To poco była Golgota?

prawdziwym ukojeniem jest wtedy raczej poczucie bycia częścią czegoś, częścią grupy społecznej w której może znaleźć oparcie.

czy mamona

TomaszObluda napisał/a:

Pytanie w co wierzył taki Einstein? W siebie zdaje się

Bo gdy troszkę dorosłem i wytłumaczono mi, że trzeba się zastanawiać, dlaczego, to a nie inne, to zadałem sobie pytanie:
Dlaczego akurat ta religia, dlaczego inni nie mają racji? I czytając, słuchając i porównując różnice doszedłem do wniosku, że może żadna nie ma racji. Nie twierdzę kategorycznie, że nie ma Boga, ba może nawet Mormoni mają jedną słuszną rację, ale nie przesłanek, aby w to wierzyć, więc ciężko się przekonać.

A jeśli ktoś wierzy, tylko dlatego, że nie potrafi sobie radzić z życiem, to smutne

Boga nie ma bo Go nie ma bo tak

Boga nie ma bo Go nie ma bo tak
To tak samo, jak twierdzenie, Bóg jest, bo Bóg jest bo tak.

Natasha napisał/a:
Ateista nie nie wierzy w Boga, on wierzy, że Boga nie ma.

Twoja wiara-ze-nie rowniez nie jest wiedza

valdens napisał/a:


A Ty wierzysz, że nie ma krasnoludków, czy wiesz, że ich nie ma?

Wierzę, że krasnoludnki istniały, choć wiem, że ich nie ma.

Nie ma to jednak związku z ateistą negującym istnienie Boga, bo taki sens ma powyższe zdanie.

historia Xenu, galaktycznego tyrana, który uwięził tych, których uznał za "nadmiarową populację", załadował na kosmiczne samoloty i przewiózł na miejsce zagłady, planetę Teegeeack (Ziemię). Te kosmiczne samoloty wyglądały ponoć zupełnie jak Douglas DC-8, tylko z silnikami rakietowymi. Wtedy, 75 milionów lat temu, umieścił setki miliardów tych zamrożonych ofiar wokół ziemskich wulkanów, po czym wysadził je bombami wodorowymi oraz indoktrynował ich thetany przy pomocy gigantycznego, trójwymiarowego filmu przez 36 dni, wmawiając im kłamstwa o tym, czym są i jaki powinien być wszechświat oraz mówiąc im że są trzema różnymi rzeczami: Jezusem, Bogiem i Diabłem.

W XIII wieku Tomasz z Akwinu uważał, podobnie jak sporo innych teologów, że nauki o wniebowzięciu nie można ogłosić za dogmat, skoro "nie uczy tego Pismo Święte"

wiara w to, iż Maria poszła z ciałem do nieba, nie była już odtąd dla katolików kwestią wyboru, lecz dogmatem kościelnym. Jak oświadczył papież Pius XII, jeśli ktoś "odważyłby się temu zaprzeczyć albo dobrowolnie podawać w wątpliwość to, co zostało przez Nas zdefiniowane, niech wie, że odpadł od Boskiej i katolickiej wiary".

Około IV stulecia pojawiły się w obiegu tak zwane apokryfy o wniebowzięciu. Pisma te zawierały zmyślone relacje o rzekomym wstąpieniu Marii do nieba. Rozważmy na przykład tekst zatytułowany "Zaśnięcie świętej Matki Bożej". Chociaż za autora tego dzieła uważa się samego apostoła Jana, jednak najprawdopodobniej powstało ono prawie 400 lat po jego śmierci.

chrześcijanom żyjącym w pierwszych stuleciach po śmierci Jezusa myśl o wniebowzięciu Marii była w ogóle nie znana. Teolog katolicki Jean Galot tak się wypowiedział na łamach dziennika L'Osservatore Romano: `Początkowo wspólnota chrześcijańska nie rozpamiętywała śmierci Maryi'.