Technika cyfrowa oraz internet umożliwiły wirtualne scalenie manuskryptu, którego stan nie pozwala na transport.

Planowane jest także wydanie drukowane.

Kodeks Synajski spisano pomiędzy rokiem 330 a 350 w języku starogreckim, wyłącznie wielkimi literami i jednym ciągiem bez podziału na słowa i wersety.

Kodeks ten jest jednym z najstarszych i najważniejszych manuskryptów Septuaginty (pierwsze tłumaczenie Biblii hebrajskiej na grekę, nazwane tak od liczby jej 70 tłumaczy) i Nowego Testamentu.

Kodeks odnalazł w 1844 roku w klasztorze św. Katarzyny na Synaju lipski teolog Konstantin von Tischendorf. Wówczas mnisi pozwolili mu zabrać 43 znalezione karty, które do dziś znajdują się w bibliotece Uniwersytetu w Lipsku.

W 1859 roku Tischendorf powrócił do klasztoru z polecenia rosyjskiego cara i odkrył kolejne fragmenty Biblii, które mnisi podarowali carowi. W 1933 roku Związek Radziecki sprzedał 347 kart Kodeksu (za 100 tys. funtów) Brytyjskiemu Muzeum w Londynie.

Ostatniego odkrycia dokonano w 1975 roku. Tym razem fragmenty biblii pozostały w klasztorze na Synaju.