A mnie się spodobało, choć przyznam, że twoja twórczość wymaga nieco czasu, aby w pełni dojrzeć. A w tedy? A wtedy na pewno nie spotka ją los zegarów.

pozdrawiam Rafał.

No cóż, nie będę się zarzekał, że głównie wzmianka o Falubazie ruszyła me raczej twarde serce, lecz i ja, głuchy od urodzenia, odnalazłem w twojej poezji jeszcze coś dla siebie.

Pozdrawia beznadziejnie prozatorski typek, Rafał

A, jeszcze coś dorzucę. To co dla mnie w Twoim tekście jest najważniejsze to bardzo dobrze zarysowana fabuła. Logiczna i konsekwentnie prowadzona przez całe opowiadanie. Ty naprawdę opowiadasz, a nie tylko opisujesz.

Już od razu śpieszę Cie uspokoić, droga Adelo, że nie przybyłem, aby porwać twojego diabełka do piekła.

To opowiadanie jest doprawdy świetne. Mimo, że dość długie jak na internetowe opowiadania, to wciągnęło mnie dosłownie razem z kopytami. Czas przy czytaniu tak mi szybko zleciał niczym za sprawą jakiś czartowskich sztuczek. Piszesz bardzo obrazowo. Czyta się płynnie . Masz bardzo twórczą wyobraźnie i poczucie humoru. Twoje diabełki są doprawdy z krwi i kości i w swoim postępowaniu bardzo autentyczne. Ostatnio przeczytałem na portalu kilka tekstów głęboko filozoficznych w których chyba nawet sam autorzy nie do końca wiedzieli o co chodzi. Dobili mnie nieźle. Twoja urocza i subtelna opowieść jest jest niczym balsam na moja skołataną duszę. Żałuje tylko, że moja córka wyrosła bajek, bo chętnie bym jej o Fajtłapełku poczytał.

Już wystarczająco długo czytam Twoje teksty, aby domyślać się, że pustynia może tu oznaczać pustkę, samotność, tęsknotę dziecka. Jak zwykle świetna proza.

Masz rację Szuirad. Pozdrawiam

Wciągnął mnie ten fragment i bardzo się spodobał. Myślałem, że już nie ma , aż takich dysproporcji kulturowych jakie były w latach pięćdziesiątych lub w siedemdziesiątych, kiedy to nowa fal przybyszów z prowincji zapełniała gierkowskie blokowiska. Widocznie są jeszcze takie enklawy i niech będą, bo postrzegam je bardzo sympatycznie. Z zainteresowanie czekam na dalszy ciąg.

Dzięki OWSIANKO, bo męczyłem się okrutnie. Niby odpowiedź prosta i na wyciągnięcie reki, ale ta skleroza. Uf ulżyło, wielkie dzięki.

Nie wiem dlaczego, ale podczas czytania przypomniała mi się stara bajka, której tytułu nie pamiętam. W niej, po dwoje staruszków, przychodzi śmierć, a oni robią wszystko, by jej nie wpuścić. Niestety, jak było do przewidzenia, to im się w końcu nie udaje.

Ciekawe opowiadanie. Pozdrawiam, Rafał

O kurde, Bajdurzysto, to jest super !!! Nie lubię niepotrzebnie kląć, ale tu nic mocniej nie odda tego, co sadzę o tekście.

Kolejne poprawki wprowadzone. Dziękuję.

To dobry test. Jeżeli dobrze odczuwam emocje, to emanuje on jakimś żalem i tęsknotą.

Wasienko dziękuję. Czekam na sobotnie popołudnie, aby mieć trochę czasu na wprowadzenie twoich poprawek.

Krzysztofie pozwolę nie do końca zgodzić się z tobą. To prawda, że zdania są wielokrotne złożone, ale do barkowych to im nieco brakuje. Gdy zaczynałem pisać opowiadanie nie zakładałem, że piszę humoreskę. Stąd słusznie zauważone przez Ciebie odstępstwo od stylu. Tak, rzeczywiście w ostatniej scenie piszę inaczej, bo oprócz tego ,że ta część jest opisowa, to również zmieniają się strony bramy. To po prostu inna dekoracja. Dlatego wybrałem barokowe wywijasy? Ponieważ barok, obok średniowiecza, to najlepszy okres dla aniołów z tym, że w baroku można było sobie pozwolić na nieco więcej. Koniec końców jednak odpuściłem czytelnikowi. Wszak założenia teoretyczne nie mogą być ważniejsze od samego odbioru. Niemniej ten fragmencik sobie pozostawię. Niech spełnia rolę kotary.

Pozdrawiam i dziękuję za odwiedziny

Nova, dziękuję, że wpadłaś z ciekawą uwagą. Muszę się nad nią zastanowić. Skoro tak szybko rozszyfrowałaś diablika to kto wie, może rzeczywiście masz kosmate myśli?

Pozdrawiam i czekam na twój tekst. Z tego co pamiętam nieźle piszesz Rafał.