Hmm. Może czasami tekst wydał się trochę przesadzony, ale mimo wszystko te różne myśli są fajnie połączone, a ostatnie zdanie świetnie to podsumowało.

Pozdrawiam.

Powiem szczerze, że całkiem przypadło mi to do gustu, tylko muszę się zgodzić co do, hm, płytkości tekstu. Za mało tu jest gwałtowniejszych emocji, które zwykle w takich chwilach się aż wylewają - no chyba że to jest właśnie ten moment, w którym bohaterka z chłodnym spokojem uświadamia sobie rzeczy, które kiedyś były bardzo bolesne.

Przeczytałam z ogromną wręcz przyjemnością. Mimo tego, że ostatnio niewiele mnie na PP, to zdaje się, że od dawna nie czytałam tekstu, który by mnie w pewien dziwny sposób tak zachwycił. Ja również spodziewałam się jakiegoś haczyka, ale szczęśliwe zakończenie pasowało mi tu jeszcze bardziej - do tego
klimatu i tajemniczego nastroju świetnie się wpasowało.
Podobał mi się też język - te luźne myśli, tak dziwne, a przecież wcale niezupełnie obce.
Bardzo, bardzo mi się podobało.

Pozdrawiam i zostawiam po sobie świetne.

I znam Jana z Kolana

Odnoszę wrażenie, że tekst miał właśnie tak wyglądać - miał być taki suchy, szybki, ale to jakoś tak nie do końca wyszło. A przynajmniej według mnie. Wszystko jest za bardzo niezrozumiałe, a to strasznie odpycha, nie sprawia, że człowiek na chwilę zapomina o wszystkim innym. I dużo błędów się wkradło, ale już Elwira się tym zajęła.
Pozdrawiam

Optymistyczny i ciepły tekst. Bardzo prosty, bo z punktu widzenia dzieci. Ale mimo wszystko czegoś mi tu brakowało, takiej zapałki, która by to wszystko wprawiła w ruch i dodała magii. Bo troszkę za suche mi się to wydaje, nawet jak na wprawkę
Pozdrawiam

Tak jak Elwira powiedziała, ja postawiłam na ostatnią opcję. Przez prawie cały tekst tłumaczyłam sobie, że o to chodzi, relacja ona - ona, ale też się nie zamykałam w tym i nie trzymałam się tego jednego obrazu w 100%.
Podoba mi się, bo jest takie spokojne, stonowane, a jednocześnie można znaleźć tu coś, co ciągnie dalej i pozwala wyłączyć własne uczucia i całkowicie pochłonąć się w tych tu pokazanych. Przede wszystkim za to ode mnie wielki plus. Jak dla mnie naprawdę bardzo dobry tekst

ludzi, przysłuchując się


brak spacji po myślniku


Podoba mi się styl - taki luźny, piszesz z fajną rezerwą. Ale to by było na tyle. To trochę za mało nawet jeśli jest to wstęp do czegoś dłuższego (co wnioskuję po kategorii, którą wybrałaś). Poczekam na ciąg dalszy, mam nadzieję, że takowy będzie.
Pozdrawiam

Trochę mi to dziwnie brzmi. Jakby Gosia miała pamiętać, jak ten facet siedział oparty o studnię.

Tekst jest... powiedziałabym, że magiczny. Treść liściku, który pisarz podarował bohaterce, jest według mnie niezwykła i wprowadza świetny klimat do całości. Mimo że tekst ogólnie ma dość ciężki temat, to jest cudnie lekki i przyjemny. Bardzo mi się podoba

Pozdrawiam gorąco

Powiem szczerze, że podobał mi się ten tekst. Przemyślany i bez zgrzytów. Jedyne, co mogłabym powiedzieć, to faktycznie brak emocji w liście, ale skoro tak miało być, to się nie czepiam. Na plus też element niedopowiedzenia i trochę tajemnicy. Poza tym idzie gładko, czytelnik się nie nudzi.
Pozdrawiam

Podoba mi się język, jakim się posługujesz. Jest lekki i płynny. Wtrącenie o kiełbasce fajnie rozluźniło tekst, bo wcześniej zdawał się być... dość poważny. Chociaż to chyba nie najlepsze określenie, ale nie wiem, jak to powiedzieć.
Ogólnie całkiem przyzwoity tekst, ale mnie też nie zachwycił.
Pozdrawiam

co to znaczy klingicałować się?

Mam wrażenie, że nie sprawdziłeś tekstu przed wysłaniem go tutaj. Mnóstwo literówek, braki przecinków w takich miejscach jak przed "że", powtórzenia i tak dalej. No i niestety zgodzę się z poprzednikami, że wyszły z tego przegadane ciepłe kluchy. Jedyne, co mi się naprawdę podoba to połączenie tytułu z tematyką tego tekstu. Moim zdaniem bardzo trafnie dopasowane.

Bardzo dobra recenzja, jest w niej wszystko, czego potrzeba.

A wiesz, że sama zastanawiałam się nad tą książką?

nie jestem pewna, czy powinien tu być przecinek


pokazuje, jak


Niestety, przy


tu też bez


Hm. Podoba mi się ta recenzja, bo jest solidna. Ale czegoś było tu chyba za dużo, a może trochę zbyt poplątałeś? Zachęciłeś mnie do niej, to na pewno, pokazałeś dobre strony tej książki, powiedziałeś co nieco o niej, ale chyba mam wrażenie, że ukazałeś trochę za dużo. Albo troszkę przesadziłeś z własną interpretacją. Ale może to tylko ja się trochę czepiam

Ale ogółem bardzo dobra recenzja.

tu chyba bez przecinka


w tym wypadku chodzi raczej o "nie jeden", nie "niejeden". Bo chodzi o zaprzeczenie - że nie tylko jeden


wysłałeś, powiedział


Aj tam. Dzięki temu, że tych zaimków nie zabrakło, tekst poszedł tak płynnie, że zanim się obejrzałam, już byłam na końcu. Szczerze mówiąc ja lubię zaimki - nie w jakimś nadmiarze, ale gdy jest ich za mało, to tekst traci naturalność, a zyskuje sztuczność i taką "doskonałość" na siłę. Ale dobra, odchodzę od tematu.
Bardzo zgrabnie poszło, tak hop i już, ale zostało w pamięci. Powtórzę słowa innych - idealnie sportretowana histeryczka, naprawdę świetnie Ci to wyszło

bez przecinka


napisałabym to inaczej, bo mi się kojarzy z załatwianiem potrzeb fizjologicznych


trawę, a my
skórki, zanim


bez przecinka


rękę, żeby


oślepiony długo czy długo oślepiony?
chyba tak: Oślepiony, długo mrużyłem oczy, czekając


twardą


bez przecinka - mimo że to jeden z wyjątków


siebie, oglądając


mną, nie


zły zapis, powinno być:
"... co za twoimi plecami - mówiłem szczerze."

i tak w sumie dziwnie brzmi to "za twoimi", bo mówisz "zmarła moja nadzieja, ale coś jest za twoimi plecami" - zbyt zagmatwane


widziałem, jak


niej, dostrzegłem


długo, czując


Buu, a co przedstawiała w końcu rzeźba? Czyżbym musiała sobie sama to dopowiedzieć?
Dobrze. Podobał mi się ten tekst, bo był taki... głęboki. Uczucia, które każdy gdzieś w sobie chowa i dzięki temu tekst działa na odczucia. Tylko trochę pomieszałeś na początku z tym dreptaniem po skale, trochę niezgrabnie tam to wygląda. Co mi się jeszcze nie podobało to ilość epitetów. Owszem, dzięki nim tekst jest bardzo plastyczny i prosty do wyobrażenia sobie sceny, ale ich nadmiar powoduje sztuczność tekstu. No bo po co pisać "upadłem na twardą podłogę", skoro wystarczy powiedzieć "upadłem na podłogę"? Albo dopisać potem innymi słowami, że upadek był bolesny i tak dalej. W kilku miejscach uszczupliłabym ilość takowych przymiotników.

Ale ogólnie muszę przyznać, że podobało mi się. Rozmowa ze starcem pierwszorzędna - lubię takie smaczki i łapanie za słówka w dialogach. To na pewno na plusa.

Bardzo dobre, pozdrawiam.