Julia Hartwig zmarła w piątek 14 lipca w Pensylwanii, na miesiąc przed 96. urodzinami. Była jedną z największych postaci polskiej poezji XX w., łączniczką AK, autorytetem demokratycznej opozycji w PRL-u.
Julia Hartwig urodziła się 14 sierpnia 1921 r. w Lublinie - była najmłodszym z pięciorga dzieci Marii i Ludwika Hartwigów, którzy przyjechali do Polski po wybuchu rewolucji w Rosji. W Moskwie prowadzili zakład fotograficzny, Ludwik otworzył także interes w Lublinie - tę pasję odziedziczył po nim brat Julii Edward, jeden z najwybitniejszych polskich fotografików (1909-2003).
- Stare Miasto zadziwiało swoją odrębnością, tam mieszkali zarówno bogaci mieszczanie, jak i biedota żydowska - wspominała Hartwig przedwojenny Lublin. - Miało w sobie atmosferę obrzędowości: myślę o sobotnich światłach świec w oknach żydowskich, a także o procesji Bożego Ciała.
Julia debiutowała w czasopiśmie "W Słońce", które redagowała z Anną Kamieńską, także znakomitą poetką. - Często u niej bywałam i pokazywałyśmy sobie te pierwsze, pożal się Boże, utwory. Byłyśmy też redaktorkami pisma międzyszkolnego, które ukazywało się w normalnym druku i trafiało do dorosłych odbiorców.
Jej poezję recenzował sam Józef Czechowicz. - Przyszłam odwiedzić brata w zakładzie fotograficznym i zastałam tam Czechowicza. Byli zajęci rozmową, więc usiadłam obok, żeby nie przeszkadzać. Ciągle pykał fajką, chociaż już zgasła. Ale wiersze podsunęli mu moi koledzy, Czechowicz dokonał oceny analitycznej, postawił plusy i minusy przy poszczególnych wersach. Dla nas, mówiąc górnolotnie, młodzieży piszącej, to był wielki autorytet.