Mike, ten wiersz jest dość przejrzysty, znaczy się, nie ma w nim moich tajemnic. Aczkolwiek wiąże się z pewnymi dziełami sztuki, które nie zostały tu konkretnie wskazane. Może czytelnik skojarzy albo kiedyś się na nie natknie. Pozdrawiam Cię. Fajnie, że robisz ten pozytywny szum. Jestem z Tobą

Sugestywnie opisany taki szczególny moment, doświadczenie prawdziwej delikatności, tego istotnego atrybutu piękna, kiedy to pozostaje ci już tylko wstyd. I refleksja nad sobą. Kreatywna

Trudno pisać o smierci. Jeszcze trudniej wynajdywać dla niej sens. Próby jej metafizyczno - parapsychologicznego tłumaczenia nigdy nie przekonują. Witamy w chaosie. Taki dramatyczny, ale kontestujący i niewolny od rozczarowania światem charakter ma wiersz.

Podróż przez historię wszechświata jak we własnym krwioobiegu, który weryfikuje wszystko. Ciekawe wieloznaczności, odkryte znaczenia. Czy zdemaskowane?

Tym razem naszym oczom ukazują się dwie części: pierwsza braterska i bliska sercu oraz druga w wymowie surowa, bezwzględna, gasząca ogniska złudzeń. Dość inteligentnie spięte one są znanym paradoksem religii, mianowicie, że wiara ma w sobie również wątpienie. Normalnie paradoksy pozostawia się w spokoju, ale czyż nie są one dobrą pointą łez padołu? Pozdrawiam

Dobre pisanie i dalekie od banału mimo swej tematyki. Dobrze się czyta, jak masz mniej mrocznych przemyśleń. Ale to może dzięki tym mrocznym

Tekst posiada szczególne podłoże - fikcji na tle życiowej prawdy; prawdy niezmiennej i zwycięskiej. To nieopisana frajda odnajdywać w opowiadanej historii nietuzinkowy dystans do pojęcia realu i faktu, jakim raczy nas Autor. Bohater nie pasuje do znanych zewsząd stereotypów robociarza. Nie przeklina, nie w głowie mu jakieś przekręty, powiedzmy - odbiór śmieci na lewo, gdzieś, przyjmijmy - z ogłoszenia, nie pojawia się też w tekście za wiele szczegółów związanych z jego pracą. Postać jest wręcz spreparowana, jej emocje przefiltrowane. Takiego fajnego frustrata dostarcza nam lektura lekkiej, weekendowej noweli. Dlaczego istnieje kierowca śmieciarki tylko w tym szczególnym apekcie - miłosnym? Otóż jest on nie tyle wycinkiem społeczeństwa, banalnym, powtarzalnym, co odbiciem naszej duszy. Mike przyłapuje czytelnika na prawdziwości duchowej i intymnej. Tej która chodzi między snem a rzeczywistością jak między sypialnią a salonem. Zarówno w wierszach, jak i między wierszami. Tam gdzie realność nie jest wymagana, bo czy nasze wnętrze to real? Czy intencje, troski, uczucia, namiętności są częścią materii zwanej rzeczywistością? Uważam, że konwencja bajkowo-oniryczna jest dobrym wyborem a na uznanie zasługuje dopracowanie słownika miłosnego, jaki zawiera się w dialogach, bo tylko dzięki nazywaniu - rzeczy uzyskują sens. Ponadto tekst ubogacają drobne ironie, których odnajdywanie dodaje smaczku, np. "sięgnąć zenit" albo "kiedy już nic nie rozłączy", tudzież "jest przecież tyle rzeczy między niebem a ziemią, o których się filozofom nie śniło". Gratuluję dzieła i dobrego warsztatu, Mike. Z ciekawością oczekuję kolejnych produkcji

Dzięki za zajrzenie i ciekawe komentarze. Wiersz miał być apolityczny, ale z drugiej strony świadomie prowokowałem podczas aktu twórczego, więc mam za swoje. Pozdrawiam Szacowne Grono, a w szczególności Panią Kobrę

Tekst wciągający i prawdziwy emocjonalnie. Bohater przekonuje, popełnia typowe błędy młodości. Sara reprezentuje ideał miłości i dobrze, że Autor zostawia taki ideał nietkniętym i pozwala mu zwyciężyć. Wydaje mi się, że jednak w opowiadaniu dokonano kilku uproszczeń, które mogą czynić je mniej realnym, czyli rzadziej zachodzącym w przyrodzie. Np. trudno uwierzyć, że kobieta potraktowała kolesia wyłącznie w celu rozrodczym, bez perspektywy rodziny. Owszem to się zdarzyć by mogło, ale w tekście wygląda na coś szerzej przyjętego, alternatywnego. Druga sprawa to to, że jednak Sara powinna się czegoś domyślać, bo jednak typowa para dużo rozmawia, padają pytania, co kto robił, gdzie był. Podsumowując, w Twej prozie, Mike, widzę fajną rzecz, że zatrzymujesz się na danej scenie i ją dopracowujesz, ciągniesz dialog i nie odpuszczasz, aby był pełny i satysfakcjonujący, bez nagłego przeskoku czy skrótu. Doprecyzowujesz chwile. Fajne pisanie

Tak jak Mike zasugerował - skojarzenie z "Oczy tej małej", choć treść jednak bardziej impresyjna. Dziecko może symbolizować tu również stany emocjonalne dorosłego. Rzeczywiście dzieci są naszym lustrem, w którym wszystko widać jasniej i bardziej wyraziście. W sumie przyjemna przygoda, zimowa i szara, gdy czyta się wiersz Naiwnej w poezji

Zaletą tego wiersza jest brak pretensji do wielkich konkluzji. Ot życie, nie jakieś mega fajowe, ale też nie nazbyt tragiczne. Spod trzech zwrotek wyłania się jednak satysfakcja i refleksja iście stoicka

Pomysł jest supernacki. Świetna ta "szyjka". Nie wiem, czy nie warto było pokusić się o bardziej skondensowaną formę. Czy "chwile ulotne" oddają sedno tej spirytualnej pasji? Ogólnie fajnie, poetycko ujęty sklepowy żul, któremu może trochę brakować hajsu na wymarzoną

Przy tematach nieznajdujących wytłumaczenia w naukowym świecie, a takimi są uczucia, można sobie pobajdurzyć, tak jak te 2 koty - albo ludzie. Szczęście nie potrzebuje mądrości. Dzięki za koment, Mike

Tam jest gra "bez" z "z", w tytule. To role drugoplanowe; mają nie przeszkadzac. Dzięki za pozytywny odbiór

Pomysł na poezję się sprawdza. Tekst soczysty, ukazujący strzępki zakulisowego życia. Kombinacje słów