Dziękuję, Jolu S.
I również serdecznie pozdrawiam.

Ciekawe rozwinięcie całkiem udanego dowcipu. Czasem fajnie przeczytać, coś co się już zna, ale podane w ciekawej formie.
Bo forma interesująca, przyznam, przyciągnęła moją uwagę. Relacje takie jak w zakładzie państwowym. Nie można zapominać, że ZOO to jednostka budżetowa.
Nie rozumiem tej sprawy z pisuarem, że niby do umywalki sikał, takiej jak są w przedszkolach dla dzieci (małych ludzi)?
Trochę szkoda, że mało było o tym jak ludzie gapią się na goryla i śmieją się z niego. Było o tym trochę, ale dla mnie za mało, bo to taki samograj: "Z czego się śmiejecie? Z siebie samych!"
Zawsze mnie fascynowało te niezdrowe zainteresowanie i największy tłum przy klatkach z małpami w ZOO. Te dziwne przyciąganie, jakby podglądanie podobnych nam samym.
I szkoda lwa z księgowości. Musiał wcinać surowe mięso w porach karmienia. A może mu je gotowali wcześniej? W każdym razie dieta zabójcza. Chyba lepsze banany.

Niczyja, dziękuję za komentarz.
Dlaczego zmodyfikowane?
Uważałem, że należy przeredagować, poprawić przede wszystkim dialogi. Miałem uczucie, że muszę poprawić, bo tak jak było, było zwyczajnie niedopracowane.
Dlatego początkowo zdziwił mnie Twój komentarz, ale zaczynam rozumieć.
Myślę, że poprawianie to też sztuka. Nie dbałem, by opowiadanie było takie jak wcześniej, ale chciałem jednego: by było lepsze.
Twoja uwaga jest ważna dla mnie i na pewno zapamiętam ją.
Staram się wersję pierwotną zawsze przejrzeć, poprawić. Teraz będę robić to z większą uwagą!

Cieszę się, że opowiadanie Ci się podobało, nieistotne w jakiej wersji, bo obie są moje

notoco,
Nie ukrywam, że cieszę się z tego, iż udało mi się podjąć temat na moich warunkach, a nie zgodnie z definicją.

Rozerotyzowanie jest dla mnie zbyt niejasne, nieuchwytne i łatwo wpadłoby, w moim przypadku, na tory komediowe. Zawsze będzie mnie nosić w stronę erotyzmu fizycznego, może nawet pornografii. To zbyt silne uczucie, by się temu przeciwstawić.

Bardzo dobrze rozumiem o co Ci chodzi, ale gdybym miał usiąść i napisać coś w tym stylu, męczyłbym się ogromnie już w momencie tworzenia historii...
Myślę, że masz rację, ale byłoby mi trudno zmienić ten tekst, by zachować pierwotny zamysł. Dlatego, zgadzam się z Tobą i jednocześnie obstaję przy obecnej wersji tekstu.

Wiktoria, cieszę się, że przeczytałaś. Zawsze lubię jak wpadasz i zostawiasz ślad pod moimi tekstami.
Tym razem trafił mi się pozytywny kop na początek dnia!

Dobra Cobra, również dzięki za komentarz. Nie ma co polemizować, w stu procentach się zgadzam! Kto jak kto, ale Ty mylić się nie możesz.
Oczywiście żartuję...
Możesz się czasem mylić
Dooobra, dość...na pewno zachowam w pamięci cudny komentarz, bo i dlaczego by nie? W starożytnej Grecji, nikt wieńca laurowego nie chował pod czapką

notoco, dziękuję za komentarz.
Mój przepis na erotyczne danie nie może być dla wszystkich odpowiedni, bo stałby się wtedy niewiarygodny. Jedni wolą na słodko, inni więcej pieprzu. Dlatego bardzo fajnie, że podzieliłaś się ze mną swoimi przymyśleniami.
Cieszą mnie też dobrze wychwycone "zgrzyty". W czym rzecz?
W tym, że pierwszy cytat z Twojego komentarza to zdanie, nad którym się zatrzymałem przy pisaniu. Miałem duży problem, czy zostawić, ale stwierdziłem, że dobrze wkomponuje się do wcześniejszego dialogu.
Drugi cytat to takie małe nawiązanie do chwil po tzw, "namiętności", gdy jest czas bliżej przyjrzeć się drugiej osobie (typu "ale masz dużo piegów na plecach!". Często zapominamy się wtedy. Wszak chwile przyjemnych uniesień się kończą i znowu stajemy się sobą. Stąd kilka minut później pojawia się niekontrolowane dłubanie w nosie, monolog o braku podwyżki w pracy i inne równie mało erotyczne rzeczy (w filmach maskowane zapaleniem papierosa lub pałaszowaniem przekąsek w pobliskim barze całodoowym).
A na błąd spojrzę i postaram się poprawić.

Przeczytałem i mam mieszane uczucia. Przez początek ciężko było mi przejść, chyba dlatego, że musiałem przyzwyczaić się do formy. Dopiero jak zaskoczyło i słyszałem trzask palących się pni w ognisku, ogarniającą nas czerń lasu za plecami i dochodzący, nie wiadomo skąd, mocny, chwytający za serce głos wiejskiego Homera, który snuł niesamowitą opowieść to się wciągnąłem.
Scena w piwnicy bardzo realna, sam w dzieciństwie bałem się zostać, chociaż przez chwilę, w takim miejscu (wakacje często spędzałem na wsi).
Bardzo sprawnie poprowadziłaś opowieść, chociaż kilka razy niepotrzebne były dodatkowe wytłumaczenia akcji jak tutaj:
"Stefcia wiedziała, że to oznacza długą nieobecność opiekunki. Wyprawa rowerem do odległego o kilka kilometrów miasta zajmowała starszej pani kilka godzin, kilka długich godzin."
To, moim skromnym zdaniem, zwalnia fabułę i wytrąca z rytmu czytania.

I powiem Ci, że całość byłaby więcej niż świetna, gdyby nie scena gwałtu.
Przejście ze świata lęków, strachów wprost do pornograficznego niemal opisu gwałtu dziecka budzi mój sprzeciw. Nie w sensie obrzydzenia, ale zniszczenia nastroju.

No, kurde, czuję się wystrychnięty na dudka!
Wprowadzenie brutalnego elementu realizmu(?) dało efekt odwrotny do zamierzonego. Opowiadanie stało się...niewiarygodne.

No i w sumie nie wiem jaka jest puenta, bo jakoś nie widzę dużej różnicy w zachowaniu dziewczynki przed i po gwałcie. A nawet mam wrażenie, że gorzej zniosła zamknięcie w piwnicy. Czyli troszkę szwankuje oddanie stopniowania przeżyć bohaterki.

Ale ogólnie opowieść na plus! Czekam na dalsze Twoje teksty.

stu, dzięki!

Najbardziej urzekł mnie "siłozof".
Bardzo podobało mi się wykorzystanie podwójnego znaczenia słowa "niewykształcony". Przewrotne i celne.

Alicja225,
cieszy mnie, że dobrze Ci się czytało. Jeśli nawet nie skupiałaś się na mankamentach w tekscie to jest to ważna opinia. To upewnia mnie, że prosty język jest dobrym narzędziem, gdy chce się coś opowiedzieć tak po prostu. Wiem, że to z mojej strony to zabieg pójścia trochę na łatwiznę, ale wychodzę z założenia, że trzeba stosować te narzędzie, które w danym momencie się ma i którym umie się posługiwać. Mam nadzieję, że w kolejnych tekstach uda się równie dobrze podtrzymywać Twoją uwagę przy czytaniu.

skroplami,
Dziękuję, słowo "doskonałe" przyjmuję jako odpowiednik "jest dokładnie takie jakie powinno być".
Oznacza to dla mnie, że nigdzie tekst nie poszedł poza ramy i udało się uniknąć pułapek, jakie czekają przy pisaniu o dzieciach. Tak odczytuję Twoje "nic dodać nic ująć" i będę trzymać się tego

Przykro pisać, ale to nie jest opowiadanie. To liniowy tekst, który ktoś komuś może opowiedzieć (w sumie opowiada, ale nie w formie prozy, jak dla mnie) i może ta druga osoba zachlipie nad smutnym losem bohatera (chociaż on wbrew logice co innego uważa).
Nie wiem dlaczego powstał ten tekst, co autor chciał uzyskać, przekazać czytelnikowi?
To prawda, że temat konkursowy był niejasny, mógł skłaniać do wzięcia się z nim przez dosłowne potraktowanie materii.
Konkretniej:
Nic się tu nie dzieje, chociaż ktoś umiera, a ktoś cierpi. Nie wiadomo za wiele o bohaterach, tyle, że było im dobrze, a potem źle, a Ci co zostali to sobie jakoś poradzili, chociaż nie wszyscy przeżyli.
Trochę to jest historia bajkowa, ale nawet w bajkach jest ciekawiej, bo tam jest pokazane jak sobie radzić w życiu, a nie wzruszać się swoim losem wyłącznie. Wzruszać to ma się czytelnik, a nie bohater opowieści! Takie są zasady pisania!

A najbardziej zezłościło mnie to zdanie:


WTF? Szczęśliwa? Zostawiła dziecko, męża i odeszła szczęśliwa? Spełniona? Nie widząc nigdy jak dziecko dorasta, jak wychodzi za mąż, jak ona sama staje się babcią i niańczy wnuki?

Przepraszam, ale więcej nie mogę komentować, bo są pewne granice mojej wrażliwości w odbiorze.

Mam nadzieję, że następny Twój tekst będzie lepszy.

P.S. Kurcze, widzę, po profilu, że Ty masz chyba szesnaście lat. Będą palić mnie żywym ogniem w piekle

Nie rozumiem tego tekstu. Jaki sens opisywać, że bohaterka "grzebie" w kurczakach, jak nic z tego potem nie wynika?
W środku opowiadania zrobiło się ciekawie, trochę emocji, tarć między kobietą i mężczyzną i co najciekawsze to tajemnica. A potem?
Chyba to dwa różne opowiadania, połączone od momentu wyjścia bohaterki w domu.
Niby może się czepiam, ale sucha informacja, że lekarz, że choroby wewnętrzne mają dać odpowiedź na tajemnicę Darka? I jeszcze na koniec kolejny zwrot akcji.
Dla mnie przekombinowane, niestety.
Trochę tu za dużo "wzruszów", a za mało fabuły. To ma być proza, a nie opowieść, jaką można usłyszeć siedząc u fryzjera.

Przykro mi, jak nie było miło. Ważne, że szczerze.

No tak, chodziło mi, dokładnie rzecz ujmując, o imiesłowy uprzednie...

Fajnie, że z trupem, ale niestety to nie jest dobre opowiadanie. Technicznie nie jest dobre. Mnie osobiście raziły dosyć drętwe dialogi, np:

Tak nie mówi (uwaga spoiler!) ani modliszka, jaką ma się okazać pani Natalia, ani wystraszona, niewinna kobieta, jaką udawała rzeczona pani Natalia.
Bohaterowie prozy nie używają takich zwrotów, nawet w dziewiętnastowiecznych romansach.
To tylko jeden przykład. Ogólnie rzecz biorąc dialogi zamiast rozpędzać to zwalniały akcję. Nie wiem, takie moje odczucia. I dlatego właśnie dialogów się czepiam jak rzep psiego ogona.

Dwie kolejne uwagi:

To nie jest dobre dla fabuły. Jakby pani Natalia była zamknięta w ciemnej piwnicy to może by i należał. Tutaj lepsze byłoby, choćby to:
"To wrzeszczała przerażona pani Natalia"


NIE dla imiesłowów! Nigdy żadnego! Nie wiem czy w moich tekstach są, ale jak są to muszę pójść i je wyrzucić. Wszystkie!
Imiesłów to nieślubne dziecko Kraszewskiego i Sienkiewicza, śmierdzi staropolską stylizacją. Jedyny wyjątek dopuszczalny: podczas budowania dialogu dwóch hipsterów jadących na turach ulicą Stalową na Pradze. Wtedy sobie mogą staropolścić do woli.

Są też inne rzeczy do poprawy:

Wiadomo co źle.

"Wtem" to zawsze będzie kojarzyć się mi z komiksami "Tytus, Romek i A'tomek". Nie pasuje "wtem". Słowo "znów" też nie gra mi.
Może "Obydwoje nie odzywali się przez chwilę, aż w końcu pan Bonifacy postanowił przerwać milczenie". Lepiej, ale też źle.
Może "Zapadła krępująca cisza. Pani Natalia złączyła palce obu dłoni i rozprostowała przed siebie ręce, nieśmiało się przy tym uśmiechając. Nie uszło to uwadze Pana Bonifacego. Cielesność ekspedientki nasunęła mu podświadomie jeszcze jedną hipotezę:"

Fakt, długie, dużo cennych znaków, ale można tak zrobić np. kosztem poskracania dialogów (wiem, wiem, rzep jestem), bo one akurat nie muszą być takie rozwlekłe.


No i tak to... Mam nadzieję, że nie bolało za bardzo

Ogólnie pomysł na opowiadanie jest fajny, lubię takie mini kryminały, początkowo dobrze robisz nastrój. Może to też zasługa Lelka Kozodoja
Do tego ptaszka mam sentymentalny stosunek, bo w dzieciństwie Jerzy Kierst rozkochał mnie wierszem "Lelek".

I jeszcze na koniec o postaciach. Podobał mi się zarówno niegłupi (co się okazało na koniec) pan Bonifacy jak i niezbyt krwawa, na swój sposób urocza, pani Natalia (idealny materiał na seryjną zabójczynię pewnie na dodatek piecze doskonałe ciasta)

Dobra Cobra, dziękuję za wizytę i komplementowanie mojego tekstu.

Najlepiej traktować kobiety i mężczyzn tak samo, wtedy o wpadkę trudniej. Przynajmniej jeśli chodzi o powstrzymywanie się od bicia i szarpania torebek

Co do kosmitów to też żałuję. Chyba, że pies był, ale w opowiadaniu nie przyznał się do tego niestety

Po przeczytaniu opowiadania i... komentarzy w zasadzie nie mam nic do dodania. Początek tekstu to faktycznie ciężki pozytywizm, a raczej brak lekkości w pisaniu. Znam to z autopsji, czasem jest tak, że od początku coś idzie z mozołem. Podobno wtedy należy czytać na głos, a najlepiej nagrać i odsłuchać. Nie wiem, muszę kiedyś spróbować.
Skoncentruję się na pozytywach. Pomysł, umiejscowienie akcji bardzo ciekawe. Dialogi po ukraiński to już dla mnie prawdziwy miód, cud. Jakby gdzieś w tle brzmiał Chmielnicki. Przyjemnie się czytało i delektowało.
Mogę w zasadzie zrobić jedno. Gratuluję miejsca na podium, nie dziwię się jury, nie wnoszę sprzeciwu i cieszę się, że powstają na p-p takie teksty, które nawiązują do naszej trudnej historii.
Pozdrawiam i wychylam za Ciebie wieczorny toast. Oczywiście po ukraińsku: https://youtu.be/0vlQewbunEI !

-------------------------------------
Alea <
Cytat na dzisiaj:
"Oj chto pje tomu *nałyvajte*, chto ne pje tomu ne davajte A my budem pyty i Boha chvałyty I za nas, i za vas, i za neńku stareńku, ščo navčyła nas *horiłočku* pyt' pomałeńku"