Ktoś puka - nie otworzę,
to proza - majaczy w wizjerze,
chcę istnieć tylko wierszem,
liryką przez życia resztę.

Jakże by było pięknie, ale wiem
dopadnie mnie, buciorem brudnym
wdepnie, pustą lodówką,
monitem z banku, wyłączoną komórką.

Dawno temu myślałem, jakie to proste;
mimo pewnych ułomności
takich rozwiązań, wszystko pogodzę,
jakoś zwiążę koniec z początkiem,

pomiędzy poezją a poezją
musi się zmieścić codzienność.
A tymczasem między dniem a nocą,
gdy przestajemy być prozaikami
czasami, rzadko, bywamy poetami.