Odór spalonej gumy, na który ona się wykrzywiała ze wstrętem, dla niego był najlepszymi perfumami, metaliczny smak adrenaliny - ambrozją. Ciemność, rozjaśniana jedynie błyskami reflektorów, przemieniała się w jego oczach w jakiś cudowny sen, w którym chciałby żyć, który mógłby trwać do końca świata i o dzień dłużej. W takich chwilach do pełni szczęścia brakowało mu tylko jej - dziewczyny, która prosiła go tylko o tą jedną rzecz, dziewczyny o czarnych oczach, zawsze zimnych i odległych, o lśniących włosach koloru pióra kruka - Anety. Netki, jak on ją nazywał.
Mateusz potrząsnął głową, chcąc odgonić natrętne myśli i uparty obraz jej śniadej twarzy. Patryk był już gotów, droga przed nimi, prosta i pusta - tak samo. Zaczynał się wyścig.

Z tamtej nocy nie zapamiętał nic - jedynie szum w uszach podczas jazdy, potem krótki lot, jeszcze krótszy ból przy uderzeniu o ziemię i trzask, gdy jego duma, jego motor został już sam, bez jeźdźca. Później oczy Netki - już nie zimne i obojętne, ale przerażone.
-Coś ty zrobił? - słyszał jej szept, cichy, jak uparty wyrzut sumienia, ale nie miał sił, by odpowiedzieć.
Przychodziła do niego codziennie, siedziała godzinami, pomagała wstawać, gdy jeszcze ból złamanych żeber mu to uniemożliwiał, potem siadać, przynosiła jedzenie, pisma, płyty... To wszystko w milczeniu. Nie rozmawiali ani razu. Mateusz próbował coś wytłumaczyć, powiedzieć, może przeprosić, ale ona za każdym razem zamykała mu usta. Nie pocałunkiem, jak kiedyś, ale swoim jednym palcem, szczupłym i zimnym jak dotyk deszczu na twarzy w tamtą noc.
Bo oboje wiedzieli.
Mateusz zdawał sobie sprawę, że to poważna sprawa, że mogło się skończyć gorzej, ale zdawał sobie też sprawę, że wróci na drogę. To było jego życie, nie znał niczego innego i zdążył się już uzależnić, chociaż w nocnych rajdach startował od niecałego roku.
Natka też musiała to wiedzieć, choć nie chciała, wolała wierzyć, że on się opamięta, że zrozumie. I w jej oczach już nie było chłodu, była niema prośba. Prośba, którą Mateusz wyczuwał, ale mimo najszczerszych chęci nie mógł spełnić. Równie dobrze mogła prosić alkoholika, by przestał pić.
Kiedy pierwszy raz wyszedł z domu, poszedł na drogę. Do motorów jeszcze się nie zbliżał, patrzył. Podziwiał. Marzył.
A Netka szarpała struny gitary z o wiele większą siłą niż by należało. Od tamtego dnia nie poszła już do Mateusza, choć dzwonił wiele razy, zapraszał na koncerty - wymawiała się nauką. Później spotkali się raz, na koncercie Ciuciu Moralez, wpadli na siebie na pogo. Połączyła ich chwila, krótsza niż ułamek sekundy, przykucie wzroku - i natychmiast odskoczyli od siebie jak oparzeni. Mateusz złapał równowagę, Netka upadła. Nie mógł udawać obojętnego, dopadł do niej, pomógł wstać, wycofać się z kotła, usiąść pod ścianą.
Spojrzała w jego oczy, szukając tej jednej iskry. Nie znalazła. Wstała i, utykając, wyszła z klubu. Nie poszedł za nią.

Potem widywali się jeszcze na mieście, w klubie, na koncertach. Nie podchodzili do siebie, obserwowali tylko z daleka. On chciał dojrzeć w niej iskrę tolerancji dla jego hobby, ona - rozum i zrozumienie. Bez skutku.
Po raz pierwszy po wypadku wsiadł na motor dwudziestego czerwca, w sobotę. Nigdy tej daty nie zapomniał. Zaczęli wcześniej, dopiero co zapadał zmrok. Co ich podkusiło, żeby zmienić ich zwykłą trasę i pojechać przez obrzeża miasta? Jakim cudem Mateusz zapomniał, że weekendowe wieczory Netka zawsze spędzała na peryferiach, grając tam razem z kolegami ze szkoły? I dlaczego wreszcie nawet nie próbował jej wyminąć?
Myślał, przez długi czas kilku setnych sekundy myślał, że to jakieś przewidzenie. Ludzie przecież wiedzieli, gdzie motocykliści się ścigali. Zapomniał, że byli gdzie indziej, zapomniał na śmierć. Niestety - nie swoją.
Przeklinał, przez wiele dni przeklinał swoją maszynę, tamtą drogę, muzykę, przez którą Netka znalazła się właśnie tam. Potem poszedł na cmentarz, zdjął swoją skórzaną kurtkę i odrzucił ją z obrzydzeniem - śmierdziała strachem i smarem. Położył na grobie wiązankę konwalii, jej ulubionych kwiatów.
- Miałaś rację - powiedział. -Niestety. Za późno. Ty też to wiedziałaś, prawda?

Był uleczony.
Za późno.