A mi się spodobało. Chyba ostatnio się za miły robię dla piszących, bo tylko chwalę. Nie technicznie, ale emocjonalnie się spodobało. Gdybyś jeszcze to samo ubrała w nieco lepszą formę - byłby świetny wiersz. Zatem, do pracy rodacy.

Mam nadzieję, że połechtam w ten sposób ego autora, ale muszę zwrócić odpowiedni honor. Jesteś tu, na portalu, moim ulubionym poetą.

Od dawna znajduję w tych wierszach wszystko, czego szukam w poezji.
Refleksyjność, celność, przesłanie, rym i rytm, estetykę, artyzm, życie i emocje. Bez całej zbędnej fanfaronady. Naprawdę, wielki, wielki ukłon.

A tu, w dodatku jeszcze temat i refleksje, które tkwiły w mojej głowie od dawna i które być może zapisałbym w podobny sposób. Szczególnie to mnie uderzyło:

"Tyle ze mnie człowieka uciekło
Ile dałem napisać się w schemat"

Spodobała mi się metaforyka. Krótko, biało, ale nie sucho. Jest w tym poetyka, są emocje.

Jedynym słowem, które po drodze mi zgrzytnęło, była "metamorfoza", nie pasuje mi jakoś do estetyki tekstu, coś krótszego i bardziej "naturalnego" bym tam widział.

"Samotność leczy się kontaktem z rzeczywistością." - Anthony De Mello.

Może to trudne do zrozumienia, ale naprawdę tak jest. To pierwotne rozdarcie nie pochodzi z zewnątrz. Często nie gasi go też drugi człowiek. Wrócić do siebie, to odkryć, że nigdy nie jest się samotnym.

Masz rację, być może wymagam, bo przyzwyczajony jestem do esejów, które sam czasem tworzę. W kwestiach technicznych, przychylam się w zasadzie do komentarza Almari pod tekstem.

Natomiast, jeszcze odnośnie poruszanego tematu - różnica polega na tym, że ty, mam wrażenie, postrzegasz to bycie żywym/martwym w kategoriach dobra i zła, albo pewnego rodzaju, psychologicznego otwarcia się na świat z miłością. Ja postrzegam to z punktu widzenia tego, czy i na ile ktoś jest świadomy swojego życia, na ile naprawdę w nim uczestniczy. Jeśli ktoś jest zły, zdaje sobie z tego doskonale sprawę, to nie jest dla mnie trupem, tylko niezłym skurczybykiem. Czyli jest, rzekłbym, "szczerze" zły. Za to ktoś, kto robi dobre rzeczy bo tak wypada, jest trupem, bo to nie płynie tak naprawdę z niego.

Inną rzeczą jest pytanie - czy taki "szczerze" zły człowiek, musi być wewnątrz martwy? Czy żyje w nim po prostu inny, destruktywny rodzaj energii? Tą kwestię pozostawię otwartą.

Pomysł ciekawy, ale brzmi to nieporadnie.
Nie wiem, czy to do końca kwestia formy, zapomin, czy warsztatu. Czytałem naprawdę niezłe haiku w naszym ojczystym języku i myślę, że coś takiego, też można lepiej skonstruować.

W wierszu bym wszystko pozmieniał... Powstawiał przecinki, nie wyrzucał jak z karabinu odległych słów-skojarzeń, odarł nieco z magiczności i lepiej wkomponował te powtórzenia. Ale ja nie piszę ghazali, dlatego trzymam kciuki za następne wiersze i owocnych poszukiwań życzę

Być może w tym przypadku zapomin ma rację, może nasz język się do tej formy nie nadaje...

Witam.

Na temat samego tekstu (od strony technicznej) może później. Zaskoczył mnie początek - pozytywnie, bo tego typu przemyślenia są mi bardzo bliskie. Tj. uważam, że większość ludzi tak naprawdę nie żyje, tylko spoczywa w swojego rodzaju letargu. Mówię na nich zombie. Zombie nie wiedzą po co żyją.

Żyją zagłębieni w swoich myślach, planach, w przeszłości i przyszłości, a obecny moment im umyka. Nie ma ich tu. Budzą się tylko na moment, żeby znów popaść w mentalne/uczuciowe/życiowe odrętwienie. Takich jest większość.

Natomiast żywy człowiek, to dla mnie człowiek do cna obecny. Człowiek spontaniczny, responsywny w stosunku do otaczającej go rzeczywistości. Wrażliwy, ciepły i, a co, energiczny gdy trzeba. Nie goniący wiecznie za swoimi iluzjami, ceniący to co jest, a nie wiecznie niezadowolony z tego, czego nie ma.

Nasza klasyfikacja zatem nieco się różni ale czy aż tak bardzo?

Pozdrawiam!

/Dopisek/

Ilu z nas "wlecze" trupa przeszłości za sobą? Wleczemy różne konstrukty myślowe, zamiast doświadczyć bezpośrednio rzeczywistości. Stajemy się przez to starcami, zamiast patrzeć na świat pełen możliwości - świeży - jak dzieci. Starców-trupów, pełno jest nawet wśród młodych ludzi.

Z przemyśleniami się jak najbardziej zgadzam. Natomiast forma tekstu - przeczytałem, nie raziła. Jednocześnie, mam wrażenie, że felieton to powinien być tekst napisany bardziej intelektualnie... Może to nie pasuje do tematu felietonu - ale w mojej opinii, to jest taki luźny zapis myśli, brakuje mi poukładania tego tekstu. Jest swada, ale swada kobiety-gaduły, nie felietonisty. Poza tym wrażenie bardzo dobre, ciepłe i bliskie memu sercu.

julanda: Ostatnią rzeczą, na jaką bym wpadł, to to, że ten wiersz jest bardzo pogodny. Lubisz humor czarny jak murzyn wytarzany w smole?

Emily: Nie przejmuj się, ja często widzę kilka den więcej, niż autor założył. W dzisiejszej płaskiej rzeczywistości to taka trochę wewnętrzna konieczność - robić coś z niczego. Ale tu, tu było coś!

Nonono.

Dawno tu nie zaglądałem, ale nie rozczarowałem się tym razem.
Początkowo czytając, od razu postawiłem się (błędnie, jak zauważyłem po chwili), w roli mężczyzny. W końcu to jakby dialog, ukazanie sprawy z różnych perspektyw.

I niesamowicie to wyszło. Bo oddaje pewien klimat, gdzie coś jest niedopowiedziane, coś umiera... Pustkę. Mur idealizmu rozbija się o twardą rzeczywistość.

I treść i (wyjątkowo) forma do mnie trafiają. Po przemyśleniu dam świetne.

O samym tekście - bardzo dobry. Temat bardzo mi bliski, zabawa słowem dodaje temu na swój sposób lekko gorzkiej, ale prześmiewczej wymowy. Ładnie, brakowało mi tylko jakiegoś czaru (bądź potężnego uderzenia obuchem - efekt podobny) do perfekcji. Ale to nie miał być wiersz o czarach...

Nie chcę tu rozpętywać dyskusji światopoglądowej, ale skoryguję Cię kamyczek. W buddyzmie Budda nie jest uznawany za Boga, a jedynie oświeconego nauczyciela, kogoś, kto osiągnął szczyt rozwoju duchowego w ramach tej tradycji. Ciężko mówić w ogóle o koncepcji stworzyciela w buddyzmie. Panteon hinduski uznaje się raczej za nie wart zachodu. Liczy się przede wszystkim praca z własnym umysłem. Mam nadzieję że wybaczysz mi ten mały psztyczek w nos

Odnioslem podobne wrazenie do ktoregos z komentujacych, to znaczy, ze poszlas na skroty. Poczatek opowiadania jest swietnym budowaniem atmosfery i wprowadzeniem w sytuacje. A potem nagle klimat spada. Za szybko i za latwo wszystko wiadomo, kiedy, chcialoby sie, by wszystko narastalo i gestnialo, az do oszalamiajacego konca.

Pomysl z glutem przypomina mi troche galaretowaty szescian z d&d, smieszna sprawa

Napisane bardzo lekko, co moze byc dla jednych klimatycznym atutem, a dla innych slaboscia tekstu. Mi sie calkiem podobal.

PS. Przepraszam wszystkich czepialskich za brak polskich znakow, ale obecnie siedze przy komputerze ktory takowych nie posiada.

Nie branie pod uwagę założeń autora, to jak czytanie po ciemku.
W takim wypadku należałoby krytykować heroic fantasy za smoki, piękne kobiety i nadludzko silnych wojowników...

Dla mnie wiersz ciekawy, zrobiony z pomysłem i przesłaniem.

Pierwsze co mi się rzuciło w oczy, to dynamizm tego tekstu. Szczerze mówiąc, większość tekstów z PP, nawet z dobrym warsztatem, fabułą i resztą walorów, ocenianych bardzo wysoko, nuży mnie po chwili, moją uwagę zaczynają rozpraszać inne rzeczy. Tu byłem przykuty do monitora od pierwszego słowa do ostatniego.

Początkowo przeszkadzała mi trochę "suchość" opisów, ale wpływała ona na wymieniony wyżej dynamizm, więc nie potraktuję tego jako minus.

Pojawia się chaotyczność związku z sytuacją, gdy próbuje uratować? tą dziewczynę. Przez chwilę nie wiedziałem co się dzieje. Dobrze oddana gonitwa myśli, ale w momencie gdy napisałaś o tym wejściu w głowę - bez wyjaśnienia nieco dalej, ten fragment byłby dla mnie zupełnie niejasny.

Trochę bardziej osadziłbym czytającego w świecie i sytuacji bohatera, nadałbym mu jeszcze więcej wiarygodności psychologicznej i "smaczku". Nie, żeby stało to na złym poziomie, ale można lepiej.

Na co cię stać nie powiem, wiem tylko, że jako jeden z niewielu tekstów na PP ten mi się naprawdę podoba.
Bdb z czystym sumieniem.

Tyle że tu ewidentnie znaczenie tego słowa jest inne, takie, jakiego używa się w języku potocznym. Czepiam się bo wyjątkowo nie lubię tego słowa

I w takim razie, czemu tytuł drukowanymi?

Dobrze że traktujesz uwagi z przymrużeniem oka, to zdrowa postawa

Treść mocna, co do formy też nie mam uwag.
Poza dwoma drobnymi
Jedyne co mnie razi w tekście to słowo "rozczytać" - nie wiem czy zastosowane celowo, ale jest to błąd językowy. Można się w czymś rozczytywać, lub coś "odczytać".

O pisaniu tytułu drukowanymi już kiedyś wspominałem, to nienajlepsza forma "reklamowania" tekstu.

Pozdrawiam

Witam drodzy komentatorzy

W tekście jest sporo błędów, które sam znalazłem, postaram się je w wolnej chwili i napływie sił poprawić.

Ginger - polecam przeczytać wcześniejsze części - jakkolwiek marna, ale pewna ciągłość wydarzeń występuje. Jednakże rozumiem o co ci chodzi i tu przychylam się do opinii Bardzkiego - trafnie ujął to, jak ów tekst (a właściwie seria) jest zbudowana.