Purpur, dzięki za pozytywny komentarz i to o tak długim czasie od dodania przeze mnie tego tekstu.
Daję radę na swoim wydziale, choć odliczam już miesiące (bo nie powiem, że dni) do początku przyszłego roku, kiedy to (mam nadzieję!) obronię pracę inżynierską i pożegnam ZIP

Czytając ten wiersz - niezwykle barny i plastyczny - miałam przed oczyma świat widziany z okienka samolotu, zdjęcie zrobione z drona
Pięknie przedstawiasz miejsca i widoki, które nas otaczają...

Ten wiersz idealnie oddaje to, co czuję na myśl o świecie, jaki mnie otacza.
Czasem się tutaj gubię, choć sama trzymam w ręku wynalazki cywilizacji - telefon właściwie ciągle. Niestety, postęp zrobił swoje z ludźmi. Teraz niewielu widzi w tym absurdzie coś dziwnego. Na tyle powoli to nastawało.

Podobało się
Jestem pewna, że stworzysz jeszcze nie jeden fajny tekst!
Morał mnie zaskoczył, bo jak widać, na prawdę można dopatrywać się plusów nawet w największym upokorzeniu i dotykającym nas w danej chwili pechu. Patrząc z perspektywy czasu, dobrze się stało, że Szwagier odbijał te dziewczyny

Świetna zabawa słowem, gratuluję pomysłu
Księżycowy abażur, jak mówiły poprzedniczki, również jak dla mnie ,,bomba"
Lubię takie ambitne zabawy słowem, lecz nie każdy potrafi pisać takie wiersze. Tobie wychodzi to na prawdę dobrze

Po prostu świetne
Szczególnie dwa ostatnie wersy - to jak dla mnie kwintesencja procesu twórczego, że tak to bestialsko ujmę. Każde kolejne słowo opuszcza głowę (albo raczej duszę) pisarza popędzając niezdolne szybciej pisać palce...

Dzięki, gdyby nie Twój wiersz, pewnie nieprędko dowiedziałabym się co to neurastenia.
Czasem to mam... Szczególnie, gdy na zewnątrz pochmurno.
Piękny wiersz, oddający sedno problemu (którego zwykli zjadacze chleba nie rozumieją...). Mam jedno zastrzeżenie jednak:

tutaj nie miało być ,,koniecznie"?
To zdanie zaś podoba mi się najbardziej i gdyby to był wiersz z refrenem, to właśnie ono mogłoby się w nim znaleźć! Dosadne, ale jakże realistyczne...

Podoba mi się.
Bez zbędnego patosu - oryginalne, zdrowe podejście. Niektórzy rzekliby, że podmiot liryczny zimny, niczym lód, odrealniony i wyzuty z uczuć. Mnie się jednak podoba. Gość nie dramatyzuje, a oswaja rzeczywistość, wspomina ojca takiego, jakim był - nie koloryzuje.
Jest dobrze

Niezwykły wiersz... jedna wielka metafora, świetny klimat.
Pierwsze dwa wersy są dla mnie krótkim streszczeniem naszego życia. Ludzie nie zdają sobie sprawy, jak bardzo rozpraszają nas przyziemne rzeczy. Mimo, iż nie tylko one składają są na naszą egzystencję...
Podmiot liryczny zdaje się być intelektualistą, któremu udało się wznieść ponad to wszystko - niszczący nasze myśli brud zabawy - dał radę pójść dalej, poznać życie lepiej. Uratował jedną, zbyt rozrywkową duszę, która wybrała jego - trud miłości - zamiast banalnej ucieczki w ziemskie rozkosze. Oni są ponad tym, oni wiedzą więcej niż reszta, która nadal pozostaje w roztańczonych murach akademika...
...Wzruszyłam się!

Ta historia wzruszyła mnie nawet bardziej, niż dwie poprzednie!
Jak pięknie, że życie wynagrodziło cierpienia tym dwojgu pokrzywdzonych ludzi, dając im szczere uczucie. Współczuję zarówno mężczyźnie - został sprowadzony do roli gadżetu zaspokajającego potrzeby - jak i Lee, która była ofiarą gwałtu. Oboje skrzywdzeni, w momencie kiedy mieli wrażenie, że świat się dla nich skończył, otrzymują największy dar: miłość. Taką bezwarunkową i opartą na istotnych wartościach, a nie na fizyczności
Michale, to jest oczywiście moje subiektywne odczucie, upodobanie, ale zdecydowanie wolałabym, gdy akcja działa się w naszym rodzimym kraju, a imiona bohaterów były Polskie Ale tak, jak mówię - to tylko delikatna sugestia patriotki
Tekst był piękny, wciągający i na prawdę mistrzowski!

Bardzo mi się podoba ten wiersz. Jest pełen metafor i tkwi w nim drugie dno, ukryty sens.
Jak mnie mnie podmiot liryczny porównuje uczucie do zażywanie narkotyku, a jak wiadomo, miłość działa tak mocno, jak najbardziej trująca lub najcudowniejsza używka - zależy od jej fory i od osoby nią obdarowanej

A to... hm, te dwie linijki pozwalają mi doszukać się jeszcze innego (głębszego i mniej oczywistego) sensu. Może wiersz jest o zjednoczeniu człowieka i poezji? Ta przerzutnia tutaj jakoś tak nie daje mi spokoju

Mnie najbardziej podoba się neologizm ,,rozwrześnił" Aż czuję ten klimat mojego ulubionego miesiąca
Popracuj nad tą trzecią i czwartą linijką, bo są jakby zbyt ciężkie tutaj. Nie pasują do nostalgicznej końcówki i żwawego początku

Pierwszy raz widzę taki pomysłowy zabieg - powinno się mu wymyślić konkretną nazwę i uczyć nowego nurtu przyszłych twórców, omawiając Twe dzieła
Na prawdę robi wrażenie i daje do myślenia, bo szarość jest naga...

Piękne dzieło, acz takie ciut prozatorskie
Pomysł, klimat - och, te białe noce! - niezwykłe.
Główny bohater, innymi słowy: osoba mówiąca, na prawdę ma intrygujące sny/ marzenia/ rozmyślania. Fajnie tak przenieść w wyobrażeniach sobie, swą córkę, życie i całą rzeczywistość w inne reali - wykreować lepszą wersję

Takie historie się zdarzają - choć wolimy ich nie widzieć - są to trudne rodzaje miłości, skomplikowane relacje dwojga ludzi. Wszyscy wokół starają się żyć według schematu, działają jak roboty kierując się logiką: akcja-reakcja; zdrada-rozwód.
Trudno mi zrozumieć Mike'a, ale z drugiej strony chylę czoła przed nim. Tak wiele przeszedł i nie poddał się. W jakiś sposób walczył (lub nadal walczy) z brudem i niesprawiedliwością tego świta.
Na początku musiał bardzo przeżywać fakt, że to on nie jest w stanie dać dziecka ukochanej żonie, by przypieczętować łączącą ich miłość. Później musiał pogodzić się z jej zdradą i oswoić z faktem, że będzie wychowywał czyjeś, jakby nie patrzeć, dziecko. Choć nie dał tego po sobie poznać, na pewno z początku było mu ciężko. Kiedy jednak już pokochał tę małą istotę, wprowadził ją w dorosły świat, a nawet przebolał jej wyprowadzkę i ślub, ona ginie! Ironia losu - wręcz abstrakcja - sprawia, że ogromnie mu współczuję.
Ciebie, Michale, z kolei muszę pochwalić, bo napisałeś wartościowy wciągający tekst o człowieku którego losy warto uwiecznić na papierze.