek,

który powoli tonie w papierze,

wreszcie przysłał jasność.

Nie ma już cienia. Nie ma długu.

Lecz wciąż jestem zawalony,

nie pracą urzędu, ale sobą.

Brak mi własnej godziny,

czuję, jak pusta kieszeń czasu

boli ciężarem niewypowiedzianych wierszy.

Chcę pisać. Nie mam nic. Blokada

staje jak ściana z betonu w głowie.

Więc piszę o tym braku

pomysłu, o ociąganiu się chwili,

która nie chce stać się słowem.

A na spacerze, z nimi,

"Odpalacze" ciągną dym,

palą mój oddech, mój spokój.

Wdycham smrodek

i wiem, że to jest to. To jest nałóg.

Niech i on runie. Razem z murem.

Bo wreszcie nie muszę myśleć

o długich ciemnościach.