Samuel Niemirowski napisał/a:


Niemożliwe.

valdens napisał/a:
No widzisz. I tu znów objawia się ten Twój buddyjski sposób myślenia. Z mojego, mało humanistycznego, chłodnego kalkulowania wychodzi, że niemożliwe jest, aby najlepsze książki już były napisane.

Człowiek stosunkowo niedawno nauczył się pisać (w średniowieczu, czyli całkiem niedawno, nie każdy mógł pisać), więc uwolniony homo sapiens pisze dopiero od kilku stuleci, a przed nim tysiące, a może miliony lat. Rachunek prawdopodobieństwa, kiedy w liczniku jest nieskończoność skreśla grubą kreską Twoje twierdzenie o niemożliwości, panie Samuelu. A jeśli dodać do tego fakt, że ewolucja mózgu człowieka jeszcze się nie skończyła...

Ponieważ, patrząc na historię, ludzkość potrzebowała wtedy nowych idei, poszukowała nowych dróg, ścierały się prądy

Nie ma doli i niedoli, co najwyżej w Afryce, która mało kogo interesuje. Nasze życie przestało mieć dole i niedole.

TomaszObluda napisał/a:Myślisz,że ludzie znów nie zechcą szukać?

Nie, bo jest im za dobrze. Co najwyżej zagłosują na inną partię.

Co do biedoty - tak. Ale są media, które nam mówią, że będziemy piękni, młodzi i bogaci. I my w to wierzymy.

chociaż Sienkiewicz nie był mistrzem słowa.

Prawdopodobieństwo wystąpienia strasznych wojen jest przecież większe niż prawdopodobieństwo wystąpienia końca świata.

Samuel Niemirowski napisał/a:

Nie wiem, czy zasadne jest tutaj w ogóle wprowadzanie rachunku prawdopodobieństwa, bo niczego w przyszłości na 100% nie przewidzisz. Być może jutro jakiś meteoryt zrobi pierdut i będzie to koniec naszego świata, a więc najlepszego dzieła raczej należy szukać w przeszłości

A teraz: dlaczego odpowiedziałem negatywnie? A więc innymi słowy - CO TO ZNACZY - największa literatura?

Po pierwsze: literatura jest zawsze odbiciem rzeczywistości w jakiej żyje autor. Największa literatura, a przynajmniej największa 'literaturnie' epoka, to chyba XIX-wieczna: romantyzm, pozytywizm, naturalizm. Poezja i proza. Dlaczego? Ponieważ, patrząc na historię, ludzkość potrzebowała wtedy nowych idei, poszukowała nowych dróg, ścierały się prądy. Romantycy podkreślali emocje i nieracjonalność człowieka, pozytywiści wspaniale opisywali dole i niedole naszego życia.

Po drugie: dzisiaj mamy postmodernizm. Nie ma doli i niedoli, co najwyżej w Afryce, która mało kogo interesuje. Nasze życie przestało mieć dole i niedole. Stało się skomercjalizowane i płytkie. Antoine de Saint-Ex. napisał: "Kiedyś z powodu miłości człowiek zamykał się w klasztorze na resztę życia. Taką moc miała miłość! Owszem, dzisiaj również mamy swoje problemy miłosne, ale są one podobne raczej do bólu zębów".

Po trzecie: II wojna światowa. Najbardziej poruszające dzieła sztuki i literatury dotyczą totalitaryzmów. "Mistrz i Małgorzata", chociażby, a także literatura wojenna. Dlaczego ta literatura jest wielka? Ponieważ dotyka Człowieka i Człowieczeństwa. W skrajnościach pewne rzeczy widać najlepiej, a totalitaryzmy były niewątpliwie - skrajnością. Nurt sprzeciwiający się globalizacji i postmodernizmowi, naszemu "końcowi historii", liberalnej demokracji, nurt, który sprzeciwia się temu wszystkiemu, do którego i ja należę mówi: teraz też jest skrajność. I poprzez kontrast można pokazać Człowieka. Problem w tym, że w pewnym momencie to się zrobi nudne.

Po czwarte: klasycyzm. Homer. Biblia. Mitologia. To jest początek i w pewnym sensie tego się nigdy nie przeskoczy, bo wszystko, co wartościowe, bierze stąd swój początek. W naszej cywilizacji oczywiście. świadomie lub nieświadomie. Czasem ktoś jest zagorzałym ateistą, a chce napisać coś refleksyjnego - nagle okaże się, że to już ktoś powiedział.

Porównując więc nasz płytki postmodernizm do klasycyzmu, XIX wieku, czy doświadczeń II-wojny światowej, stwierdzam, iż narazie wypadamy blado i nie ma niczego, co by wróżyło, że to się zmieni.

Afternoon napisał/a:
a postmodernizm jest wynikiem całej pożogi, ale i nie tylko. i wcale nie uważam, że wypada on blado. uważam, że trwa on już chyba trochę za długo, no ale co zrobić. jako taki przyniósł jednak sporo dzieł - "Gra w klasy" Cortazara, trylogia gdańska Grassa, sporo by się jeszcze znalazło.

równie dobrze za te pięćset lat mogą znać z polskich poetów XX wieku tylko Herberta, Szymborską, Miłosza i Różewicza.

weronika napisał/a:
Tu nie chodzi o porównywanie realiów, lecz o oddanie ducha każdej poszczególnej epoki, z całym jej wyjątkowym charakterem. Istotne jest w tym jednocześnie mistrzostwo myśli, języka, formy