Zapadam w wiosnę jak w sen przedostatni,
by tam na wzgórzu wszystko zazielenić,
gdy pod błękitem niebo się rozjaśni
stworzę ogrody zgubione w jesieni.

I wszystkie liście, co nie chciały fruwać
z wiatrem w zawody świat obiec dokoła,
skrzętnie pozbieram, by traw nie zakuwać
i cieszyć oko, gdy o zieleń woła.

Drzewa już pąki tak nabrzmiałe mają,
rabata kwiatem kolorów się mieni,
tam, gdzie gałązki dwie suche wystają
trzeba je przystrzyc i fryzurę zmienić.

Jeszcze tu kopnąć, tam nawozem wzniecić,
sekator tuje w mini las przemieni,
mój ogród ciasny, ale wszystko zmieści
i trochę słońca i ożywczych cieni.

Tychy 13.04.2009