Dziś mija rok od naszego ostatniego rozstania. Chciałabym o nim zapominać, lecz nie mogę. Jego usta, zapach, włosy, oczy. Pozostawił mi coś co zawsze będzie mi przypomniało o jego istnieniu. Do teraz się zastanawiam dlaczego tak się stało?! Gdyby nie wydarzenia z przeszłości nie cierpiałabym teraz. Czasem ciekawa jestem co u niego i co by było gdyby? Nadszedł jednak czas aby go odszukać, muszę się dowiedzieć dlaczego mnie zostawił, oszukał?! Czy on mnie jeszcze pamięta?! Czy myśli o mnie, tak jak ja to robię cały czas. Nasza miłość była nie akceptowana przez jego otoczenie. On młody, zaczynający karierę. Ja starsza, dziewczyna z Polski. Ale to nam nie przeszkodziło w spotykaniu się. Cieszę się, że wtedy zaryzykowałam i poleciałam w ciemno do Korei. Gdyby nie ta podróż nigdy bym nie zdobyła tak pięknych wspomnieć. Chyba go jeszcze kocham, chociaż nie to nie jest miłość, żyje tylko pięknymi wspomnieniami, chociaż smutne momenty też były.
Pamiętam jak poznaliśmy się na imprezie w jakimś klubie, był ze znajomymi. Siedziałam wtedy przy barze. Cały czas spoglądałam w jego stronę, nie mogłam przestać. Jego uśmiech mnie powalał i jeszcze ten perwersyjny wzrok. Po chwili wstał i poszedł na parkiet, nie mogłam się oprzeć, jego ruchy do mnie przemawiały, chciałam podejść, ale cały czas nie odstępowała go dziewczyna. Zniechęciłam się wtedy i dałam sobie spokój z nim. Jednak po chwili ktoś mnie poprosił do tańca...odmówiła...on nalegał-Wiem, że chcesz ze mną zatańczyć! Widziałem jak mi się przyglądałaś cały czas!- Słysząc te słowa przeszedł mnie dreszcz, powoli się odwróciłam i ujrzałam jego!
Od tamtego tańca wszystko się zaczęło. Staliśmy się nie rozłączni. Dopiero po pewnym czasie dowiedziałam się, że jest w zespole. Na początku bałam się, byłam nie spokojna przez tą wiadomość, ale on mnie za każdym razem uspokajał, mówił: Nie bój się! Wszystko będzie dobrze! Zawsze będę po twojej stronie!
Pozostali członkowie zespołu, Max, Hero, Micky i Rain, okazali się również bardzo sympatyczni, ale kiedyś przez przypadek usłyszałam ich rozmowę o mnie i Uno. To co wtedy powiedzieli strasznie mnie zabolało. Wybiegłam z domu, na schodach wpadłam na niego, ale go odtrąciłam. Do teraz pamiętam tamte słowa
-Nie pasują do siebie...
-Nic z tego nie będzie...
-Ona może popsuć mu karierę...
-To tylko przygoda...
Nawet nie pamiętam ile wtedy przebiegłam. Zatrzymałam się dopiero w parku, nawet nie zauważyłam, że się ściemniło. Zaczęłam krzyczeć, przeklinać, wykrzyczałam wszystko co mi leżało na sercu. Usłyszałam, za sobą, jakieś kroki, zbliżające się bardzo szybko w moją stronę. Nie zdążyłam się odwrócić, ponieważ już mnie ktoś objął w pasie i powiedział- Przepraszam za wszystko!- po tych słowach poczułam coś dziwnego, odwróciłam się do Uno, spojrzałam mu w oczy i powiedziałam- Kocham cię!
To była nasza noc, połączyliśmy się w jedno. Nie przeszkadzała nam nawet w tedy burza.
Było tak cudownie- zawsze mi to powtarzał. Ale dlaczego nie pojawił się w ostatni dzień przed moim wyjazdem!? Gdyby się pojawił to teraz pewnie bylibyśmy szczęśliwi.

W końcu dotarłam na miejsce. Mam nadzieję, że oni tam jeszcze mieszkają. Zadzwonić czy nie?! Chyba błędem było przyjechanie tutaj!- zaczęła się wycofywać, ale otworzyły się drzwi
-Oliwia to ty?! co ty tu robisz?!
-Hero?! Muszę porozmawiać z Uno- uśmiechnęła się blado- chcę w końcu poznać prawdę!
-On przecież cię zostawił w takim dniu!! Lepiej żebyś się z nim nie spotkała! Bo i po co?!
-Może masz rację- zwątpiła na chwilę- ale chce to od niego usłyszeć! Niech on mi to powie, że mnie oszukiwał przez cały czas!
-Oliwia? Co ty....
Dziewczynę przeszedł dreszcz, zrobiło się jej gorąco, łzy zaczęły spływać po policzkach. Bardzo dobrze znała ten głos. Odwróciła się. Chciała się rzucić mu w ramiona i jeszcze raz poczuć jak to jest, ale coś ją powstrzymało.
-A jednak to ty!- Na twarzy chłopaka było można zauważyć zaskoczenia, radość, złość- Jak możesz od tak pojawić po roku?! Po tym co zrobiłaś! Może zapomniałaś?!- dziewczyna milczała- Nie pamiętasz jak mieliśmy się pobrać a ty zostawiłaś mi list, że się mną tylko bawiłaś!
Dziewczyna stała w szoku, nie wiedziała co odpowiedzieć, w końcu wyszeptała- Jaki list?! To ty się nie zjawiłeś i jeszcze wysłałeś Hera, aby mnie poinformował, ze się nigdy nie zjawisz!
Uno również się zdziwił-Przecież przekazałaś list Herowi, aby mi go przekazał! Mam go do teraz!- chłopak poszedł po niego i pokazał jej-To nie moje pismo- Obydwoje popatrzeli na siebie, a później na Hera.
-Przecież nie mogłem pozwolić, abyście byli razem! Ten ślub był błędem! Zawsze widziałaś tylko jego...Co on takiego ma czego ja nie mam?! Nie mogłem znieść waszego widoku!- Po tych słowach chłopak uciekł. Za nim pobiegli Oliwia i Uno. Hero wybiegł na ulice i nie zauważył nadjeżdżającego samochodu. W ostatniej chwili nadbiegł Uno i odepchnął go na bok, sam zaś został potrącony. Do Hera i dziewczyny przez chwile nie docierało to co przed chwilą się tu wydarzyło. Gdy tylko zobaczyli kałuże krwi rzucili się w jego stronę.
-Uno nic ci nie jest?! Proszę nie zostawiaj mnie! Nie możesz teraz!- Oliwia cały czas była w szoku..- nie zostawiaj mnie i naszego syna!
-Syna?!- wyszeptał ledwo Uno
-Tak syna! Pamiętasz rok temu naszą noc w parku. Ma roczek i jest bardzo podobny do ciebie! Nazwałam go po tobie! Dlatego musisz żyć! Kocham cię!
-Jestem ojcem....mam syna...Oliff też cię Kocha....-ale już nigdy nie dokończył tego co chciał powiedzieć.
Gdy dotarło do dziewczyny, ze miłość jej życia nie żyje zaczęła krzyczeć i szaleć. Hero próbował ją uspokoić, ale ona zaczęła go obwiniać o wszystko co się stało. Nie chciała już nigdy więcej, widzieć go na oczy.

Tego dnia mija rok od nieszczęśliwego wypadku. Oliwia wraz z synkiem klęczała nad grobem ojca dziecka. Dziś nasz synek kończy 2 latka- spojrzała w niebo- i jest bardzo podobny do ciebie. Zawsze będzie on wiedział kim byłeś dla mnie i dla niego. A co u mnie hmmm jestem chyba szczęśliwa. Wyszłam za mąż i to za kogoś kogo znasz. Max jest świetnym ojcem i bardzo nas kocha. Uno nigdy cię nie zapomnimy.