Foto doskonale ukazuje czekanie na odpowiedni moment zrobienia dobrego zdjęcia. Autoportret fotografa

Elu, na tej fotce właśnie NIE widać, co zatrzymało Autorkę. Może było to COŚ, ale zdjęcie tego nie oddaje.

...empatia- moze wyczuwalny w kobiecie smutek, biernej akceptacji wobec zaistniałych uwarunkowań egzystencjalnych, a może wspomnienie podobnego obrazu, czy współodczuwanie przemijania. Nie wiem co Autorke zdjęcia przy kobiecie "zatrzymało".

WholeTruth, moje refleksje to jedynie subiektywne odczucia, po obejrzeniu zdjęcia. Tylko Autorka fotografii wie dlaczego zrobiła właśnie to zdjęcia. Natomiast co do tzw. ”prozy życia” z perspektywy minionych lat, obserwacji życia zwykłych ludzi. Odwiedziłam wiele wyjątkowych miejsc, uczestniczyłam w spektakularnych wydarzeniach ale nigdy nie znajdę słów aby wyrazić cierpienie którego doświadczyłam „dotykając” milczenia ludzi, przez wielu zakwalifikowanych do grupy tych „nieciekawych i nudnych”, którzy w ciszy i godności przeżywają dane im przez los cierpienie. I nie ma to znaczenia czy to jest staruszka, która ma na życie miesięcznie 650 zł i godność nie pozwala prosić o jałmużnę, czy jest to od 36 lat przykuta do łóżka z porażeniem mózgowym, dziewczynka – spragniona miłości kobieta.

jakbym wiedziała, że to zdjęcie wywoła taką "burzę" to bym go wcale nie wrzucała. Co do umieszczenie go w takim, a nie innym albumie - musiałam dostać dziwnego zaćmienia więc przepraszam, jeżeli ktoś poczuł się oburzony tym, że jest w galerii "artystycznych". Co mnie zatrzymało? Sama kobieta. Stała w jednej pozie jakby czekała na kogoś, na coś. Nie wiem. Niestety mój telefon nie robi dobrych zdjęć w zbliżeniu, a w programie wychodziło jeszcze gorzej, a nie chciałam podchodzić jeszcze bliżej i robić jej zdjęcia przed nosem... Dziękuję za komentarze

Czekanie - za pośrednictwem Twojego zdjęcia Azazella wspomnienie wróciło.
Re. Kiedyś w zimowe popołudnie szlam ulicą Wiślną w Krakowie, było ciemno, weszłam do delikatesów zrobiłam zakupy, wychodząc zobaczyłam, właściwie wyminęłam postać mężczyzny, stał w cieniu ze spuszczona głową oparty o mur, nieobecny. Jeszcze oglądnęłam się przez ramie i poszłam dalej. Doszłam prawie już do Rynku, a przecież sylwetka nieznajomego w mojej świadomości tak wyrazista była. Zawróciłam pod sklep, a on nadal tam oparty o mur stał, przystanęłam obok niego, zagadnęłam, odpowiedział cicho… jeszcze raz zapytałam. Słowa w jazgocie ulicy ledwie słyszalne były, rwanymi zdaniami opowiadał o rodzinie… o tym jak pracę stracił, że tak trudno… Zapytałam dlaczego tutaj w mroku stoi, przecież nikt go tu nie widzi, nawet nie wie, że on pomocy potrzebuje. Odpowiedział, że już długo tu stoi ale nie potrafi prosić. Podałam mu rękę, nazywam się... dłoń moją uścisną i też przedstawił się. Bieda to nie wstyd. - powiedziałam. Wyszliśmy z cienia, stanęłam z nim w świetle przed sklepem, i tak staliśmy razem i on już nie był sam. Podniósł głowę, spojrzał na ludzi i na mnie spojrzał, powiedziałam aby się nie martwił, że będzie dobrze, uścisnęłam mu na pożegnanie rękę i monetę w dłoń wsunęłam. I coś dziwnego się stało, mimo, że tylko stał po środku ulicy przed wejściem do sklepu to, każdy przechodzący mu pieniądze w dłoń wkładał.

Lata minęły, dziś nie pamiętam jak się nazywam, na ulicy bym go nie rozpoznała.
Czekanie...
czasami tak niewiele potrzeba aby pomóc drugiemu człowiekowi.
Pozdrawiam

Smutne to jakieś...