Siedemdziesiąt siedem tabletek
kołyska w moździerzu
wyciskam soki ze wspomnień
bursztynową żywicę rozrzucam
jeszcze nie będąc kropką waham się
czy to prochy
czy ziarno

Ciągle rzeźbię
heblem wygładzam pogardę
kilka razy w nocy
wyjmuję twój wysoki obcas z oka
które pamięta całe to błoto
i plastikowe wióry

Znowu pokój w Ludbregu
moje przeistoczenie w tęsknotę
noc siedzi w oknie
piję z nią tanie chorwackie wino
niewiele brakuje
by zakrzepnąć w tej chwili

Patrzę na ten wycinek
lunetą zwiniętą
z wydartej kartki z księgi Ezechiela
widzę wyraźnie
jak roztrzaskuję głowę o bruk
a Księżyc jako wspólnik
pochyla się nad ciałem i mamrocze
że blask jest ułudą ku zatraceniu






_________________________________________________
:) Świąteczna refleksja. Byłem kiedyś przejazdem w chorwackim Ludbregu. Miasto słynne z Cudu Eucharystycznego (wiek XV), uważane za "środek świata". Poszedłem do kościółka, a tam na ołtarzu wystawienie dwóch Monstrancji: jednej z Ciałem i drugiej z Krwią Chrystusa. W każdym razie - podróż w założeniach była ucieczką, chodziło o to, by zapomnieć o takiej jednej kobiecie, zresztą mało skutecznie, :p ale zamiast skupić się na tym chrześcijańskim wydarzeniu (relikwie), w pokoiku hotelowym, z tęsknoty "za osobą żeńską dramatu miłosnego", wsączyłem w siebie litr taniego chorwackiego wina z kartonika... Tak mi się przypomniało w te święta ;) Stąd wiersz.