Ból wspomnień starego, bliskiego śmierci człowieka.
__

Szelest wspomnień łagodnie dryfuje w uszach.
Ból, utrata nadziei na lepsze jutro,
na powrót dnia poprzedniego.
Przechodzę obok śmierci nie przywiązując do niej większej uwagi,
role się odwracają.
Ofiara staje się panem sytuacji,
ten zaś, ofiarą.
Serce boli.
Nie mentalnie, a fizycznie.
Lśniącym mieczem, kipiące szczęściem przeznaczenie przebija je,
serce, nie mające szansy na obronę.
Miłość jest potworem.

Zostało mi kilka sekund życia.
Może warto jeszcze wierzyć?