Wyobraź sobie, masz psa...
Nie jakiegoś olbrzyma z morderców, nie Wilczura, Charta, czy nawet Setera. Zwykły kundelek z rodziny uliczników i w dodatku szczeniak.
Wychowaniem takiego nie musi się zajmować żaden treser, brat kynolog, czy miłośniczka zwierząt domowych, babcia. On jest twój!

Tresura, w pierwszych tygodniach pobytu tego worka na pchły w domu, polega na oduczaniu:
- Szczania na dywan i do butów taty.
- Obgryzania maminych kapci i lamperii.
- Szczekania na wszystkich twoich kolegów...
Należy w tym celu zaopatrzyć się w gumkę do włosów i klamerkę. Z suczkami jest gorzej, klamerkę musisz zastąpić korkiem od sylwestrowego szampana.
Zawsze ranek rozpoczyna się skomleniem. Chwytasz sierść na karku i ciskasz futro przez okno twojego, parterowego domku... Musisz pamiętać, ze w tym momencie okno powinno być zawsze otwarte. To samo w porze obiadu i kolacji, aż się psiejstwo przyzwyczai. Niebezpieczne w skutkach będzie zameldowanie twojej rodziny na ósmym piętrze przy ulicy Galileusza w Poznaniu! Kundel może nie przeżyć.

Dbasz o takiego, rozmawiasz z nim, wyprowadzasz, a kiedy spostrzeżesz, że przyzwyczaił się do ciebie, zaczynasz obznajamiać go ze światem. Twoi koledzy, koleżanki, to ciekawe doświadczenie dla młodego podgryzia... Krótki sznurek i kokarda na szyi będzie oznaką, że szczeniak poznaje środowisko.
W tym czasie uczysz sierściucha sztuczek. Aport, siad, leżeć, daj głos, to tylko niektóre komendy z wielu, cierpliwie wpajanych do małego łebka twojego pupila.

Twój pies od początku musi jeść wszystko. Począwszy od znienawidzonego przez ciebie boczku, poprzez niedopieczonego kurczaka, a skończywszy na szpinaku, czosnku i marchewce. W ten sposób zaczynasz się ze swoim podopiecznym uzupełniać...

Kolejną oznaką, zauważoną przez bliźnich, będzie: czochranie się, warczenie i gryzienie, skomlenie po dostaniu w szczękę, i wylizywaniu talerzy po posiłkach przez pana twojego pupila...