Niezrozumienie jest odbiciem prawdy o tym, że żyjemy w świecie zjawisk, których nie rozumiemy. Dlatego możemy wciąż dyskutować

Ciekawy tekst. Może warto staranniej podobierać czasowniki, żeby nie były takie "kreślące". Ale to subiektywna uwaga. Zatrzymałem się też przy "lekko" obłąkaniu. Czy nie lepiej samo "obłąkani"?

Refleksja nad pewnym typem ludzi. Stylizacja językowa jest w miniaturze świadomym zabiegiem

Nawiązując do cytatu Kamyczka, muszę wspomnieć, iż lubię sprytne syntezy, odpowiadające na pytanie, kim jest człowiek, na czym polega życie itd. Chyba znalazłoby się ich parę. Mogłyby stanowić specjalny gatunek literacki Dzięki za komenty. Po ich przeczytaniu troszkę inaczej patrzę na swój tekst

Miałbym jednak uwagi do wiersza.


Nie rozumiem tej figury "czerwone kartki". Czy chodzi o jakieś kary od losu? Ale czemu ich mniej? Może zbyt "normalnie", ale wolałbym "czerwone cyfry"


Brzmi jakoś eksperymentalnie. "Zakurzony aparat" to wiadomo, ale kurz zebrany? Poza tym kurz w kontekście aparatu to dosyć newralgiczny temat, jeśli chodzi o układ optyczny. Kiedy więc chcemy tylko powiedzieć, że aparatu długo nie używano, może nie budźmy demona?


Osobiście 3mam się zasady, że lepiej nie nadużywać personifikacji. W mej wyobraźni automatycznie tworzą się oczka i buźki na uosabianych przedmiotach i robi się infantylnie.


Czemu kot tylko? W tv leci mecz reprezentacji?

Wiersz ma udane zakończenie, które na szczęście pozwala przymknąć oko na niedociągnięcia.

Podobają mi się przenośnie przy użyciu dosadnych, dźwięcznych słów, określeń przedmiotów z bliskiego otoczenia. Ale są też łza, wino i siarka -- tło refleksyjne albo metafizyczne. Profesjonalny bigos -- ciekawa lektura

Jest to worek muszelek i nakrętek od śrubek. Żal wyrzucić, a można gdzieś położyć, zostawić. Dzięki - pozdrawiam

Bardzo ładny tekst. Z wielką przyjemnością zapełnia się nim jakieś nieodkryte wcześniej miejsce na duszy. Mała uwaga - bo przecież na końcu jest czas dla subtelności - albo apetyt, albo wers pełny. Zatem "wersy niepełne z apetytem na życie"

Powinien być przecinek po "karmienie". Poprawiłem. Dzięki Ananke za tę istotną uwagę

Po co pisać, jak można posłuchać. Ten opis nic nie wnosi ani do muzyki, ani literatury. Formalnie, to miałbym takie uwagi, że w wyrażeniach "tupią krokami" i "powiek mrużąc" następuje powielenie informacji. Niektóre komunikaty wątpliwe logicznie: "blask z każdą chwilą głośniej śpiewa barwami tonów", "fagot lustrami rosy jakby mrokiem pogardzał". Są to dla mnie koszmarne figury.

A z drugiej strony magiczne usprawiedliwienie: bo poeta tak usłyszał

Owszem dzieci takie są, ale wiersz nie mówi czytelnikowi niczego szczególnego, odkrywczego. Pointa nie przekonuje. Natomiast widać dobry warsztat.

Pomysłowe. Może się podobać.

Ciężko zrozumieć pierwszy wers drugiej zwrotki. Oprócz tego dobrze. Sensownie.

Poetycko - od kuchni, to jest niestaranniy dobór określeń, maniera infantylności oraz przekręcanie. Ok, tylko czemu mi się nie podoba?

Kobiety widzą świat prostszym. Tekst jest zrozumiały i emocjonalnie prawdziwy. Miałbym jednak uwagi: "z godziny na godzinę" to jednak wypełniacz.

"Staję się tęczą zanikającą w słoneczny dzień." - Wiadomo, jaka jest tęcza, więc po co o zanikaniu i słonecznym dniu. Widziałbym to raczej tak: "Staję się tęczą, bo zanikam w słoneczny dzień" albo "Zanikam w słoneczny dzień. Czy jestem tęczą?" Wtedy nie widać zbędnych dopowiedzeń.

I jakby brak przecinków, ale to może specjalnie. Ogólnie jednak nieźle.