List Pierwszy



Witam!

Zatem chcesz wiedzieć, kim naprawdę jestem?

Znasz te wszystkie legendy o wampirach? Zapomnij o nich. Trumna? Proszę… Łóżko jest o wiele wygodniejsze… Krzyże? Ładna ozdoba, choć osobiście wolę inne symbole. Czosnek? Bardzo lubię, choć rzadko jem… Trudno się pozbyć zapachu oddechu. Co jeszcze? Srebro, słońce? Zabobony.
Chcesz wiedzieć jak to jest naprawdę? Zacznę, więc od początku.

Urodziłam się dwudziestego szóstego grudnia roku pańskiego tysiąc pięćset osiemdziesiątego trzeciego (tak, mam ponad czterysta lat) w małej wiosce na północ od Megiddo, jako Rivka Kavinovich. Miałam dwóch starszych braci, Letro i Garika oraz siostrę bliźniaczkę Nyrodtie. Nasz ojciec był myśliwym a matka miastową uzdrowicielką, choć nazywano ją różnie, od znachorki do czarownicy.
Nasza wioska liczyła dwieście siedemdziesiąt trzy dusze. Gdy skończyłyśmy z siostrą pięć lat, matka zaczęła nas uczyć jak odróżniać zioła od chwastów, jak z pajęczyny i liści robić opatrunki, które łupki są najlepsze na rany i wiele innych rzeczy, które w późniejszym życiu mogłyby się nam przydać. Wydawało mi się to tak ważne. Niestety nie pomogło Nyrodtii, gdy zachorowała na wilczą ospę dwa lata później. Ani gdy ojca na polowaniu zaatakował niedźwiedź, ani gdy najeźdźcy podczas nocnego rajdu ranili Letro. Nie pomogło na wirus, który zaatakował mój organizm, gdy miałam dwadzieścia jeden lat. Ale to już historia.

Siódmego lipca roku pańskiego, tysiąc sześćset siódmego, gdy zmierz mijał się ze świtem moje ludzkie serce przestało bić. Zabiła mnie choroba zwana wówczas czerwoną gorączką. Jest to choroba przenoszona wraz z krwią stworzenia zwanego przez medyków Sempre Korpus.
Z erą Anne Rice i Brama Stokera inna nazwa weszła w obieg. Wampir.
Tak, wampiryzm to choroba. Pewnie przy dzisiejszej technologii można by ją wyleczyć.. Ale, po co się trudzić nad lekiem na zabobonną chorobę, gdy panuje AIDS i ludzie umierają na raka?

Ciężko mi to przyznać po tylu latach, ale zabiła mnie własna głupota. Chciałam udowodnić sobie, że mogę przejść w nocy koło Dębowego Jaru. Och jak się myliłam.

Nie będę opisywać, jak mnie schwytali. Po co? Przeczytaj opis dowolnego napadu, a będziesz mógł sobie wyobrazić, jak to wyglądało. Samotna dziewczyna wracająca przez opustoszałe ulice… I tak dalej.

Nie ma sensu opisywanie jak słodka była chwila mojej śmierci po zabawie, jaką urządziły sobie ze mną wampiry ani jak ta słodycz zamieniła się w gorycz, gdy śmierć nie dała oczekiwanej ucieczki.

Nie usłyszysz kolejnej ckliwej opowiastki w stylu współczesnych autorów opisujących, jakże kwieciście, uroki śmierci. Nie potrafię opisać bólu, jaki zadała mi transformacja, brak mi słów.
Hmm na pytanie, dlaczego mnie przemienili, jeśli naprawdę chcesz to wiedzieć zapytaj mojego sire. Choć będzie to raczej trudne zważywszy, że już go nie ma wśród nie-umarłych. Ale to już zupełnie inna historia. Jak będziesz grzeczny to może ci ją kiedyś opowiem?

Mogę spróbować opisać ci swój pierwszy nie-oddech.
Znasz to uczucie, gdy jesteś pod wodą i chcesz nabrać powietrze w płuca, ale wiesz, że nie możesz, bo się utopisz? I jedyne, czego pragniesz to wydostać się z tego przytłaczającego cie środowiska? Takie jest twoje pierwsze odczucie. Potem zdajesz sobie sprawę, że dalej istniejesz, choć płuca nie pobierają tlenu. Bierzesz oddech i krztusisz się nim. Twoje płuca płoną… Gdybyś żył, udusiłbyś się w tym momencie. Ale ty już nie żyjesz. W tym momencie tlen jest obcą substancją dla twojego organizmu. Po chwili przyzwyczajasz się do nie-oddechu. Ale wtedy wydobywasz z siebie głos. Jest wyższy, bardziej melodyjny, choć najpierw chropowaty, jakbyś całą noc śpiewał karaoke… i od razu wiesz, że jego siłą rozbił byś nawet kryształ. Przez pierwsze sekundy przyzwyczajasz się do swojego obcego ciała.

Tak wyglądał początek mojego nie-życia.

Tamtego lata urodziłam się, jako Lamia. Rivka przestała istnieć. Była słaba. A ja potrzebowałam siły.
Wierz mi, świat widziany oczyma wampira jest różny od tego widzianego z punktu widzenia śmiertelnika.

„Śmiertelnik” zawsze lubiłam to słowo… Tak naprawdę to wszyscy jesteśmy śmiertelnikami, bo każdy z nas może umrzeć. Choć wam, ludziom, jest jakoś łatwiej.

Ludzkie choroby przestały mieć dla mnie znaczenie dawno temu. Jedyne, co może mnie zabić, to własna pycha i nieostrożność. Oczywiście obcięcie głowy, czy przebicie serca też mnie uśmierci, ale gdzie w tym finezja?

W sumie nie jesteśmy aż tak różni, ty i ja. Gdyby nie moje czarne oczy, my wampiry nie mamy tęczówek, tylko szerokie źrenice, oraz moja blada cera, od razu ci powiem, że nieprawdą jest, iż słońce nas zabija… po prostu nasze oczy, ze względu na brak pigmentu, są wrażliwe na światło, więc unikamy jasno oświetlonych miejsc, w zasadzie to trudno by powiedzieć, że nie jestem człowiekiem… Dzięki soczewkom kontaktowym, przydatnym nowoczesnym wynalazkiem, wtapiam się w tło.

Ale to tylko wygląd zewnętrzny, choć od środka też nie jesteśmy aż tak inni.
Nasze zmysły się różnią, to fakt, to właśnie ze względu na nie odbieramy wszystko inaczej.
Węch mamy wilczy, słuch jak najlepszy sonar, a dotyk… Jak czuli jesteśmy, pozostawię dla siebie… może kiedyś pozwolę ci przekonać się na własnej skórze.

Wybacz, ale na tym zakończę... Jestem już zmęczona. Położę się na trochę. Ostatnie polowanie mnie zmęczyło. W końcu mam już ponad czterysta lat.

Nie martw się, odpowiem na wszystkie twoje pytania.

Ale jeszcze nie teraz.
Cierpliwości.
Wszystko w swoim czasie. Pozwól że w porywie nostalgii pożegnam się z tobą uzywając mego dawnego imienia.
Do następnego razu,
Rivka