wiem, że czasem trzeba się wyżalić, wyrzucić z siebie to, co nas męczy i siedzi gdzieś tam w głowie, tłucze się i nie daje spokoju ani w dzień, ani w nocy. wtedy pisze się samo, wylewa z nas w postaci różnych dziwnych tworów. wiem to z autopsji choć u mnie to wylewanie się było na zupełnie inny temat niż u Ciebie. jak już powylewałam z siebie wszystkie żale, dopiero zaczęłam pisać coś wierszopodobnego
całe tamto moje katharsis, te wszystkie dziwne tfffory spakowałam do folderu, który nazwałam szufladą i siedzą tam sobie. niech siedzą
głowa do góry, Skarbie, nie daj się temu paskudztwu
pozdrawiam serdecznie

Zakończenie dziwaczne, ale przynajmniej zdradza ciekawą i złożoną osobowość podmiotu lirycznego/autorki.

Ja również wracam do wierszy które powstały dawno temu. Ale sentyment, który mnie z nimi łączy rzadko kiedy jest zrozumiany przez innych.

Świat ciężko znosi "odmieńców", "emocjonalnych konstruktorów-szantażystów" - bo jest zbyt leniwy by próbować dostrzec i zbyt płytki by pojąć idee.

Takie wiersze budzą empatię i każdy, kiedyś to przerabiał lub przerabia - to bolesne narodziny poetycznych dusz
Tak więc warto pisac dalej . Pozdr.

Tycenak postępu wiesz nie ma ,bo musisz wiedzieć ,że to pisałam mając naście lat ,a dziś przecież wiesz jak wyglądam nie trzeba zaglądać w metrykę.Nie ukrywam myśli wciąż mi wirują i może coś teraz jeszcze na tworzę ,ale powtarzam się nie jestem poetką ,tylko człowiekiem ,który od czasu do czasu musi coś wypluć ,aby go nie zgniotło .Ale dziękuje za zainteresowanie .Na razie zamierzam Was czytać i niech tak to pozostanie.

"powiew nadziei" to jest to! B.ładnie brzmi. Pozdrowienia

Bywa i tak,ze człowiek ma poczucie straconego czasu, że w pewnej chwili nie potrafi się odnaleźć.Dobrze, kiedy wyrzuca z siebie śmieci, niepotrzebne frustracje.Jestem na tak

Dziękuję