Nathien napisał/a:
No ja do Harry'ego straciłam sentyment po piątej części. Do tej pory jeszcze nie odżałowałam śmierci mojego ulubionego bohatera.

JaneE napisał/a:



Kto umarł w piątej części? Syriusz Black?
Poryczałam się jak bóbr

Nathien napisał/a:
Na pewno masz rację Misiaelu. Ale wydaje mi się, że czasem potrzebna jest jakaś odskocznia od ambitnych książek. Część babskiej populacji wybierze Harlequina, a część być może Zmierzch.

Bo szczerze - kto czyta noblistów? Kto ich w ogóle pamięta?

Zobaczymy, czy za pół roku będzie ktoś jeszcze o Zmierzchu pamiętał...

Harry'ego uwielbiam, jest częścią mojego dzieciństwa, uważam go za 'dziecko naszej epoki'

[Tak to smutna prawda. Dzieci naszej epoki równają w dół (trochę żart).

JaneE napisał/a:
Jeżeli jakiś 10-latek zaczął od tej książki, jestem pewna, że potem sięgnie po kolejne.

Każda książka jest lepsza od gier komputerowych

Misiael Pierwszy napisał/a:



Ojojojoj, toś pojechała po bandzie... Wbrew pozorom gry komputerowe to nie tylko bezsensowna przemoc i strata czasu. Istnieją gry, które śmiało można obwołać dziełami sztuki - Najdłuższa Podróż, obie części Syberii, Beyond Good & Evil... Kto grał, na pewno przyzna mi rację, że te produkcje autentycznie są czymś więcej, niż zabijaczem czasu.. Lepiej zagrać we dobrą, ciekawą stylistycznie i fabularnie grę, niż czytać totalny komercyjny chłam. Coś mi twoja wypowiedź pachnie kłamliwymi stereotypami.

Klasyczny już zarzut dotyczący gier jest taki, że niby dzieciaki po graniu myślą, iż będą miały więcej żyć albo jakiegoś loada i robią kretyńskie rzeczy, w wyniku których giną. Zresztą to nie dotyczy jedynie gier, słyszałem wielokrotnie historyjki o dzieciakach wyskakujących przez okno podczas zabawy w Batmana.

Bzdury. Zdrowe dzieci o wiele lepiej odróżniają fikcję od rzeczywistości niż większości dorosłych by się wydawało. Oczywiście mogą trafiać się jakieś przypadki, ale ja bym tutaj raczej dopatrywał się winy rodziców, który pokpili naukę dziecka na temat tego jak działa świat. Zresztą każde dziecko wie, że jak się przywali głową w kaloryfer to żaden load bólu nie usunie.

Tyle się dzisiaj mówi o śmierci w grach, o przemocy itd. A przecież w pewnym stopniu jest to po prostu metafora konfliktu i przegranej. Grając w szachy też się traci figury i jakoś nigdy nie słyszałem, aby ktoś brzydził się szachami mówiąc ile w nich jest śmierci. Śmierć w grach jest umowna, symboliczna. Taka uproszczona, umowna wersja upolowania zwierzyny w czasach pierwotnych, wygrania w jakiejś rywalizacji itd. Przede wszystkim gry to rozrywka i nie słyszałem jeszcze, aby ktoś grający regularnie w gry podchodził do śmierci w nich poważnie. Zazwyczaj śmiercią w grach przerażają się ludzie, którzy z grami nie mają nic wspólnego. A potem czytają z wypiekami na twarzy kryminał, oglądają film sensacyjny i jakoś nie zdają sobie sprawy z tego, iż mają do czynienia z tym samym. Z rozrywkową iluzją, wyobrażeniem.

TomaszObluda napisał/a:
Ja osobiście wole książki, bo nie można grać w wannie