Myślę, że taki króciutki prolog to za mało, by cokolwiek ocenić. Mogę jedynie bazować na tym fragmencie i powiedzieć, co o nim sądzę. Szerzej się niestety nie wypowiem, ale z ciekawości zobaczyłabym pierwszy rozdział, by się przekonać, w jakim kierunku pójdziesz.
Prolog mnie niestety nie zauroczył. Nie czuję erotyzmu, nie czuję dramatyzmu, nie zagrałeś na moich strunach. Nadmiar wyliczeń i przymiotników zabił cały klimat, choć rozumiem co i jakimi środkami chciałeś osiągnąć. Zabrakło wyważenia. Tak szczerze mówiąc, nie dowiedziałam się niczego konkretnego i w połowie mogłabym przestać czytać. Niewiele bym straciła fabularnie. Na razie nie widzę większego sensu w tym prologu, dlatego chciałabym zobaczyć pierwszy rozdział. Być może będzie on jakoś powiązany z tym fragmentem, być może chociaż klimatycznie jakoś do niego przylgnie.

Niżej parę wskazówek, choć nie wszystkie. W paru miejscach przejrzałabym szyk.

Pozdrawiam!
----------------------------

Głuchy jęk, westchnienie, zduszony krzyk, euforyczne zawodzenie.


Jesteś tą jedyną.


Pojedynczy szept odbijający się rykoszetem, zagryzione wargi[u] [przecinek lub tłumiące][/u] tłumiący cichy okrzyk. Samotna kropla krwi spływająca po czystej skórze na rażącą bielą pościel. Smukłe palce zaciskające się na materiale, nieporadne, drżące, nie wiedzą, co mają ze sobą zrobić, [zachowałabym ciągłość w zdaniu: nie wiedzące co robić] gdzie się podziać, och, tego jest za dużo.


Jesteś tą jedyną.


Czerwone ślady na plecach, piekące korytarze wyorane przez paznokcie, więcej przykrych blizn. Włosy poszarpane, potargane, burza myśli(,) pod którą teraz jest czysta pustka. Oczy czarne od rozszerzonych źrenic, pełne tęsknoty, potrzeby, pożądania.
Jesteś tą jedyną.


Wejdź we mnie, szybciej, wypieprz ze mnie wszystkie smutki.
Jesteś tą jedyną.


Stos nagich, kobiecych ciał, nogi splecione z rękami, biodrami, erotyczna rzeźba bez wyrazu zaspokajająca pożądanie. Niewyraźne manekiny, kupowane od piersi w dół. Twarze nieistotne, niewidoczne, dawno zagubione.
I tylko on, zniszczony najbardziej, błądzący czekoladowymi, zamglonymi oczami po pomieszczeniu, szukając samego siebie(,) i mamroczący stłumionym głosem.


Wiesz, tak naprawdę to tęskniłem, bo...


Jesteś tą jedyną.

O, to czekam, Wasinko

literówka


Jednak bym dała kropeczkę i zaczęła po pauzie wielką literą.


Kosmetyczna sprawa: rzadko słyszę, żeby ktoś mówił "aby" w rozmowie. Raczej żeby.

Czyżby lekki przytyk do wydawców? Właściwie najbardziej bawiło mnie, gdy dopisywałeś końcówki w nawiasach. Żeńskie formy nazw zawodów zawsze przyprawiają mnie o dobry humor. Przeczytałam dwa razy, ale chyba coś ominęłam, bo zakończenie wydało mi się troszkę słabą pointą. Tak czy siak, dobra lektura

Nie wypisywałam błędów, bo jeszcze nie wprowadziłaś tych wypisanych przez Mariusha, więc się wstrzymam


Co do treści - dołączam się do pochwał. Bardzo dobre przeniesienie, dwupłaszczyznowość tekstu, lekko podana i z rozmysłem. Osobiście przeszkadzało mi tylko nagromadzenie zdrobnień, co prawda właściwych dla tej formy, ale nie lubię, gdy jest przesyt. Dobrze chociaż, że nie poszłaś w spieszczenia... chyba się nie pojawiły, z tego co pamiętam.

Miła lektura.

Palenie szkodzi, jak wszystko inne

Pozdr!

- szyk: o swojej roli

Można czytać tak jak moi przedmówcy, można też inaczej, jako prawo wieku, naiwności, głupoty, metody prób i błędów, różowych okularów, z których wypadają szkiełka itd. Warto jednak wierzyć i próbować. Nie zrażać się porażkami i wiedzieć czego się chce. Wolę dzisiaj ten pozytywny wydźwięk, choć wiesz, że lubię buszować raczej po ciemnych zakamarkach. I tutaj troszkę mi się udało

Pozdrawiam

Hej, amso Ten niedosyt to pewnie przez ograniczenie znakowe. Niestety nie mogłam przekroczyć 40tys. znaków ze spacjami. Przyznam, że raduje mnie twój komentarz, gdyż własnie na zabawie słowem i lekkiej stylizacji językowej chciałam się tu skupić, co wytknięto mi na innym portalu jako błąd świadczący na niekorzyść tekstu. Cieszę się jednak, że zauważacie takie rzeczy, zwłaszcza metafory, które w prozie uwielbiam Niezbyt pewnie czuję się w opowiadaniach, bo lubię dłuższe historie, gdzie mam miejsce, by sobie troszkę pofolgować.

Dzięki jeszcze raz za wizytę, zwłaszcza, że mało komentarzy pod dłuższymi formami

Buziaki!

Oj, szamanko, nawet nie wiesz jak Miło mi, że się uśmiechnęłaś czasem do moich słów, tym bardziej mi to schlebia, bo niepewnie się czuje w takiej konwencji. Dziękuję ci za wizytę

Buźka!

Ale to się raczej kojarzy z tym, że ktoś pisze jak patafian, głąb, niedorób, że głowa boli i trzeba nastawić na ścianie, ale może ja się nie znam...

W sumie to nie rozumiem. Czyli to poczucie humoru śmieszne czy żałosne ? Bo szczerze powiedziawszy ja nie pisuje humorystycznych tekstów, raczej depresyjne, ale taki był wymóg.

Ładnie prowadzisz historię. Wciągnęłaś mnie od pierwszych zdań, więc postanowiłam podłubać troszkę. Jest to fantastyka na dobrym poziomie, tym bardziej się cieszę, że tu zawitałam. Aczkolwiek mam pewne obawy, czy aby nie pójdziesz w coś bliskiego Grze o tron Mam nadzieję, że nie. Kwestie języka masz poniżej. Uważaj na podobne konstrukcje zdań, gdzieś poniżej ci na to zwróciłam uwagę. Do połowy było bardzo dobrze, później brakowało ci już świeżości stylistycznej. Warto pogrzebać trochę przy tych zdankach. Tylko zyskasz. Czekam na kolejny odcinek i pozdrawiam ukontentowana lekturą



- Nie zmieniałabym tu czasu. Lepiej brzmi w przeszłym.


- Można się trochę pogubić, bowiem nie wiadomo, kogo tyczy się "w młodości". Może to się odnosić do bohatera, który wspomina swoją młodość, ale może też odnosić się do dziewczyny, kiedy była młoda. Teraz w zależności od tego kogo dotyczy, proponuję:
* Pamiętam, że kiedy byłem młody/w czasach mej młodości, patrzyłem na nią i rozmyślałem nieraz...
Lub jakkolwiek inaczej.


- Zrezygnowałabym z pogrubionego słowa.


- A dlaczego? Zdarzały się takie przypadki ;p


- Słowo, które nic nie określa. Użyte w zapiskach bohatera, ale zastanowiłabym się jednak, czy jest ci ono potrzebne.


- Proponuję: Nigdy nie wątpiłem, że w niezwykle krótkim czasie uda jej się przyćmić naszego ojca...
- literówka


- niezgrabne


- Nie bardzo rozumiem tutaj słowo opisać. Może chodziło o podpisywać, sygnować?

-----------------------------


- Wiem, że przenośnia, ale może jednak uda się jakoś ominąć zabawne skojarzenia ? zgrzytnął, brzęknął. Przekręcany - niepotrzebne




- Niejasne




- Za dużo: zamiast, więc, tylko.


- Pogubiłam się w tym, kto jest w komnacie itd.






- Chwycił ją za nadgarstki - po prostu.


- jakoś zgrabniej bym to ujęła, bo łądny zabieg.





- Tożsame zdania, prawda? Warto pokombinować.

Oczywiście, że zdaję sobie sprawę, iż twój tekst to wielka metafora, aczkolwiek nie znaczy to, że wszystko jest dozwolone. Należy układać zdania tak, by nie było co do nich wątpliwości na płaszczyźnie gramatyczno-językowej. Rozpoczynasz mało płynnie, nie czuć połączenia myśli. W dodatku w końcówce widać jakiś brzydki patos, niemal styl biblijny, który nijak nie pasuje do koncepcji. Jak dla mnie tekst jest chaotyczny po prostu, niedopracowany, a przez to ma słabszy wydźwięk. No, uciekam już i nie męczę dłużej

Powodzenia i pozdrawiam!

Wpadam pod miniatury, kiedy nie mam czasu na dłuższe opowiadania z nadzieją, że nie będę miała dużo do roboty. Jednak kolejny raz dostaję obuchem w łeb. W twoim tekście trzeba popracować praktycznie nad każdym zdaniem, dlatego odpuściłam całościową korektę. Masz problemy stylistyczne, interpunkcyjne, a nawet kompozycyjnie. Jakiś pomysł jest, ale marnie ujęty, niestety, niewykorzystane i płaski, a szkoda, bo lubię opowieści o lalkach, czy jakiekolwiek nawiązania do nich. Pracuj, a może coś z tego będzie.


- Można wyrzucić.

- Sugerujesz w tym zdaniu, że Pinokio był robotem, a jak wiemy, był lalką Mało tego, zdanie stylistycznie niezgrabne. Nie wiem, czy jest sens powtarzać o czym jest bajka, skoro właściwie na początku lecisz pytaniem retorycznym.

- Nie bardzo. Można z dumą kogoś odznaczać, prężyć się dumnie ect.

- szyk.

- niezbyt.

Podoba mi się narracja. Lekka, niewymuszona, jakby dopiero co uciekła przed ostrzem poprawności. Natomiast spodziewałam się, że pójdziesz w zaskoczenie - w końcu takie oczywiste gadulstwo musi dokądś prowadzić, no właśnie, nie zaprowadziło jednak. Tekst jakby się urwał, i nawet nie ma płaszczyzny, o którą można się zaczepić. Także konstrukcja i pomysł do renowacji.

Wasinko, mamy sobotę

A tak przy okazji, śledzę sobie twój tekst od jakiegoś czasu, i jeśli spróbujesz pokombinować, tak jak ci Wasinka radzi, oczywiście nie tracąc przy tym swojej indywidualności, to będzie znacznie lepiej. I czekam na kolejny tekst

Oj, Wasinko, nie szkodzi, że nie poczułaś dreszcza, za to poczułaś coś innego, ciężkiego i lepkiego. Jakieś emocje w tobie tekst wzbudził, a to się liczy. Interpretacja z artystą Boga wcale nie taka nietrafiona. Znaczy pierwotnie taki miałam zamiar, lecz opowieść popłynęła mi trochę innymi kanalikami, lecz przy końcu spostrzegłam, że porobiły się rozwidlenia, co mnie niezmiernie ucieszyło. Lubię teksty niedosłowne, dobrze się w nich czuję i lubię zostawiać tropy, dzięki którym czytelnik z każdą kolejną lekturą jest w stanie natrafić na coś nowego. Twoja interpretacja mnie cieszy, bo w takim razie udało mi się jeszcze trochę popchnąć tę opowieść w zupełnie inne rozważania, a koncept z bożym palcem, artystą Boga jak najbardziej do mnie przemawia i pasuje

Zmierzwione usuwam. Zebrało się parę głosów przeciwko