Wiersz wielkiej urody, subtelny i nietuzikowy. Podoba mi się. Można rozważyć niewielką poprawkę z uwagi na rym gramatyczny

Realizm poświąteczny haha Bilans zysków i start - psychicznych i tych związanych z masą ciała. Człowiek w obliczu prawdy i wobec liczb na podziałce wagi. Lustro! Wiersz w duchu fitness, mocno odjechany

Czasem człowiek popada w rutynę i tak się to kończy. Sarkastyczny, ciekawy kawałek

"świat wpadł mi do kieszeni" jest bardzo udaną przenośnią Ładny ten wiersz, o zatroskaniu się o świat. Refleksja przy okazji odłożenia komunikatorów i mediów na chwilę. Warto poczytać parę razy.

Faktycznie po kolejnych czytaniach tekst wydaje się ok. Mogłem zbyt pochopnie zawyrokować. Wybacz

Przemawia. Potrzeba trochę skupienia

Brakuje trochę takiej skrupulatności opisowej jak w prozie. Może mowa bardziej wprost: "leczeniu", "uśmiechał się będziesz" itd? Myśli są oczywiste, a zdania trochę niepotrzebnie stylizowane. Pointa jest dobra, trochę second hand, ale nie aż tak. O tym wierszu ma decydować pointa na równi z całym wierszem

Daję obniżoną ocenę, choć się jeszcze waham

Troszkę mi brakuje jakiejś spajającej myśli. Trudno znaleźć ją w tytule. Ale kilka zwrotek ciekawych, jak np. ta z płucami

Mike, fajnie to ująłeś. Dzięki

Ciekawy problem filozoficzny wykopałaś: czy diabeł gardzi bogactwem? Nie ma na to odpowiedzi uniwersalnej. Zależy od kontekstu. Wiadomo przecież, że zło to siła niszcząca, a nie mająca na celu zachowanie dóbr. Bogactwo — przecież — może też oznaczać dobro albo wartość, nawet estetykę. Myślę, że wybrałaś dosyć trudny język poezji, i znaczenia oraz intencje mogą pozostać nieodczytane

Aha, ok Miłego dnia, Blacky

Liathia, dziękuję za odpowiedź, z tym że mi chodziło o ostatni wers 2 zwrotki. Eh

Ogólnie bardzo dobre wrażenie. Tajemniczy, nierealny świat, zawieszony w porannej mgle, kiedy odpowiadamy sobie na podstawowe pytania, co to za dzień, jak się nazywam...

Byłbym nawet za udoskonaleniem wiersza. Po pierwsze, choć może to bardziej droczenie się niż zarzut, dlaczego Anna? Jaka Anna. Po drugie warto unikać takich suchych słów, które odgrywają rolę formalną, składniową, a estetycznie i lirycznie stanowią substancję wypełniającą, tylko!

"jak niczym nie żadnych jest to dla niej" itd.

Każda z 3 zwrotek wnosi coś ważnego i pięknego do wiersza. Szczególnie podoba mi się druga, ale warto jeszcze raz przemyśleć ostatni wers, bo gdzieś tam chyba gramatyka wysiada na niewłaściwym przystanku

Z tym wierszem jest jak z dobrą whisky. Wrażenia pojawiają się stopniowo, w kolejnych fazach. Początkowo porusza czytelnika bezkompromisowe żądanie godności dla człowieka, potem wirtuozeria słownikowa, następnie smaczki, których nie odważę się nazwać, związane z grą słów masa - maszyna. Znamiennym jest też niepozostawiające złudzeń zdemitologizowanie kultu szkoły, nauki, wiedzy i umiejętności w końcówce wiersza. A kiedy czytelnik poczuje już lekki szum, zobaczy jeszcze więcej... może duszę w krajobrazowym drzewie? Świetny wiersz, Zola111

Ciekawy, filozoficzny temat. Trzecia zwrotka, z księżycem, nie wiem, czy nie powinna być prostsza. Ona jakby przyśpiesza, a na Srebrnym Globie to jednak spowolnione ruchy