Niebieskość nie jest kolorem.
To sposób istnienia światła, kiedy zwalnia.
Kiedy przestaje być jasne, a staje się czułe.

W błękicie nie ma pewności: jest łagodność.
Świat wchodzi wtedy w półtony, jakby chciał odpocząć
od swojej wyrazistości. Jakby potrzebował rozmycia,
żeby na chwilę przestać być sobą.

Fotografia zna tę godzinę: tę krótką, pomiędzy dniem a nocą,
gdy światło jest jeszcze, ale już się cofa. To wtedy wszystko
wydaje się prawdziwsze, choć mniej ostre. Jak wspomnienie,
które nie chce odejść, albo dotyk, który trwa w powietrzu
dłużej niż powinien.

Błękit to pamięć o świetle.
To ton, w którym zapisane jest wszystko, co nie zostało
powiedziane. Czasem wydaje mi się, że to właśnie w błękicie
człowiek staje się sobą, bo nikt go wtedy nie widzi wyraźnie.
Może dlatego czułość zawsze ma w sobie coś z niebieskości:
nie domaga się, nie zatrzymuje, tylko pozwala być.

Piszę ten kącik, by przypominać sobie, że światło i cień
są w sobie nawzajem zanurzone. Że błękit nie jest smutkiem,
lecz zgodą. Zgodą na to, że nic nie trwa, ale wszystko może
być piękne: choćby przez chwilę. I że właśnie w tej chwili
zaczyna się miłość.