Czytając tytuł zapewne zadajecie sobie takie zasadnicze, sztampowe pytanie: "Co autor, u ciężkiego licha, miał na myśli?". Otóż, autor już łaskawie tłumaczy.

Weźmy przykładowy świat fantasy. Koniecznie taki, w którym występują typowe, najpopularniejsze "nieludzkie" rasy. A teraz przyjrzyjmy się właśnie tym gatunkom istot i ich wzajemnym relacjom. Zauważamy tu pewien schemat, prawda? Mianowicie rasy te dzielą się na:

- rasę "wyższą" - o większych mocach/sile/inteligencji/godności/bardziej zaawansowanej magii/ technologii,

- rasy "pomniejsze" czy też "poboczne" - nie odgrywające kluczowej roli dla historii świata, istniejące gdzieś na uboczu, pojawiające się w razie potrzeby. Na co dzień żyją one własnym życiem, na swoich ziemiach, nie bardzo interesują się resztą świata, względnie koegzystują z rasami głównymi,

- ludzie - czyli rasa dominująca bądź "przyszłość" przedstawionego świata.

Pójdźmy krok dalej. Czy rzuca się nam w oczy jeszcze coś ciekawego? Owszem. Pierwsza rasa, czyli ta, którą umownie nazwałam "wyższą" i gatunek ludzki, czyli tożsamy z naszym swojskim homo sapiens łączy charakterystyczna zależność. Mianowicie, ci pierwsi (nie ważne czy są to elfy, smoki, anioły czy inne jeszcze tałatajstwo) są "przedwiecznymi i starożytnymi". Ludzie zaś stanowią nagminnie ich młodszych braci i następców. Większość czasów "teraźniejszych" w realiach takich światów skupia się na momencie w historii, kiedy to następuje upadek "wyższej" rasy, a jej miejsce niezmiennie zajmuje człowiek i jego cywilizacja. Nastaje Era Ludzi lub względnie trwa już od jakiegoś czasu, a dzięki niedobitkom starożytnych dowiadujemy się, jak świat jeszcze niedawno wyglądał. Wszystko zaczyna się na jeden z dwóch możliwych sposobów. Do wyboru mamy:

WARIANT A: rasa wyższa dobrowolnie oddaje ukochanym młodszym braciom panowanie nad światem. Widzi w nich tak ogromny potencjał, że święcie wierzy, iż poradzą sobie z nim o wiele lepiej. Często też sama rzeczona rasa starożytnych jest już tak zmęczona życiem, że woli oddalić się do właściwego sobie Edenu.

WARIANT B: w wyniku krwawych bitew i wielkich podbojów, ludzie im tę władze siłą wydzierają. Czynią to chyba jedynie dzięki przewadze liczebnej, a i tak jakoś ciężko mi uwierzyć, by tak łatwo byli w stanie zmiażdżyć, jak byle robala, cywilizację o wiele bardziej rozwiniętą niż ich własna.

Przepraszam najmocniej! Jest jeszcze ewentualny wariant trzeci, czyli kombinacje typu: bogowie decydują oddać świat w ręce ludzkości.

Moje pytanie zatem brzmi: Skąd to wynika? Skąd ten - nazwijmy rzeczy po imieniu - antropocentryzm?

Czy to przez autorów przemawiała chęć pokazania dominacji człowieka nad resztą świata? Czy może właśnie tego oczekuje czytelnik? Dla podbudowania, dowartościowania samego siebie, dla nakarmienia własnego ego?