ona już tego wcale nie chce -
nocy drżących atomów,
z których się składa jej ciało,
poszewki wypchanej tęsknotą
i tych głupich butelek, pustych
jak skrzynka na listy, jak dzień.

odprowadza dzieci na spęd,
przytula policzek do rozmów
ludzi w kolejce po mięso, źle
wpływa to na jej ego i okres
ma za długi i długi spędzają
sen z jej napuchniętych powiek.

jej mieszkanie to same przedpokoje,
wieszaki na płaszcze bez płaszczy.

przykleja pocałunki do szyby, za
którą śnieg z deszczem o każdej
porze roku, a one wracają -
spłowiałe rachunki na lodówce.
przewraca wieczorami strony atlasu,
lome, burkina faso i madagaskar...

a potem wydala z siebie stres
krwawiąc nim na mokrym chodniku,
jak szklany ślimak wraca brzęcząc
z błyszczącego supermarketu, tanio.
w skrzynce jak zwykle czarna dziura
ze swoją grawitacją. bez szans.