Z serii "Płaszcz nieboszczyka" część II

Prędzej wszystkie czarnuchy wybieleją, niż ekspres Hoover City - Philadelphia zaliczy choćby minutę spóźnienia - Stary Joe zawsze to powtarzał. Teraz, patrząc na zbliżający się pociąg, mógłby powiedzieć to samo. Dziesięć lat był dyspozytorem na stacji w Jevson i nigdy nie było opóźnień. Chociaż z drugiej strony, co z tego?
I tak nikt z miasta nigdy nie wsiada do tego cholernego pociągu. A jeśli ktoś wysiada, to albo jest włóczęgą, albo łowcą głów, albo bandytą. Normalni, uczciwi ludzie omijają to miasto szerokim łukiem...
Z tym większym więc zdziwieniem Stary Joe popatrzył na młodego, na oko czternastoletniego chłopca. A przynajmniej na początku wydawało mu się, że to chłopiec, bo kiedy szczeniak podszedł bliżej, dało się dojrzeć kosmyki jasnych włosów wystających spod wytartego beretu i delikatne, dziewczęce kształty, których nie były w stanie ukryć połatane portki na szelkach i brudna koszula. Dziewczynka podeszła do okienka, choć jej główka z ledwością wystawała ponad blat i spojrzała na pomarszczoną, wąsatą twarz Joe.
- Dzień dobry panienko. - powiedział grzecznie stary dróżnik, nachylając się nad nią. - W czym mogę panience służyć?
- Daleko stąd do miasta?
- O, będzie jakieś pół mili. Trzeba iść, o tamtędy - wskazał na żwirową drogę, tuż za budynkiem stacji. - I przy studni skręcić w lewo. Tylko nie zapomnij o tym, bo gdy pójdziesz w prawo, trafisz do obozu szczwanego Gonzalesa, a on potrafi być nieprzyjemny dla takich samotnie podróżujących panienek.
- Nie podróżuję sama. Jestem z bratem.
Stary Joe nie zdążył zapytać, gdzie jest brat dziewczynki. Usłyszawszy głośne uderzenie walizek o deski podestu, podniósł wzrok i zobaczył przed sobą wysokiego, barczystego mężczyznę, w brązowym prochowcu i okularach przeciwsłonecznych. Twarz miał szczelnie zakrytą czarną chustą, a w kaburach złowieszczo lśniły dwa colty. Staruszek mimowolnie cofnął się o krok.
- To jest mój brat, Victor. - powiedziała dziewczynka, chwytając mężczyznę za płaszcz. - Proszę się nie bać. Apacze okaleczyli mu twarz i zostawili na pustyni, i nie może się teraz pokazywać bez chusty i gogli.
- Dobry Boże! I co pan zrobił z tymi Indianami?
- Zabiłem ich - powiedział Victor obojętnym tonem, zupełnie jakby mówił o piciu whisky, albo o grze w pokera. - Jak daleko stąd do miasta?
- Ja już się pytałam i wszystko wiem - dziewczynka pociągnęła brata za płaszcz. - Chodź, pokażę ci!
- Może chcecie jakiś wóz, albo konia? - zapytał Joe, widząc, jak mężczyzna podnosi walizki z ziemi.
- Nie trzeba. Pójdziemy pieszo.
Dróżnik przez dłuższą chwilę patrzył na oddalającą się, dziwaczną parę, po czym wyjął z szuflady butelkę ginu i pociągnął mocno. Czuł, że w mieście znów będą kłopoty.

***
Długo trwało, zanim znaleźli odpowiedni hotel. Prowadził go niejaki Johny Goopes i wedle jego słów, był to najlepszy tego typu przybytek w Jevson, czemu jednak Victoria specjalnie nie wierzyła. Biegające po ścianach karaluchy i myszy piszczące w kątach skutecznie podtrzymywały jej opinię. A jeśli doliczyć do tego jeszcze chrzczone whisky, stare dziwki i obrzydliwą fasolę podawaną na obiad... Przyznać jednak trzeba było, że lokal miał trzy podstawowe zalety; po pierwsze, pokoje były położone na parterze, tuż za barem, więc odpadały problemy ze schodami i słabą podłogą, których przy wadze Lustmorda nie dało się uniknąć. Kolejnym atutem była grubość ścian - jak na tego typu ruderę, zadziwiająco odpornych i dźwiękoszczelnych. Ostatnim plusem, było położenie hotelu - przybytek leżał na samym skraju miasta, tuż obok zagród dla krów. Można było opuścić pokój bez zwracania na siebie nadmiernej uwagi. Wszystko to spowodowało, że Lustmord nie miał oporów przed płaceniem piętnastu dolarów za noc, choć za tę samą cenę mógłby kupić pokój na tydzień, gdyby poszedł gdzie indziej. Zresztą... dla niego nie liczyły się pieniądze. Ruloniki banknotów studolarowych i złote samorodki były warte tyle samo, co świstki papieru i piasek, który chrzęścił pod jego butami. Były mu potrzebne tylko wtedy, kiedy potrzebował kupić nowe ubranie, zacerować stare, dokupić amunicji lub opłacić podróż. O pieniądze na prowiant musiała troszczyć się ona. Podkradała je z jego bagażu, gdy nie patrzył, choć doskonale wiedziała, że jest tego świadom. Czasem tylko, gdy była zbyt wolna, zatrzaskiwał walizkę i zgniatał jej palce, które musiała potem leczyć tygodniami. Niekiedy zastygał w bezruchu, jakby spał, ale ona wiedziała, że tak nie było. On nigdy nie spał. Nie musiał. Tak samo nie musiał martwić się o jedzenie, napitek, czy zmęczenie. Był mechanizmem doskonałym, konstrukcją ze stali, tłoków i kół zębatych, których nic nie było w stanie poruszyć. A także - z czego Victoria zdawała sobie sprawę coraz bardziej - zniszczyć.

Było już ciemno, kiedy wrócił. Kiedy tylko zakwaterowali się w hotelu, wyszedł do miasta zasięgnąć języka. Czasem wysyłał ją, żeby dowiedziała się czegoś od ulicznych złodziejaszków i chuliganów, tym razem jednak zrobił to sam, nawet nie zapytał, czy stary dróżnik nie wiedział czegoś na ten temat. Bał się o nią? A może uważał, że sprawa jest zbyt ważna, żeby powierzyć zadanie takiej smarkuli? Nie potrafiła zrozumieć jego logiki. Zresztą, rzadko próbowała... Zamknął drzwi na klucz i ściągnął z głowy chustę. Światło świecy lśniło w szkłach okularu, a z wylotu przewodów wentylacyjnych co pewien czas wydobywał się cichy, świszczący odgłos wypuszczanego powietrza. Usiadł na łóżku, które żałośnie zatrzeszczało pod jego ciężarem.
- Dowiedziałeś się, gdzie jest? - zapytała Victoria, siadając na krześle.
- Tak. Za miastem ma obóz. Przy sobie ponad dwudziestu ludzi.
- I co zrobisz?
- Zabiję ich.
Sposób, w jaki mówił, zawsze przerażał dziewczynkę. Na początku nie była w stanie znieść tego obojętnego, metalicznego głosu, który obezwładniał ją już samym brzmieniem. Z czasem przyzwyczaiła się do niego, choć nadal bywały chwile, kiedy ten dźwięk doprowadzał ją do szaleństwa swoim spokojem i martwotą.
- Czemu nazywają go Truposzem?
- Bo uważano go za zmarłego. Pogrzeb mu nawet odprawili. Ale przeżył, choć postrzeliłem go w głowę. Nigdy nie mogłem zrozumieć, jak to się stało.
- Spotkałeś go już? - zapytała zdziwiona dziewczyna. - To dlatego chcesz go zabić?
- Nie. - powiedział Lustmord po długim milczeniu. - To stare porachunki.
- Opowiesz mi o tym?
- Nie. - odpowiedział i wskazał ręką czerwoną walizkę, którą zawsze ze sobą woził. - Otwórz.
Victoria posłusznie przysunęła bagaż. Doskonale znała już całą procedurę. Kiedy pierwszy raz pomagała przygotować się Victorowi do akcji, kaleczyła sobie palce nabojami, z trudem radziła sobie z ładowaniem pocisków, a większa część paliwa, zamiast do zbiornika, wylewała się na jej ubranie. Teraz bez większych problemów otwierała zatrzaski w jego ramieniu i ładowała taśmy karabinu maszynowego i ręcznego działa. Nawet paliwo, z bulgotem wlewające się przez otwór w jego karku było już czymś powszednim, choć niezwyczajnym.
Cały proces, czy też rytuał, jak nazywała go czasem dziewczynka, nie trwał dłużej niż godzinę. Lustmord sprawdził, czy wszystko działa jak należy. Szczęknęły zatrzaski magazynków, zazgrzytały przekładnie i tłoki. Wszystko wydawało się być w porządku. Victoria leżąc w łóżku, obserwowała jak wstaje, ładuje winchestera i przygotowuje się do wyjścia.
- Wychodzisz już?
- Tak.
- A opowiesz mi bajkę na dobranoc?
Rewolwerowiec spojrzał na nią. Gdyby jego stalowa maska mogła wyrażać jakiekolwiek emocje, z pewnością byłby zdumiony takim pytaniem. Jednak nie było żadnych emocji - tylko blask światła w szklanym wizjerze.
- Bajkę?
- Tak. Taką dla dzieci, żeby mogły szybciej zasnąć.
- Nie znam bajek. - Lustmord podszedł bliżej łóżka. - Nie umiem opowiadać.
- Musisz znać jakąś. A jak nie, to wymyśl.
- Bajka... - mężczyzna podniósł głowę, jakby się nad czymś zastanawiał mocno. - Tak, znam bajkę. Opowiadałem ją kiedyś... swojemu synowi. Lubił ją. Chyba ją lubił, bo często kazał mi ją opowiadać. Chcesz usłyszeć?
- Tak...

***
Bajka nie była długa ani skomplikowana. Ot, prosta opowieść o małym chłopcu, któremu zaginęła krowa i który szuka jej w lesie, rzece i dolinie. Była naiwna, ale podobała się jej, choć nie pomogła zasnąć. Victor wyszedł, kiedy udawała, że śpi. Słyszała huki wystrzałów i odgłosy eksplozji dochodzące z obozu bandytów. Wiatr przynosił ze sobą wrzaski mordowanych i jęki konających. Słyszała jak ludzie wychodzą na ulice, krzyczą i lamentują, wpatrując się w ognistą łunę, wskazując palcami miejsce, gdzie trwała masakra.
Lustmord wrócił krótko przed świtem. Zdjął z siebie niemal całkowicie spalony płaszcz i koszulę, czerwoną od krwi. Wrzucił je do walizki z której wyciągnął świeże ubranie. Nie powiedział ani słowa na temat bandytów i Gonzalesa. Nigdy nie mówił. A ona nigdy nie pytała. Niepisana umowa, zawarta podczas ich pierwszej, wspólnej podróży.
Podniosła leżący na stoliku medalik, rzucony tam przez mężczyznę; niewielkie, złote kółeczko, wysadzane trzema oszlifowanymi opalami. Otworzyła je delikatnie. W środku znajdowały się dwa zdjęcia: pięknej kobiety - żony Lustmorda - które miała już okazje oglądać, i dwójki dzieci. Chłopiec trzymał na kolanach malutką dziewczynkę i uśmiechał się zawadiacko.
- Victor... czy ten chłopak na zdjęciu... - zapytała, pakując do walizki swoje rzeczy. - Na tym w medaliku... to jest... to był twój syn?
- Tak.
- A jak miał na imię?
- Imię? - Spojrzał na nią przelotnie, zupełnie, jakby nie do końca zrozumiał pytanie. - Imię? Nie wiem... nie pamiętam. Chyba Mark. Nieważne. Ekspres do Philadelphi nigdy się nie spóźnia. Chodźmy.