Jak ktoś będzie chciał się dowiedzieć czegoś więcej to z pewnością się do mnie odezwie, zada pytanie.

Wpierw pójdę na pożarcie, potem, w komentarzach, będę pożerał.

W którym momencie uznajecie, że melodramat czy "jojczenie" przestaje być literackie, a staje się irytujące?

Poezja czy proza?

Ja chyba podążałbym za taką zasadą: niech pisze, dopóki są tym zainteresowani jacyś jego czytelnicy (czyli w sumie dopóki sam uznaje, że robi to dla kogoś poza sobą).

Bo w mojej opinii dla każdego co innego jest miarą poirytowania.

A i właśnie o poszukiwanie tej miary, czysto subiektywnej, mi chodzi. Bo ja rozumiem, że każdy to inaczej widzi, ale brak mi właśnie tej innej opinii, usposobienia. Może zbyt mocno grzebie się w tym? A może właśnie ta irytacja jest za bardzo ukrywana, bo jest strach przed obrazą drugiej osoby? Dziękuję za odpowiedź!