Siedział przed chatą i rzeźbił
w miękkim drewnie,
aniołki, diabełki;
dość niebanalnie,
z prostotą i kunsztem,
za parę groszy
każdy mógł namacalnie
poczuć jego duszę.

Nie potrzebował wiele,
dobrej pogody,
na kilka kromek chleba,
może nowe dłuto,
kawałki lipy lub buczyny.

Przyszli dnia pewnego,
panowie czarnych aktówek,
władcy rozlicznych rachunków,
po niezapłacone podatki.

Nie zrozumiał
czego chcą od niego;
odszedł, do piekła czy nieba,
obojętnie,
znał dobrze zarówno aniołki
jak i diabełki,
można by rzec od podszewki.