Rozdział I

Pierwszy dzień w nowej szkole, nowi ludzie, nowi nauczyciele, dosłownie wszystko nowe. Nie chce mi się wierzyć że już za chwilę wejdę do klasy w której nie znam nikogo i nie ma w niej moich przyjaciół. Przecieram oczy, szczypię się w rękę ,ale nie to niestety nie jest sen to prawda zaraz przekroczę próg nowej klasy. Ahh... Wzdycham po cichu stojąc pod drzwiami klasy i myślę...
- A ty nie wchodzisz!? Będziesz tu tak stać!?
Odwróciłam się i zobaczyłam niebiańsko pięknego chłopaka o kasztanowych włosach i pięknych zielonych oczach. Wpatrywałam się w niego jak jakaś opętana w końcu się ocknęłam i mu odpowiedziałam:
- Nie, jestem nowa i trudno się przyznać ale boje się tam wejść.- powiedziałam i lekko się cofnęłam.
- Nie martw się jak przyszedłem tu dwa lata temu miałem zupełnie tak samo, ale niedługo potem znalazłem przyjaciół i zaaklimatyzowałem się- powiedział cichym, ciepłym głosem.
-He... Mam nadzieję że i ze mną tak będzie. - odpowiedziałam.
- No to co!? Wchodzisz? A o przyjaciół się nie martw znajdziesz ich mnóstwo a ja będę pierwszym z nich jeśli oczywiście mi na to pozwolisz.
- Tak pewnie że ci pozwolę a teraz wchodźmy.
Tego dnia miałam mało lekcji a na każdej przerwie chowałam się do kibla i siedziałam tam. Nie spotkałam dziś w szkole już więcej pana idealnego ale po powrocie do domu nie mogłam przestać o nim myśleć. Przy obiedzie rodzice wypytywali mnie o to jak tam pierwszy dzień, ludzie, nauczyciele i tak dalej ale te ich pytania olewałam myślałam tylko o nim. Po obiedzie poszłam się przejść, ochłonąć trochę i pobyć sama bo w domu nigdy nie mogę być sama zawsze znajdzie się ktoś kto potrafi przeszkodzić w najlepszej chwili.
Poszłam na pobliską huśtawkę która stała w najpiękniejszym miejscu na ziemi, pod płaczącą wierzbą. Jej liście oplatały łańcuchy i wszystko dookoła. Było cudownie. Usiadłam i zanurzyłam się w marzeniach. Ale moje marzenia przerwał znajomy już mi głoś.
- Hej! Widzę że tobie też podoba się to miejsce!? - to był ON, pan idealny zagadał do mnie.
- Tak. Tu jest cudownie. Tak spokojnie i cicho. Można odpłynąć.- Powiedziałam przesuwając się i tym samym robić miejsce dla pana idealnego.
- Dziś po lekcjach tak szybko uciekłaś że nawet nie zdążyłem spytać cię jak masz na imię.
-A tak jakoś szybko wyszłam
- Więc co dowiem się jak masz na imię? - powiedział uśmiechając się do mnie.
- Jestem Ellie, Ellie Stown.
- Ślicznie! Ja jestem Peter Sadwith.
- Cieszę się że chociaż tobie się to imię podoba.- powiedziałam wstając i ruszając w kierunku chodnika.
Peter pobiegł za mną pytając:
- Gdzie uciekasz? I co ci się nie podoba w twoim imieniu!? Jest przecież tak śliczne jak ty.
Zarumieniłam się i odwróciłam głowę.
- Co się stało? Powiedziałem coś nie tak?
- Nie, nie wszystko jest OK.
- To dobrze już myślałem że się obraziłaś. A to by było bardzo przykre bo jesteś naprawdę fajna.- powiedział kładąc mi rękę na barku.
Rozmawialiśmy bardzo długo,. wymieniliśmy się numerami telefonów i adresami e-mail. Czas tak szybko leciał że nawet nie spostrzegłam że doszliśmy pod mój dom. Zatrzymałam się.
- Co jest? -spytał.
- Nic tu mieszkam i muszę już wracać.
- Acha, rozumiem napisze dzisiaj do ciebie. Narka!- powiedział i poszedł.
Wpadłam do domu tak szczęśliwa jak nigdy. Rodzice od razu oczywiście pytali co się stało ale jak ich nie słyszałam, szybko pobiegłam do pokoju i rzuciłam się na łóżko. Po chwili do pokoju wparowała moja młodsza siostra Natasza.
- Rodzice pytali się dlaczego jesteś taka szczeliwa!
- Wypad z mojego pokoju smarku!- Wstałam wzięłam ja za rękę wyprowadziłam z pokoju i trzasnęłam drzwiami.
Usiadłam przy biurku i zaczęłam odrabiać lekcję. Potem zeszłam do kuchni na kolację i poszłam się kąpać.
W nocy nie mogłam spać cały czas myślałam o Peterze. Przewracałam się z boku na bok, kręciłam się aż w końcu zasnęłam.