A dwór, tak jak zwykle, przy oknie

odnajdzie cię – w zamyśleniu;

choć myślą, to jednak przemokniesz

wśród myśli, w deszczu, w pragnieniu.

I patrzysz się w okno – tym deszczem,

w myślenia pył go rozbijasz;

i szyba, umknięta szelestem

czasu – czas drąży, przemija...

Za szkłem dziś nie dojrzysz radości.

Tam czerń się miesza z błękitem,

tam stróż – anioł burz w deszczu gości,

tam niknął czart bladym świtem.

Przemiany jesienne – bezdenne,

kolorów szarość – istnienia;

patrz w oddal, te szwy wielkocenne...

Chmury? Nie, słońca w marzeniach...

Myśl twoja jest w światło ukłonem.

Deszcz widzi; Deszcz krople zdławi.

Miej serce i patrz w jego stronę...

Deszcz Nami, my myślą –

– ciekawi...