rytuał mojego poranka
kawa papieros gazeta zgłębiam
arkana geopolityki i patrzę głęboko
w oczy tubylców globalnej wioski

gdzieś między informacją o nowej
fryzurze nieznanej mi gwiazdy
(z twarzy przypomina mi koleżankę z klasy
nie była mądra ale te oczy)
a notką o tym że premier z prezydentem
to owszem wspólny obiad ale nie żeby romans
(to ten prezydent co niewyraźnie mówi
i ten premier który gra w piłkę)
potykam się o artykuł który z obojętnością
zabarwioną lekką nutką współczucia
(w dziennikarstwie jak w kuchni nie można przesadzić z przyprawami)
donosi (choć może lepiej brzmi informuje
w kraju w którym co drugi obywatel donosił
a już na pewno co trzeci) więc informuje
że co trzecia Polka jest bita i gwałcona
przez męża

w tym momencie dwa tysiące lat cywilizacji zaczyna mi ciążyć
jakoś boleśnie znacznie mocniej odczuwam
noc św. bartłomieja kołymę i auschwitz
po głowie krąży mi myśl że od początku błąd tkwił w istocie
a nie w formie że słowa nie miały tu w gruncie rzeczy
żadnego znaczenia zaczynam rozumieć determinację
postmodernistów dekonstruujących narrację
bo w końcu dlaczego nie możemy wreszcie
stanąć nadzy przed prawdą o sobie a że to boli
to wiemy ale przetrzymamy przecież
co trzecia Polka wytrzymuje statystycznie
nawet pięć lat

jeszcze pod wpływem czytam notkę
że bestia na opolszczyźnie zagryzła sarnę
i teraz już nie wiem czy to w istocie dziki kot
czy może ktoś przeprowadził dekonstrukcję
do końca