faith napisał/a:
Ostatnio płakałam na "Troi", kiedy Achilles zabijał Hektora

Prawde mówią ja ciąle jetsem smutna i wydaje mi się że nie moge sobie z tym poradzić. W szkole ubrana jestem na czarno z czym spotykam się z ciągłą krytyką na temat nie tylko koloru ale ogólnie ciucha , czasami bym chciała wypłakać się komuś tak naprawde ale nie umiem przebywać z ludzmi bo irytują mnie i okropnie denerwują dlatego staram się wszystko dusić w sobie

13outy napisał/a:
Na smutek najlepszy jest czas.

A tak w ogóle, to ja mam raczej naturę melancholijną i kiedy nic mnie nie śmieszy, czuję się zdenerwowana lub nad czymś rozmyślam, sprawiam wrażenie wiecznie smutnej dziewczyny. Pani od biologii życzyła mi w Wigilię klasową więcej uśmiechu.

Pracuję nad tym. W końcu nie ma niczego takiego na świecie, co by mnie mogło uczynić wiecznie smutną i nieszczęśliwą. Chyba tylko Bóg.

jestem z natury melancholikiem i bardzo często przeżywam stany smutku, zadumy , melancholii. Nie ukrywam lubię ten stan, to taka separacja od "tu i teraz" , w takich chwilach pojawia sie milczenie, niezdefiniowane myśli i najczęściej obserwacja smutnego, szarego krajobrazu roztaczającego się za moim oknem