Witam,
zaciekawiła mnie ta historia, chociaż mam kilka ale

Moje odczucie co do liczby ciał jest taka sama jak Purpura. Na początku byłam przekonana, że są dwa, a jak doszłam do miejsca, że jednak trzy to musiałam się cofnąć z czytaniem.
Chwycił łopatę i delikatnie rozgarnął zmarznięty śnieg i wtedy ujrzał coś, co zmroziło go jeszcze bardziej, niż panujące na dworze zimno. Przed nim ukazała się kobieca pierś.
Ten opis jednoznacznie nie wskazał mi kolejnego ciała. Wręcz przeciwnie zaczęłam się zastanawiać jak właściwie jest ono położone. Wcześniej piszesz, że leży twarzą do ziemi, a za chwilę bohater dostrzega pierś. Trudno mi było wyobrazić sobie tę scenę. Dopiero po Twoim wyjaśnieniu w komentarzu, że tam są 3 ciała zorientowałam się, że ta pierś jest drugim ciałem. Dla mnie ten fragment jest do poprawy.
Gówno, zaklął ponownie i mamrocząc coś pod nosem, brnął w grząskim śniegu, kierując się w stronę domu.
Dostrzegam tu trochę brak logiki. Skoro Krasowski
próbował przekopać ścieżkę od domu w głąb wsi, natknął się na ciało to dla mnie jednoznaczne jest, że od domu do miejsca gdzie znalazł ciała odgarnął śnieg tworząc ścieżkę. Skoro tak, to dlaczego jak wracał do domu to brnął w grząskim śniegu. Odgarnął ten śnieg, czy nie?
Nie rozumiem też
wydało się, że zobaczył jeszcze coś, jakby cień postaci ale, że było daleko a księżyc właśnie schował się za chmurami,. Czy to oznacza, że jak wracał do domu była już noc? Jeżeli tak, to gdzieś zgubiła się ta informacja. Byłam święcie przekonana, że wszystko odbywa się w dzień.
Odziana w wielki kożuch postać pochyliła się nad ciałami.
Znowu czegoś nie rozumiem. Skoro Krasowski miał problem, aby przejść czterysta metrów w głębokim śniegu do wioski, to w jaki sposób znalazła się tam niezauważona postać. Musiała brnąć w głębokim śniegu, a wtedy Krasowski by ją zauważył. Przecież dookoła nie było odśnieżone.
To takie moje drobne uwagi. Te niedopowiedziane elementy zakłócały mi trochę wyobrażenie sobie tego miejsca i sytuacji przedstawionych przez Ciebie.
Tekst ciekawy i wciągający, chociaż to malutki fragment. Wrzuć dalszą część, chętnie przeczytam.
Pozdrawiam
Abigail