Piękne.

Wspaniałe.

Czuję się w tym wierszu jak w domu. A nawet bardziej.
Dziękuję.

Witaj Wiolin

Piękny wiersz.
- zatrzymał mnie ten fragment, poruszył.

Pozdrawiam.

Jestem tutaj z Wami od wczoraj, z wielką uwagą śledzę wszystkie komentarze.
Dziękuję Wam za refleksje, wskazówki, za czas

Macie rację, trzeci wers można skorygować
Wiolin, Twoja sugestia najtrafniej ujmuje sens.
Pochylenie głowy również jest ciekawą propozycją, ale nie gra mi pochylenie głowy przed progiem (bólu). Ważne jest tu jego przekraczanie.

Kamyczku, mogłoby być i tak. Podoba mi się. Ale mimo to potrzebuję tu dopowiedzenia.

Ghost - writer, Faith > słowo "własne" rzeczywiście nie jest tu konieczne, ale miało na celu określenie, że łzy są moje, w odróżnieniu od skóry.

Jeszcze raz bardzo Wam dziękuję.
Ogromnie mi miło, że pochylacie się tu ze mną nad tymi słowami.
Pozdrawiam!

Zola111, ogromnie mnie cieszą Twoje słowa, dziękuję!

Vimba, Twoje "nadzwyczajnie piękny" również sprawiło mi ogromną przyjemność Bardzo dziękuję!

Memoria23, pięknie to odczytałaś. Cieszę się, że to uczucie można wyłuskać z wiersza.
Dziękuję!

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie!

Miladora, chyba masz rację. Może tak postrzegam świat, jako szereg migawek
Dziękuję za dobre słowo, cieszę się, że odnalazłaś okruchy ciepła.
Pozdrawiam serdecznie!


Wiolin, widzę, że też się bawiłeś w strącanie sopli
Dziękuję za dobre słowo i pozdrawiam serdeczne!

Stardust - dziękuje!
Ona naprawdę taka jest


Julanda - od piętki chleb się zaczyna i na piętce kończy
W tych kilku kadrach wszystko się kumuluje, wszystko się zawiera.
Ale miłe mi Twe słowa bardzo, dziękuję!


Wiolin - dziękuję i również pozdrawiam!


Bozena B - jak miło! Widać krążymy podobnymi ścieżkami
Dziękuję za ten "krok naprzód". Mam nadzieję, że nie ostatni
Pozdrawiam ciepło!


Ajw - zrobię co w mojej mocy;-) Dziękuję!


Esy Floresy - To jest właśnie taki dom. Tam wszystko jest proste, od uczuć, po słowa.
Pięknie Ci dziękuję, za poczytanie, za komentarz i za Twoje wspomnienie.
Pozdrawiam!


Kameadore - uśmiecham się szeroko do Twoich słów! Postaram się sprostać
Dziękuję i pozdrawiam!

Wiolin, dziękuje.
Wiersz się uleżał i przeszedł lekką metamorfozę:

jaką wagę ma miłość niedoręczona
jak ją unieść

zatknięta w drzwi z adresem zwrotnym
biała pusta koperta
cały wyraz na twarzy

treści zbyt wiele by pojąć
i nie pytać

każdy powinien mieć czas pomiędzy
wschodem a zachodem

matko z córką
ujęte w nawias
domknięty
mnożony przez nieskończoność


Stardust, one miały tylko dziesięć dni. Tylko i aż.

Ajw, dziękuję i również pozdrawiam:-)

Zatajanie jak zamarzanie, stare prawdy są unieruchomione, gotowe na odtajanie.
Jesteś czytelna

Bardzo Wam dziękuję za komentarze.
Zadziwia mnie skala różnorodnych interpretacji. Ale to jest w poezji najciekawsze
Wprowadziłam lekkie zmiany sugerując się Waszymi uwagami.
Światło jednak zostawię, bo zapalone okno nie zawsze oznacza światło.
I zając też ma tu swoje miejsce

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie!

Witaj Marukja,
dziękuję za Twój komentarz. Zgodzę się, że jest w tym wierszu mało barw, mało "romantyzmu" w opisach, ale nie o to tutaj chodziło.
Nie uważam natomiast, by każda strofka mówiła o tym samym.... każda mianowicie jest o czym innym, może poza dwiema ostatnimi, które mają tworzyć swoistą puentę.

Pozdrawiam Cię serdecznie!

Bardzo Wam dziękuję!
Jest mi naprawdę niezmiernie miło, gdy czytam Wasze słowa
Pozdrawiam ciepło!

Ogromnie mi miło!
Dziękuję wszystkim komentującym!

Pozdrawiam serdecznie.

Dziękuję Wam za uwagi i miłe słowa
Rzeczywiście można by zachować wersyfikację z pierwszych dwóch strof, ale wiersz w tej formie scala to, co miało być scalone

Pozdrawiam wszystkich Komentujących