Non scholae, sed vitae discimus


Doroślałem, gdy w Chrobrym dojrzewała wiara
na polskim. Młodym umysłom szczepiono Norwida
między wersami Romantyczności. Uczyłem się biologii
z moją dziewczyną. Nie widział mnie nauczający

Ryba. Nie powinien mieć głosu, ale wtedy miał
legitymację i czerwienił się. Nie mówił prawdy, żył
w tej historii i ja wciąż byłem. Zbudowany
z ideałów. Pochód za pochodem i znowu w drogę

biegłem ochoczo, kiedy na Chemicznym zawrzało
pod dygestorium. Pioruniany urywały nieostrożnym
ręce. Te, co miały bić brawo, kiedy nadchodziła trzecia
Rzeczpospolita. Dobrze słyszałem przyszłego Premiera.

Dziś stoję oniemiały. Przecież uczymy się nie dla szkoły,
lecz dla życia. Miałbym iść między skały, gdy ciągle
nieodrobiona lekcja polskiego? Złudna wciąż nadzieja
wypełnia urny, w których my tak różni. Obok siebie.