Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Usunięty
Gość
|
Dodane dnia 24-12-2011 13:29 |
|
To było wczoraj, a dziś było tak samo. Ale jutro zobaczycie.
Następnie z wody wyszło gotowane jajko, które wcale nie było Ewą.
- Kurde, Żółwiu! Zróbmy coś obrzydliwie pięknego.
- Na przykład narysujmy różowego kotka.
- Jesteś sfiksowanym bogiem.
- A ty nabzdyczonym krasnalem, Stachu - Żółw szturchnął żołędzia rozeźlony, by wyrósł z niego wielki naprężony entuzjastycznym rozentuzjazmowaniem dąb i kiedy chciał go kopnąć znienacka zameczał. Już po chwili oboje gdakali całkiem perliście i szczebiotali na temat sinokoperkoworóżowych piór pewnej nietypowej latającej ryby, która miała zbawić świat
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił, jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
ekonomista
Użytkownik
|
Dodane dnia 24-12-2011 13:56 |
|
To było wczoraj, a dziś było tak samo. Ale jutro zobaczycie.
Następnie z wody wyszło gotowane jajko, które wcale nie było Ewą.
- Kurde, Żółwiu! Zróbmy coś obrzydliwie pięknego.
- Na przykład narysujmy różowego kotka.
- Jesteś sfiksowanym bogiem.
- A ty nabzdyczonym krasnalem, Stachu - Żółw szturchnął żołędzia rozeźlony, by wyrósł z niego wielki naprężony entuzjastycznym rozentuzjazmowaniem dąb i kiedy chciał go kopnąć znienacka zameczał. Już po chwili oboje gdakali całkiem perliście i szczebiotali na temat sinokoperkoworóżowych piór pewnej nietypowej latającej ryby, która miała zbawić świat
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił, jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk.
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Usunięty
Gość
|
Dodane dnia 24-12-2011 14:27 |
|
To było wczoraj, a dziś było tak samo. Ale jutro zobaczycie.
Następnie z wody wyszło gotowane jajko, które wcale nie było Ewą.
- Kurde, Żółwiu! Zróbmy coś obrzydliwie pięknego.
- Na przykład narysujmy różowego kotka.
- Jesteś sfiksowanym bogiem.
- A ty nabzdyczonym krasnalem, Stachu - Żółw szturchnął żołędzia rozeźlony, by wyrósł z niego wielki naprężony entuzjastycznym rozentuzjazmowaniem dąb i kiedy chciał go kopnąć znienacka zameczał. Już po chwili oboje gdakali całkiem perliście i szczebiotali na temat sinokoperkoworóżowych piór pewnej nietypowej latającej ryby, która miała zbawić świat
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił, jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
ekonomista
Użytkownik
|
Dodane dnia 24-12-2011 14:30 |
|
To było wczoraj, a dziś było tak samo. Ale jutro zobaczycie.
Następnie z wody wyszło gotowane jajko, które wcale nie było Ewą.
- Kurde, Żółwiu! Zróbmy coś obrzydliwie pięknego.
- Na przykład narysujmy różowego kotka.
- Jesteś sfiksowanym bogiem.
- A ty nabzdyczonym krasnalem, Stachu - Żółw szturchnął żołędzia rozeźlony, by wyrósł z niego wielki naprężony entuzjastycznym rozentuzjazmowaniem dąb i kiedy chciał go kopnąć znienacka zameczał. Już po chwili oboje gdakali całkiem perliście i szczebiotali na temat sinokoperkoworóżowych piór pewnej nietypowej latającej ryby, która miała zbawić świat
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił, jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
wykrot
Użytkownik
- Postów: 333
- Skąd: znad Tanwi
|
Dodane dnia 24-12-2011 14:45 |
|
pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną...
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Usunięty
Gość
|
Dodane dnia 25-12-2011 15:51 |
|
...choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i...
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Wasinka
Użytkownik
|
Dodane dnia 01-01-2012 21:23 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił, jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Usunięty
Gość
|
Dodane dnia 05-03-2012 21:37 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił, jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Nalka31
Użytkownik
- Postów: 879
- Skąd: Syreni Gród
|
Dodane dnia 06-03-2012 13:59 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił, jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypychała mu kieszenie
|
Wiatr kroczy moim śladem. Nie, nie kroczy. To ja jestem Wiatr.
Nie mam na imię NATALIA 
http://zwiatrem-podwiatr.blogspot.com/
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Usunięty
Gość
|
Dodane dnia 06-03-2012 23:31 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił, jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypychała mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo.
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Wasinka
Użytkownik
|
Dodane dnia 07-03-2012 09:28 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypycha mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo) wystrzeliwujące spod sinych
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Nalka31
Użytkownik
- Postów: 879
- Skąd: Syreni Gród
|
Dodane dnia 07-03-2012 11:49 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypycha mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo) wystrzeliwujące spod sinych od mrozu palców
|
Wiatr kroczy moim śladem. Nie, nie kroczy. To ja jestem Wiatr.
Nie mam na imię NATALIA 
http://zwiatrem-podwiatr.blogspot.com/
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Usunięty
Gość
|
Dodane dnia 08-03-2012 00:15 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypycha mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo. Wystrzeliwujące spod sinych od mrozu palców atomowe kartofle zagłady
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Nalka31
Użytkownik
- Postów: 879
- Skąd: Syreni Gród
|
Dodane dnia 08-03-2012 00:31 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypycha mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo. Wystrzeliwujące spod sinych od mrozu palców atomowe kartofle zagłady zmieniały się po chwili
|
Wiatr kroczy moim śladem. Nie, nie kroczy. To ja jestem Wiatr.
Nie mam na imię NATALIA 
http://zwiatrem-podwiatr.blogspot.com/
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
olimpia
Użytkownik
|
Dodane dnia 08-03-2012 09:39 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypycha mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo. Wystrzeliwujące spod sinych od mrozu palców atomowe kartofle zagłady zmieniały się po chwili w brylantowe kulki
|
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Nalka31
Użytkownik
- Postów: 879
- Skąd: Syreni Gród
|
Dodane dnia 08-03-2012 09:44 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypycha mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo. Wystrzeliwujące spod sinych od mrozu palców atomowe kartofle zagłady zmieniały się po chwili w brylantowe kulki.
Egon to przewidział i
|
Wiatr kroczy moim śladem. Nie, nie kroczy. To ja jestem Wiatr.
Nie mam na imię NATALIA 
http://zwiatrem-podwiatr.blogspot.com/
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
anek
Użytkownik
- Postów: 45
- Skąd: Łódź/Warszawa
|
Dodane dnia 08-03-2012 10:30 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypycha mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo. Wystrzeliwujące spod sinych od mrozu palców atomowe kartofle zagłady zmieniały się po chwili w brylantowe kulki.
Egon to przewidział i dlatego już dawno
|
[...] bo gdy kochamy, zawsze pragniemy być lepsi, niż jesteśmy...
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Nalka31
Użytkownik
- Postów: 879
- Skąd: Syreni Gród
|
Dodane dnia 08-03-2012 10:42 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypycha mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo. Wystrzeliwujące spod sinych od mrozu palców atomowe kartofle zagłady zmieniały się po chwili w brylantowe kulki.
Egon to przewidział i dlatego już dawno przygotował sobie trzy
|
Wiatr kroczy moim śladem. Nie, nie kroczy. To ja jestem Wiatr.
Nie mam na imię NATALIA 
http://zwiatrem-podwiatr.blogspot.com/
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
anek
Użytkownik
- Postów: 45
- Skąd: Łódź/Warszawa
|
Dodane dnia 08-03-2012 13:04 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypycha mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo. Wystrzeliwujące spod sinych od mrozu palców atomowe kartofle zagłady zmieniały się po chwili w brylantowe kulki.
Egon to przewidział i dlatego już dawno przygotował sobie trzy
małe , okrągłe szkatułki
|
[...] bo gdy kochamy, zawsze pragniemy być lepsi, niż jesteśmy...
|
|
Do góry |
|
|
Autor |
RE: Niekończąca się opowieść...
|
Nalka31
Użytkownik
- Postów: 879
- Skąd: Syreni Gród
|
Dodane dnia 08-03-2012 19:14 |
|
Dziewczęce rozważania przerwał grzmot nadchodzącej czarnej błyskawicy.
Rychu zamarł z ręką w morzu, gdyż chwycił ogon ryby latającej i w efekcie zarządzanie w bibliotece zyskało całkiem nowe możliwości. Oburzona ryba opluła Rycha ikrą i wrzuciła do cuchnącego silosu po kiszonce. Po chwili jednak Rychu odrodził się jako mała, niebieska landrynka wyssana przez żółwia w zeszły czwartek. Żółw wdeptał wszystkie zwierzęta morskie w muliste dno.
I to było najgorsze, co mógł uczynić, gdyż wówczas dupamacki sarmackiej ośmiornicy zawładnęły ciałem Stacha. Wpadł w trans i począł wieszczyć, wijąc się pełzająco w takt czardasza. Każdy palec wierzgał na inną melodię. Nos wydalał z siebie głos Żółwia, a w spodniach miał Lutra.
Rychu odwrócił się tyłem, ukazując porażający gromem piorun, wbity w sam środek spuchniętej łopatki. Luter wydostał się z ciasnej szpary w spodniach, by zamachnąć się szpadlem leżącym nieopodal zeschłego stogu gałęzi.
Jego tezy obrażały interes zarówno Adama, jak i innych biznesmenów, ale najbardziej urażony poczuł się papież myszy, Mysigor. Był niewątpliwie zadziornym organizatorem. Żółw mówił, że ekscytujące jest drażnienie Mysigora, gdyż staje się wówczas wyjątkowo buńczuczny oraz uroczy jednocześnie.
Z niesłabnącym przekonaniem peroruje o wyższości maluczkich nad Żółwiem i jego stworzeniem.
- Herezja i propaganda!
Rzucony zarzut wywołał reakcję w postaci eskalacji enigmatycznego egocentryzmu eksplodującego.
- Paszoł won durak
Na to kuriozum odezwał się Mysigor
-Job twoju mać
Pojawił się Hitler, a właściwie jego duch.
- Sieg Mysigor! - zagotowawszy się strzelił obcasami. - Ich habe gekommen!
Następnie rozpłynął się. Wrócił tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Żółw był zadowolony. Zachwycił się faktem, że potężny sojusznik wyleciał ponad poziomy. Kuriozum oscylowało wokół irytującego braku możliwości. Ale wracając - Żółw stwierdził, że ktoś - najprawdopodobniej musztardówka - pomalował jego ukochaną skorupę. Spowodowało to nagłą chęć krwawej zemsty. Wyciągnął ziemniaka, którym trafił Mysigora w potylicę, a potem rąbnął go skorupą. Zebrało się konklawe, zaczęło się głosowanie.
- Jestem za Żółwiem! - powiedział Egon Olsen.
- Ja za Rychem! - ogłosił spokojnie Żółw. Wtedy się zaczęło!
- Tylko nie Rychu! Nie zgadzam się! Rychu musi odejść!!! - krzyczał Belzebub, który zamanifestował drapieżnie swój sprzeciw po wyjściu za skorupy Żółwia.
- Spadaj Rychu - powiedział Egon Olsen. Następnie spojrzał na Żółwia.
- Żółw! Żółw! Żółw! - powtórzyło echo. Niemniej po chwili podreptało, ciągnąc za sobą podrygującą skorupę, ku zdumieniu wszystkich obecnych w kierunku Stacha.
- Kto zamawiał pizzę?! - pienił się Olsen. - Dlaczego jest bez karczochów, oliwek i cebuli?!
Wzburzony tym faktem zdjął perukę, a ta radośnie pofrunęła na poszukiwania czarodziejskiego karczocha do pizzy.
- Ty oszołomie... z karczocha to tylko serce jest do spożycia.
- Serce i mózg - mlasnął, drapiąc się po rozszalałym podniebieniu, które domagało się interwencji.
Znów powrócił jeszcze oddychający dostawca pizzy, a z nim wielki, szary wilk. Miał kły (dostawca trzymał je w pudle, z którego w dodatku wyjął śliczną, zieloną choinkę, ale po chwili namysłu uznał jednak, że nie jest ona śliczna. Nie ma się w niej czym zachwycać i zalatuje bezceremonialnie cebulą, która na dodatek wypycha mu kieszenie, śmiejąc się obłąkańczo. Wystrzeliwujące spod sinych od mrozu palców atomowe kartofle zagłady zmieniały się po chwili w brylantowe kulki.
Egon to przewidział i dlatego już dawno przygotował sobie trzy
małe, okrągłe szkatułki z ukrytym wewnątrz
|
Wiatr kroczy moim śladem. Nie, nie kroczy. To ja jestem Wiatr.
Nie mam na imię NATALIA 
http://zwiatrem-podwiatr.blogspot.com/
|
|
Do góry |
|