Błękit przyszedł wcześnie.

Nie z morza, nie z gór,
lecz z okna w bloku,
z poranka, który pachniał herbatą
i kurzem z parapetu

Niebo było niskie,
ale nie brakowało mu odwagi.
Wślizgiwało się w szczeliny,
zawisało między balkonami,
dotykało szyb, niepewnie,
jak ktoś, kto boi się obudzić sen

Wtedy nie wiedziałam, że to ono mnie uczy:
patrzenia, zatrzymania,
rozróżniania półtonów.
Że błękit nie zawsze jest radością,
czasem bywa wspomnieniem,
które zapomniało, jak się wraca

Czasem wydaje mi się,
że wszystko zaczęło się właśnie tam,
na tym podwórku,
gdzie światło przechodziło przez firankę
jak przez miękką powłokę ciszy

I że cała reszta: fotografia, pisanie,
to tylko próby rozmowy
z tamtym światłem,
które po raz pierwszy zatrzymało się
na mojej dłoni.

Błękit był pierwszym słowem,
którego nie potrafiłam wypowiedzieć.
Został we mnie jak oddech,
który nigdy się nie kończy.