Merytorycznie to świetna recenzja.

O książce teraz wiemy wszystko, a zarazem nic,
więc po przeczytaniu recenzji do księgarni hyc

Jutro trooochę się przeciągnęło, ale w końcu poprawiłem.

Dziękuję za korektę. Poprawki Elwiry wprowadziłem. Wasinko twoje wprowadzę jutro.

pozdrawiam Rafał

Dziękuję za odwiedziny i recenzje.

Zajacanko bywały Neptuny i Rubiny

Mimo wszystko, idea wysłania w wszystkich polityków w kosmos, wydaje mi się ze wszech miar słuszna. Niestety, ty poprzestajesz tylko na jednym, dlatego przypomniał mi się stary kawał z początku lat sześćdziesiątych, który ukazał się tuż po locie Gagarina. Taki polityczno - gramatyczny:

Spotykają się dwaj koledzy.

Józek słyszałeś, Ruskie poleciały w kosmos!
Nie może być. Wszystkie?!
Nie, jeden
To co mi tu głowę zawracasz.

pozdrawiam

Jak dla mnie mistrzowski tekst, mistrzu.

Adg dzięki że wstąpiłeś. O jaśniejszej identyfikacji bohaterów pomyślę Choć chciałby uniknąć konstrukcji typy: Gilbert pomyślął, Gilbert uśmiechnął się itp..

Dzięki Sokole. Zakończenie dopisałem, więc motywacja chłopca będzie bardziej uzasadniona.

pozdrawiam

Bardzo zgrabnie napisana miniaturka. Na początku nieco dezorientuje , niepokoi, co to za skóra, co za cięcie. Czyżby Hanibal Lecter dobierał się do ofiary. A tu tymczasem niespodzianka: miała, soczysta śliwka. Tak według mnie tak powinien wyglądać mały, zgrabny tekst.

Dziś mam nieco więcej czasu na komentarz. Dziękuję Zawsze za propozycję, ale myślę, ze zważywszy na objętość tekstu nie wypadałoby mi jej przyjąć. Była by to zaiste herkulesowa praca. Oczywiście wpadnij tu jeszcze.

Powtórzenia były zmierzone, by pokreślić determinację bohatera. Gdyby tekst nie był podzielony na części zapewne wyglądałoby to lepiej. Niestety, aż tak długi zapewne kompletnie zniechęciłby do czytania.

mariamagdaleno w opowiadaniu nie ma znaczenia czy rzeczywiście teologowie zajmują się tym zagadnieniem. Gilbert nie ma o tym zielonego pojęcia, co umiejętnie wykorzystuje jego rozmówca. Jeżeli chodzi o przebieg choroby skupiłem się na jego degradacji społecznej, ruinie dotychczasowego sposobu życia, a także na wywróceniu do do góry nogami dotychczasowych poglądów. Myślę, że wystarczająco pastwiłem się nad nim, by zaniechać opisu jego cielesnych cierpień. Nie jestem aż tak okrutny.

Jeszcze raz dziekuję za komentarze

Przydałoby się popracować na konstrukcją tekstu. Chwilami mam wrażenie, że się powtarzasz. Niemniej stworzyłaś pewien nastrój, który mnie zaciekawił. Uzyskałaś go poprzez niedomówienia. Tajemniczą narrację zwierzęcia. Niestety niedomówień jest zbyt wiele, co nieco dezorientuje czytelnika.

W przeciwieństwie do poprzedników tekst mnie wzruszył. Tak mocno,że wstałem od komputera i przytuliłem swojego psa. Moralizatorstwo? Być może, ale za to bardzo dobre.

pozdrawiam

Dziękuję za komentarze

Miladoro, na razie napiszę tylko, że tekst mnie zaciekawił. Jest coś w nim takiego magicznego.

pozdrawiam

Adelo jeszcze raz dziękuje. Masz racje co do tego ,że, jakby to ująć, bujam w obłokach, ale życie jest takie szare, że choć tutaj chcę je nieco urozmaicić. Dlatego stronię w swoich opowiadaniach od " Prozy życia codziennego"

pozdrawiam