Dziewczyna w swym pokoju domek ma baśniowy
i śpi w nim rozmarzona pośród szczerozłota,
kreśli w zapale obraz słów tajemnej mowy,
a czasem w niepewności pląta się i miota.

Już płacze z utęsknieniem, tam gdzie szumią drzewa
i słychać znów za oknem nostalgiczne granie,
kiedy kropel tysiące rozbija ulewa
zapatrzona w szarości, co po niej zostanie.

Oczy swoje wypatrzysz, gdy krople połączy
obraz, co deszcz na szybie stworzył z wielu pnączy
i już nie wie czy sennym tylko jest marzeniem.

A do jej buzi róża tuli się wspaniała,
w cichym światła zapale nie jest tylko cieniem
w szmaragdzie skryta, pąsem oblewa się cała.