Berele, cieszę się, że dostrzegłeś Rosiczkę. Pozdrawiam.

Pulsar, dziękuję bardzo za obecność i pozostawione przemyślenia, trudno się z nimi nie zgodzić. Miłej soboty.

Mnie się podoba, chętnie przypomniałam sobie tę prawdę. Pozdrawiam.

Bardzo podoba mi się Twoje opowiadanie. Pokazuje, jak jedno wydarzenie staje się punktem zwrotnym dla wielu osób. Dla jednych to rzeczywisty koniec ich życia, dla innych niezrozumiały chichot losu, dla kolejnych szansa na coś nowego, lepszego. Tak jakby to, co się zdarzyło stało się łącznikiem między przeszłością a przyszłością, ale także rodzajem połączenia dla ludzi, którzy tego doświadczyli indywidualnie i zbiorowo. Dla mnie tekst autentyczny, wiarygodny, przejmujący.

Bardzo dobry tekst, uderzający w punkt. Właściwie to chciałabym powiedzieć, że wyolbrzymia i przesadza, ale niestety nie da się tego zrobić. Często mam poczucie, że jako ludzkość i ludzie zmierzamy właśnie w tym kierunku. Pozdrawiam.

Wciągająca opowieść. Przyznaję, że nie spodziewałam się takiego zakończenia. Być może naiwnie, ale uwierzyłam w dobre intencje szefa. A może to dlatego, że jego postać została tak wiarygodnie skonstruowana, że nie mogło być inaczej. I to właśnie największa zaleta Twojego tekstu. Pozdrawiam.

Zatrzymująca opowieść, dla mnie zaskakujące było to, że snuta z punktu widzenia bohatera, bo na początku myślałam, że to będzie bohaterka. Ale to zaskoczenie to wielki plus dla utworu, bo obnażył także moją skłonność do pakowania się w stereotypowe myślenie, więc czegoś się nauczyłam. Podoba mi się spoglądanie bohatera na swoje wspomnienia przez pryzmat szczegółów, skojarzeń, nawiązań do przedmiotów i związanych z tym przeżyć i refleksji. W taki sam sposób ukazane zostaje jego oczekiwanie i związane z tym emocje. Tekst ma swój świat, który wciąga. Pozdrawiam serdecznie.

Intrygująca opowieść o naturze w dosłownym znaczeniu tego słowa, ale także o naturze ludzkiej. Dla mnie trochę o tym, jak relacja pomiędzy wilkiem i człowiekiem zmienia ich obu, ale także wpływa na całą grupę. Pozdrawiam.

Ciekawy tekst, a najlepsze zakończenie, mocne, dające do myślenia. Pozdrawiam.

Bardzo dziękuję za pozostawiony komentarz. Trafnie zauważyłeś, że mój wiersz to próba zmierzenia się "z kontrowersyjnym dziełem Blake'a". I pewnie do końca pozostanie tylko próbą, bo obraz niesie ze sobą wiele treści i odwołań, to we mnie jest jakiś rodzaj satysfakcji, że zaryzykowałam. Pozdrawiam ciepło.

Jest w Twojej opowieści coś, co nie pozostawia czytelnika obojętnym. Najprawdopodobniej chodzi tu o to, że sposób przedstawienia jest szczery, bezpretensjonalny i dzięki temu wzbudza pozytywne emocje u odbiorcy, w każdym razie u mnie. Moją uwagę zwróciło to, w jaki sposób narrator i główny bohater jednocześnie radzi sobie z głębokim poczuciem straty. Wraca do wspomnień, dzięki czemu kolejny raz doświadcza obecności przyjaciela. Przeżycia towarzyszące mu w tej retrospekcji stają się jego sposobem na to, by nie tylko pomóc sobie, ale także zaznaczyć jaką wartością pozostanie dla niego relacja przyjaźni oraz człowiek, z którym ta przyjaźń go łączyła. Ponadto tekst pokazuje też, że człowiek do końca pozostaje tajemnicą. Czasem w chwilach tak dramatycznych dowiadujemy się o nim rzeczy, o których wcześniej nie mieliśmy pojęcia. Poza tym utwór przypomina, że przyjaźń to mocna więź, warto ją pielęgnować, w czasach, gdzie świat wirtualny jest wszechobecny, takie przypomnienie jest cenne. Pozdrawiam.

Bardzo podoba mi się Twój wiersz. Jest poruszający, chociaż sposób prowadzenia przez podmiot liryczny wydaje się wypełniony dystansem, jakimś spokojem. Spokój ten jednak wywołuje niepokój, który chowa się między wersami, w intencji i zamyśle twórczym. Tak to odbieram i uważam to za zaletę tekstu.

Dach64, bardzo dziękuję za odwiedziny i pozostawiony komentarz. Cieszę się, że wiersz się spodobał, a szczególnie wskazany fragment. Pozdrawiam ciepło.

BeNek, dziękuję za przeczytanie i podzielenie się swoimi refleksjami. Miło mi, że wiersz można uznać za udany i znaleźć coś dla siebie. Pozdrawiam serdecznie.

Podoba mi się Twój tekst. Przypomina trochę dialog twórcy z narratorem, a może twórcy z samym sobą, nawet wtedy, gdy przywoływany jest czytelnik lub inny autor. Moim zdaniem to zaleta. Poza tym uwagę zwraca ruch, który wywołują emocje, będące jednak czymś naturalnym, nawet oczywistym w obrębie tekstu. Zakończenie wypadło świetnie, staje się jakimś uwolnieniem, odwróceniem tematu, trochę autoironią. Zastanawia mnie tylko zapis "za huja" w piątym wersie. Jeśli to nie jest celowy zabieg, to może lepiej napisać przez "ch". W zdaniu: "Tak gdzie nie ma gównoburzy" wkradła się chyba literówka. Pewnie miało być: "Tam, gdzie nie ma..." Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo ciekawy wiersz, zaskakuję grą słów, która się nie narzuca, trzeba ją wyłapać, ale to uważam za jedną z zalet. Wiersz pokazuje coś prawdziwego, co przegrywa z tym, czego dzisiaj wielu pragnie. Już nie wiadomo, co jest tą "migawką", dla niektórych to właśnie rzeczywistość, od której próbują uciec, a nie "ciche pstryknięcie". Poza tym podmiot liryczny nie poucza, nie narzuca, staje się jakby jednym z tych, o których mówi, dzięki temu przekaz jest autentyczny. Podoba mi się Twój utwór.