Zmęczony facet siedział na wiklinowym krześle w niewielkim pokoju. Wszechobecna pustka zmusiła go do refleksji. Zaczął myśleć o tym co robi i o tym co robił. W końcu skupił się tylko na przeszłości, by napełnić choć trochę swoją przyszłość.

Spowiedź moralności:

1. Śmiałem się, gdy powinienem być oburzony.

2. Mówiłem, gdy powinienem milczeć.

3. Szukałem pretekstu, gdy powinienem kochać.

4. Kłamałem, gdy chciałem być szczerym człowiekiem.

5. Nienawidziłem innych, gdy powinienem im wybaczyć.

6. Wybaczałem sobie, choć powinienem się nienawidzić.

7. Byłem hipokrytą odnośnie każdego z tych punktów.

Gdy skończył, zapalił papierosa. Czuł się trochę lepiej niż godzinę temu. Przez chwilę nawet się uśmiechał. Wstał, podszedł do zawalonego butelkami stołu, znalazł między nimi kawałek kartki i długopis, zapisał coś po czym wrócił do krzesła. Jedna noga, druga noga - wszedł. Założył pętlę przez głowę i kopnął mało stabilną, wiklinową konstrukcję. Kartka zleciała ze stołu.

8. Co niedziele siadałem na tym pierdolonym krześle i zawsze dochodziłem do tych samych wniosków. Nic w moim życiu się nie zmieniło.