Dziękuję za wizytę i dobrą ocenę

Mirosław Śliwa lubię operę, ale ten tekst, choć mógłby być refleksją dotyczącą Lescaut, nie ją miał tu za główną bohaterkę. Stwierdzenia jednakowoż trafne i cieszę się, że dzięki Panu mogłam wrócić pamięcią do ich historii Chylę czoła przed erudycją i bardzo dziękuję za komentarz

wiktoria, faktem jest, że główna bohaterka nie należy do dojrzałych, jednak wnioski nie muszą być smutne... Przecież i ona może dzięki tej historii otrząsnąć się od myślenia, że jest pępkiem świata. Tekst jest wywołany tygodniową wizytą u babci z różnymi "Dlaczego ja" w tle... Niektórzy ludzie szukają nieszczęścia tam, gdzie ich nie ma.

Trochę nie rozumiem "horoskopu bez obietnic" i lęku przed nim... przecież horoskop opiera się właśnie na obietnicy, że dana przepowiednia się spełni... Ale całokształt mocny, zwarty, treściwy i przejmujący...

Strach przed powtarzaniem niechcianych schematów jest chyba dość nieodzownym elementem wkraczania w życie. Tytuł moim zdaniem bardzo pasuje.

Pozdrawiam zwyczajnie, z nadzieją, że to akurat jest schemat warty powtarzania

Nowoczesna epistolografia? Trąci abstrakcją.

Dlaczego Mamuśka musiała akurat w pornograficznych grywać? Czy Autor bał się dać na przystawkę Malachiasza, bo wtedy mniejsze grono chciałoby czytać do końca?

Czarno to widzę... Ale jak na tekst bez akcji między poszczególnymi bohaterami, czytało się dość dobrze... Tylko mało do refleksji pozostało. Przynajmniej w moim odczuciu liściki przegadane przez redakcję, a ostatni wpleciony

Zazwyczaj po przeczytaniu Twojego tekstu Quentinie, czekam na więcej. Teraz czekam na trampolinę, która pozwoli mi się odbić od tego, co tu przeczytałam. Może zbyt mały mam mózg dla Twego geniuszu... A może po prostu powinnam przeczytać to innego dnia...

Może wersy są koślawe... Ubolewanie dotyczy wspomnień, których prawdziwości nie można już weryfikować, chwila refleksji nad tym, czego nie ma, trochę po to, by nie myśleć o tym, co nadejdzie i żal, że brakuje poczucia prawdziwości czegokolwiek.

Dziękuję za odwiedziny

Też Cię czytam od jakiegoś czasu i coraz bardziej podoba mi się to, co piszesz. Ten tekst jednak dotąd poruszył mnie najbardziej i kilka razy do niego wróciłam... "nasza bohaterka" wzbudza tu wszystkie pozytywne emocje... Mnie zastanawia ten, co ją niesie... Może reportaż mógłby być wyjściem do czegoś dłuższego? Samiec Alfa powinien zostać pokonany... Wiem, że w życiu często różne sprawy uchodzą ludziom na sucho...

No właśnie a ja napisałam, że dostanie "nobla", a nie Nagrodę Nobla - niemniej: racja, że poprawniej jest pisanie z wielkiej, dlatego dziękuję za uwagę

pozdrawiam

Wg słownika języka polskiego sjp.pl - dopuszczalne są dwie formy
http://sjp.pl/nobel
dlatego właśnie myślę, że to kwestia "lepiej".

"przeglądnąłem" zmieniłabym na "przejrzałem"

Ciekawe, czemu szef nie stracił zaufania do korepetytora

Czytało się jak dowcip. Podobał mi się, choć mógłby być dłuższy.

Apollo1 - dziękuję za pozytywną opinię

amsa - nad (N)noblem się zastanawiałam i doszłam do wniosku, że Nobel to nazwisko, a nobel to nagroda... Ale rzeczywiście może lepiej pisać z wielkiej, tak jak Victor...
Brzęk i brzdęk mi się mylą... ale już sprawdziłam sobie, że brzdęk to strun, a brzęk to dźwięk potrącania i uderzania, więc przyznaję się do i tego błędu Poprawiłam co się dało. Dziękuję bardzo za poprawki

List nie zaczyna się zwrotem do adresata specjalnie?

Ostatnio czytam sobie książki z 20-lecia międzywojennego. W jednej pojawił się list podobnie niezwyczajowo zaczęty... Nadawca jednak w pierwszych słowach wyjaśnił, dlaczego tak jest:
Zaczynam bez nagłówka, gdyż nie mam prawa użyć tych słów, które mi się cisną pod pióro. A słów konwencjonalnych użyć nie chcę, nie mogę.
(T. Dołęga-Mostowicz, Pamiętnik pani Hanki)

Tam pisze niedoszły kochanek, tu - "doszła" kochanka... Jakoś jednak rażąco brak mi jakiegoś "Drogi" lub choćby imienia... Nie wiem - list nie wygląda na podtrzymanie wątku w mailach, co nadawałoby mu postać kolejnej wypowiedzi w jednej konwersacji... Nie znajduję wytłumaczenia dla jego ominięcia.

Całość tak średnio wiarygodna...

Końcówka przykuwa uwagę, szczególnie w miejscu:
.
Myślę, że powtórzenie "Raz na zawsze." w osobnym zdaniu jest tu jednak bezcelowe.

Pozdrawiam serdecznie i zachęcam do pisania jak najczęściej
bekita

Trochę i mi trudno z całości wyczytać kto jest pod czarną płytą,ale chyba tato. Kasia spotkała ducha swojego taty? Dzieci niby widzą więcej...

Tekst skłania do refleksji nad śmiercią lub po prostu odejściem kogoś bliskiego... Ktoś mi kiedyś powiedział, że śmierć jest najlepszym sposobem na rozstanie: nie daje szansy powrotu, ale nikogo nie można za nią winić, a brak obwiniania pozwala zachować czystość dobrych uczuć.

Dobrego czasu życzę,
Bekita

Taki kumpel zawsze w cenie, co pomoże nawet w sytuacji, gdy trzeba coś zwinąć... Ciekawe, czy akurat z tym wspomnianym można konie kraść.

Trochę bardziej byłoby dla mnie zrozumiałe zmartwienie żony, gdyby sennik mówił, że śnienie o zgubionej biżuterii oznacza nieszczęście. Obecnie trochę nie rozumiem, co zmienia znalezienie pierścionka. Skoro nadal jest biżuterią, to nawet odnaleziony chyba przynosi pecha, wg wspomnianej interpretacji...

Czytało się świetnie

Przesyłam impulsy sennej zadumy. Może znów uda przeszłości przyjść w świat, którego w pełni z nikim nie można podzielić.

Pozdrawiam wieczornie
Bekita

al-szamanko, cieszę się, że się ubawiłaś Ciekawe, że bardzo dawno wyobraźnia podpowiadała Ci podobną wizję - dziś jest inaczej?

DoCo miło mi widzieć Cię pod swoim tekścikiem i otrzymać pozytywną opinię Imię wrzuciłam zgodnie z sugestią na początek... Może rzeczywiście teraz łatwiej zrozumieć, że Bartek to naukowiec-eksperymentator.

Dziękuję za konstruktywne uwagi Pozdrawiam serdecznie

Podoba mi się gra słów i wkomponowany w nią nastrój nie do końca rzeczywisty, w którego kreacji wziął udział koniaczek. Super opis stanu, w jaki wprawiła się osoba mówiąca, aż można to poczuć. Fajne do przeczytania na rozluźnienie.

Nie wiem dlaczego, ale bardzo jakoś spodobało mi się to zdanie. Taki troszkę oksymoron, nie oksymoron... Niejednokrotnie słówko użyte w powyższym zdaniu w wołaczu, jest uznawane za ubliżenie. Niemniej bywa tak, że to ubliżenie jest wywyższeniem do miana "przyjaciółki" w ustach dziewczątek z obecnego gimnazjum lub facebookowego światka (nie krytykuję tego trendu tylko zauważam - może błędnie).

Zaimkoza pospolita wypunktowana przez morfinę mnie jakoś nie razi... Bardziej wydźwięk denerwuje. Przeczytałam kilkakrotnie i może zbyt dosłownie przyjęłam to, co bohater myśli o swojej wybrance nie słuchając dokładnie tego, co mówi... Bo nawet depresja słyszała o przepaści niedomówień... Bohater budował pewnie zamki z piasku zbyt długo.

Refleksyjnie mnie natchnęła ta miniaturka i trudno zawrzeć wszystkie myśli w komentarzu. Dziękuję Ci za utwór warty czytania