Autorzy krótkich form literackich, jak i wielkich powieści z twórczości Olgi Tokarczuk czerpać mogą ogrom inspiracji. Jej czytelnicy mogą zaś dać zabrać się w bardzo krótkie, ale ujmujące wyprawy, jak i wejść do świata, w którym rozgościć się mogą na dłużej. Tokarczuk dzisiaj jest jedną z najbardziej popularnych i rozpoznawalnych autorek, która naprawdę ma coś do powiedzenia współczesnemu światu.
Tę prestiżową nagrodę przyznano Oldze Tokarczuk w roku 2019, natomiast nagroda jest za rok 2018. Nie jest to jednak Nobel za konkretną powieść czy zbiór opowiadań, ale za całość dorobku literackiego i — jak podkreślał komitet noblowski — szczególny dar opowiadania, który sama Tokarczuk w mowie noblowskiej określiła mianem "czułego". Niewątpliwie do Nobla przyczynił się jednak sukces przełożonej niewiele wcześniej na język angielski powieści "Bieguni", za którą Tokarczuk otrzymała także The Man Booker International Prize. To jednak tylko początek długiej listy nagród zgromadzonych przez Tokarczuk. Warto wymienić choćby nagrodę literacką NIKE, dwa razy: za "Biegunów" (2008) i "Księgi Jakubowe" (2015) czy nagrodę Laure-Bataillon dla najlepszej książki przełożonej na język francuski – za powieść "Księgi Jakubowe". Każda nagroda literacka pokazuje, że grono gotowe podziwiać talent Olgi Tokarczuk stale rośnie, a ona sama jest obecnie najlepiej rozpoznawalną na świecie polską pisarką.
Olga Tokarczuk właściwie od samego początku swojej aktywności pisarskiej nie stroniła od tematów trudnych, ale przede wszystkim bardzo aktualnych. Tokarczuk szczególnie w swojej wczesnej twórczości łączy elementy powieści obyczajowej, futurystycznej z rozbudowaną warstwą odniesień intertekstualnych. To zresztą cecha nie tylko słynnej powieści "Prawiek i inne czasy", która przyniosła Tokarczuk popularność, lecz np. drugiej powieści "E.E" o dziewczynce uzyskującej w trakcie dojrzewania zdolności parapsychiczne, czy debiutu - "Podróży ludzi Księgi". Już te pierwsze trzy powieści stanowią zapowiedź wątków, do których pisarka będzie regularnie wracać w najsłynniejszych swoich powieściach, czyli "Biegunach" czy "Księgach Jakubowych". Bardzo ciekawa na tym tle jest również najbardziej osobista książka pisarki, czyli "Dom dzienny, dom nocny".
Tokarczuk nie pisze jednak wyłącznie wielkich powieści. Bardzo wielu czytelników ceni ją za tomy opowiadań. Pierwszym była "Szafa" z 1997. Z bardzo dobrym przyjęciem spotkała się "Gra na wielu bębenkach" z 2015 roku, gdzie jak na dłoni widać, jak bardzo mocno Tokarczuk eksperymentuje z narracją, w nieoczywisty sposób przechodząc między pierwszoosobową do trzecioosobowej, oddając głos bohaterom. Tendencję tę jeszcze mocniej rozwinęła pisarka w "Opowiadaniach bizarnych" z 2018 roku, wydanych na krótko przed przyznaniem Tokarczuk Nobla.
Po przyznaniu nagrody Nobla Olga Tokarczuk wydała najpierw zbiór esejów pt. "Czuły narrator". Były to w części rozwinięte przez autorkę wcześniejsze wystąpienia, które miały dać bardziej szczegółowy obraz tego, co kryje się pod hasłem czułej narracji. Pojęcie to, którym Tokarczuk posłużyła się w mowie noblowskiej, wzbudziło bowiem ogromne zainteresowanie, nie tylko czytelników, lecz także krytyków czy teoretyków literatury. Wydaje się, że pewną próbą wcielenia w pełni tej koncepcji w literacki materiał jest ostatnia powieść Tokarczuk, czyli "Empuzjon" - pierwsza polska powieść sanatoryjna, która nawiązuje do tradycji prozy Tomasza Manna.
artykuł sponsorowany