Witaj,

moi poprzednicy napisali już to, co ja chciałam wyrazić w swoich słowach.

Pozdrawiam
Abigail

Witaj,

dłuższy czas zastanawiałam co napisać.
Nie lubię pourywanych tekstów, gdzie praktycznie każe zdanie jest pisane od nowej linijki. To tak jakbym miała czkawkę, która co chwilę mi przeszkadza. Czytając nie czuje płynności, jakbym czytała telegram, gdzie po każdym słowie (w tym przypadku zdaniu jest) stop.
Dla mnie trochę za krótkie, niedopracowane sceny.

Podobały mi się dialogi.

Pozdrawiam
Abigail

Witam,

zaciekawiła mnie ta historia, chociaż mam kilka ale
Moje odczucie co do liczby ciał jest taka sama jak Purpura. Na początku byłam przekonana, że są dwa, a jak doszłam do miejsca, że jednak trzy to musiałam się cofnąć z czytaniem.

Chwycił łopatę i delikatnie rozgarnął zmarznięty śnieg i wtedy ujrzał coś, co zmroziło go jeszcze bardziej, niż panujące na dworze zimno. Przed nim ukazała się kobieca pierś.

Ten opis jednoznacznie nie wskazał mi kolejnego ciała. Wręcz przeciwnie zaczęłam się zastanawiać jak właściwie jest ono położone. Wcześniej piszesz, że leży twarzą do ziemi, a za chwilę bohater dostrzega pierś. Trudno mi było wyobrazić sobie tę scenę. Dopiero po Twoim wyjaśnieniu w komentarzu, że tam są 3 ciała zorientowałam się, że ta pierś jest drugim ciałem. Dla mnie ten fragment jest do poprawy.

Gówno, zaklął ponownie i mamrocząc coś pod nosem, brnął w grząskim śniegu, kierując się w stronę domu.

Dostrzegam tu trochę brak logiki. Skoro Krasowski próbował przekopać ścieżkę od domu w głąb wsi, natknął się na ciało to dla mnie jednoznaczne jest, że od domu do miejsca gdzie znalazł ciała odgarnął śnieg tworząc ścieżkę. Skoro tak, to dlaczego jak wracał do domu to brnął w grząskim śniegu. Odgarnął ten śnieg, czy nie?

Nie rozumiem też wydało się, że zobaczył jeszcze coś, jakby cień postaci ale, że było daleko a księżyc właśnie schował się za chmurami,. Czy to oznacza, że jak wracał do domu była już noc? Jeżeli tak, to gdzieś zgubiła się ta informacja. Byłam święcie przekonana, że wszystko odbywa się w dzień.

Odziana w wielki kożuch postać pochyliła się nad ciałami.

Znowu czegoś nie rozumiem. Skoro Krasowski miał problem, aby przejść czterysta metrów w głębokim śniegu do wioski, to w jaki sposób znalazła się tam niezauważona postać. Musiała brnąć w głębokim śniegu, a wtedy Krasowski by ją zauważył. Przecież dookoła nie było odśnieżone.

To takie moje drobne uwagi. Te niedopowiedziane elementy zakłócały mi trochę wyobrażenie sobie tego miejsca i sytuacji przedstawionych przez Ciebie.
Tekst ciekawy i wciągający, chociaż to malutki fragment. Wrzuć dalszą część, chętnie przeczytam.

Pozdrawiam
Abigail

Witam,

niestety, ale ten tekst do mnie nie trafił. Być może jest to rzecz gustu.

Pozdrawiam
Abigail

Witam,

Jeżeli chodzi o pomysł to nie jest zły. Niestety gorzej jest z wykonaniem. Czytałam teksty leżące na dole, ale były lepsze od tego. Sposób prezentacji zdecydowanie zawiódł. Poniżej tylko kilka szczegółów.

"Nie można wprowadzić wszystkich danych do komputera i żeby wypluł odpowiedź."
Zdanie do poprawy. Np. Nie można wprowadzić wszystkich danych do komputera, aby on je sprawdził i w końcowym efekcie wypluł odpowiedź.

"Założyłem dziś buty na płaskiej podeszwie od Gucciego"
Można założyć, że codziennie chodzi w butach na obcasie.

Brak zachowania ciągłości pisania w jednym czasie. Albo piszesz w czasie przeszłym, albo w teraźniejszym.

"Umalowane tandetnie oczu rozlały się. Czarne stróżki spływają po policzkach."

Poplątanie z pomieszaniem. Makijaż tandetnie umalowanych oczu rozlał się po jej twarzy. Ciemne stróżki spływały po policzkach.

Pozdrawiam
Abigail

Dobry tekst. Czyta się lekko i z zaciekawieniem. Przyjemny w odbiorze. Nie wiem dlaczego na tej półce. Dla mnie powinien być wyżej.
Zastanawiałam się tylko nad tym, czy chłopiec w tym wieku będzie bawił się taką skarpetką.
Pozdrawiam

Witaj, to i ja dorzucę swoje trzy grosze

Tytuł. Nie pasuje mi do treści. Odnosi się praktycznie do dwóch zdań. Ma to swoją logikę, ale ja osobiście pokombinowałabym trochę. Niby maj, ale nie jest on tematem numer jeden tej historii.

Treść. Nie zachwyciła mnie. Czegoś mi tu brakuje, zbyt szybko przeszedłeś przez temat. Mało opisów, które pobudzałyby moją wyobraźnię. Dom - jaki z cegły, czy drewniany, salon - jaki mały, czy duży? Sama muszę wymyślać jak to wygląda, a przecież ja mam wejść w Twój świat i widzieć go Twoimi oczami, a nie swoim.
Pozdrawiam

Witam, ja od siebie dodam jeszcze...
Teraz to nie Jack czyta książkę a Książka czyta jego.

Dwie sprawy do jednego zdania. Po pierwsze. Jeżeli wcześniej była to księga, to teraz również proponuję napisać księga, a nie książka.
Po drugie to zdanie zawiera cały sens miniaturki i mi się bardzo podoba.

Całość przeczytałam bez większego entuzjazmu, ale końcówka mnie zaciekawiła. Jako zwykły tekst nie ma w sobie tego czegoś co powoduje, że czytasz jednym tchem i chcesz więcej. Jednak jako tekst konkursowy, ze ściśle określonymi regułami, to trafiony w punkt. Pytanie tylko, czy chcesz za każdym razem publikując ten tekst, tłumaczyć wszystkim, że był pisany na konkurs.

Pozdrawiam

Ten tekst był moim zdaniem najlepszy. Przy czytaniu współgrał z odtwarzaną w tle muzyką. Lekki w odbiorze, zaskakujący w zakończeniu i ma w sobie coś, co zachęca, aby ponownie go przeczytać.
Pozdrawiam
Abigail

Nie wiem dlaczego ten tekst jest na dole. Nie brałam udziału w głosowaniu, nad czym ubolewam. Niestety życie żądzi się swoimi prawami.
Było kilka prac, które mi się podobały i ta znalazła się w tej grupie.
Po pierwsze motyw muzyczny harmonizwał z tekstem. Świetnie się czytało, kiedy w tle słychać było muzykę.
Po drugie lekko się przebrnęłam przez tekst, nie musiałam się do tego zmuszać.
Po trzecie fajne napięcie prowadzące do ciekawego zakończenia.
Były emocje, był deszczyk, dla mnie bomba.
Pozdrawiam
Abigail

Agreolik nie rezygnuj z pisania tylko dlatego, że nie jest idealne. Nie ma ideałów na tym świecie Są za to poprawnie napisane teksty. Ty również dąż do tego aby poprawnie pisać. Droga jest jedna i wiedzie przez ćwiczenia - pisanie. Kiedy się przebrnie u Ciebie przez poplątane, długie zdania to zaczyna się wyłaniać fajny styl. Musisz tylko trochę popracować. Jeżeli mogę Tobie coś zasugerować, jak już coś stworzysz to odłuż na bok. Następnego dnia albo za dwa dni przeczytaj, a zauważysz gdzie zgrzyta i trzeba poprawić.
Pozdrawiam
Abigail

Osobiście tekst bardzo mi się spodobał,ale nie cały. Ciężko czytało się pierwszy akapit. Za długie zdania, za dużo w nich treści, na których trzeba się skupić zanim dobre się do kropki. Jestem zwolenniczką krótszych zdań. Niektóre Twoje wnioski są trafne, tylko nie każdy jest w stanie się do tego przyznać. Najbardziej spodobało mi się streszczenie filmu Jest tam zawarta cała prawda.

"I wtedy wszyscy już klaczą..." powinno być klaszczą.

I na koniec perełka. "... bo okazuje się, że nic innego nie ma tak dużej wartości jak bycie z tą właśnie osobą, o której nic nie wiecie." Nic dodać, nic ująć
Pozdrawiam
Abigail

Bardzo dobry tekst pod kątem technicznym. Czyta się przysłowiowym jednym tchem. Zanim się obejrzysz już jest koniec. Mnie osobiście zauroczyły emocje, których jest bardzo dużo. Emocje wręcz krzyczą do czytelnika.
Nie podobało mi się na początku to, że uczucia sprowadzały się do erotycznych doznań, że piękno kobiety bardziej opierało się na wizualnych doznaniach aniżeli na uczuciu, duchowym doznaniu.
I ten koniec. Taki trochę nijaki, przewidywalny. To znaczy nie jest zły, bo przecież tak też się mogło zakończyć. Tylko po przeczytaniu całości nabiera się ochoty na jakieś niezwykłe zakończenie, takie z fajerwerkami.
Pozdrawiam
Abigail

Mike, dłuższy czas zastanawiałam się, czy odpowiedzieć na Twój wpis. Mając na względzie mój szacunek dla Ciebie i Twojej twórczości chyba jestem Tobie to winna

Bardzo nie lubię, jak ktoś traktuje mnie z wyższością i dyskusję zaczyna od tego, jakie to ma bogate doświadczenie. Nie znasz mnie, więc nie wiesz jakie ja mam doświadczenie. Ja wyznaję zasadę, że człowiek uczy się przez całe życie, dlatego mogę zauważyć, jak moje pisanie ewaluuje.
Zaczęłam się również zastanawiać nad tym, dlaczego wystawiasz tu swoje prace, skoro prawie każdego, kto napisze, że coś mu nie pasuje od razu pacyfikujesz. Ja cenię sobie szczerość, więc jeżeli mam Ci nieszczerze schlebiać pozwolisz, że zamilknę.

Zaglądać będę, ponieważ Twoje teksty są ciekawe Jak spotkam Ciebie na ulicy, to możesz być pewien, że podejdę i podam rękę

Pozdrawiam
Abigail

Mam wewnętrzny dylemat. Z jednej strony tekst jest dobry, ponieważ czytając go wchodzi się w przedstawiony obraz tak naturalnie, bezproblemowo i gładko, jak nóż w masło. Po prostu siadasz i czytasz, a rzeczywistość dookoła ciebie milknie.
Jednak z drugiej strony są zgrzyty, które mi przeszkadzały w odbiorze.
Męczyły mnie zbyt długie zdania. Zamiast skupić się na treści, próbowałam ogarnąć o co w tym zdaniu chodzi.
Kolejna sprawa - pisałam Tobie o tym pod innym tekstem. Bardzo rozpraszały mnie zdania, które zamiast tworzyć całość pisane były jedno pod drugim. Wiem, że to Twój znak firmowy. Czasami warto się zastanowić, czy przypadkiem znak firmowy nie szkodzi twórczości. Każdy dąży, aby być rozpoznawalnym, ale trzeba dobrze wybrać, po czym chcemy, aby nas rozpoznawali. Będę Ciebie namawiała do zmiany tego znaku na coś innego, ponieważ ciekawią mnie Twoje teksy i chciałabym jeszcze u Ciebie zagościć.
"Im bardziej nalegał, tym bardziej ja się zawzinałem." ostatni wyraz mnie całkowicie wybił z rytmu czytania. Może lepiej napisać, że bardziej obstawał przy swoim.

Pozdrawiam
Abigail