W słoneczne dni poezja wychodzi z szuflad, chce
krztusić się papierosowym dymem, personifikować autora.

Jestem już stary, lecz próbuję definiować się na nowo,
znaleźć inne okno, rekwizyt, słowo. Robię porządki,

z rękawa zdechłego płaszcza wyrzucam sygnalizację świetlną,
chodniki i tramwaje, które mnie nie potrącą. Polna droga

wiedzie przez lasy, by uniknąć korków i monotonii,
po drugiej stronie rzeki znika człowiek - punkt zwrotny

całej tej turystyki. Mam plan i nie zawaham się go użyć,
to miasto będzie musiało radzić sobie beze mnie.